Hugo Pinksterboer – Solisme
“Ik ben graag alleen”, geeft acteur Maarten Heijmans toe, in een interview in Volkskrant Magazine. “Je rijdt motor, ook een vrij solistische bezigheid”, stelt de interviewer daarop. Hoezo, solistisch?
Ik ben nieuwsgierig naar Heijmans’ reactie. Hij heeft het over de pijn van een relatiebreuk die niet zijn keuze was, en dat hij een maand lang ergens wilde zijn waar niéts was. Toen is hij heel ongelukkig in zijn eentje op de motor door Mongolië gaan rijden. Zie je wel, hoor ik de gemiddelde lezer denken: motorrijden is solistisch. Onzin, naar mijn idee. Weet je wat pas solistisch is? In je eentje met de auto door Mongolië rijden, veilig afgeschermd van de buitenwereld, met alle gelegenheid om je diep ongelukkig te voelen. Niet alleen om het simpele feit dat je in een auto zit, maar ook omdat je de wind niet in je gezicht voelt, omdat autorijden zoveel minder van je aandacht vraagt en omdat niemand je aanspreekt als je ergens uit je blikken verpakking stapt. Da’s op twee wielen wel anders, weten alleenreizende motorrijders. Motorrijden solistisch? Kom op. Kijk toch ’s naar al die eenzame mensen in de auto’s om je heen. Spreken ze elkaar aan als ze elkaar bij een open brug treffen of ergens aan het tanken zijn? Treffen ze elkaar aan de koffietafel bij hun dealer of bij de lokale garage? Welnee. Autorijden, dat is pas solistisch. Als automobilist kan je een zandzak op de passagiersstoel zetten. Die zegt niks terug, maar echt nodig heb je elkaar niet. Op de motor word je een twee-eenheid, als er iemand met je meerijdt.
Ik ken nogal wat mensen. Zelfs mensen met een auto. Maar ik ken niemand die lid is van een autoclub, als ik de ANWB niet meereken. Ik ken ook niemand die in het weekend met een paar andere automobilisten een stukkie gaat rijden, met koffie of een broodje tussendoor. Ik ken geen autoclubs die toerritten voor hun leden uitzetten. Ze zijn er wel, weet ik, maar ik zie toch echt veel vaker een stoetje motorrijders langskomen dan een treintje auto’s, tenzij de voorrijder zo’n hele lange stationcar met zwarte vlaggetjes heeft. Ja, er zijn meer automobilistencampings dan motorcampings, maar daar is ook alles mee gezegd. Hoe vaak gaan automobilisten samen op pad om geld voor goede doelen in te zamelen of om een eindje te gaan rijden met mensen die dat zelf niet kunnen? Precies. En het kan ook niet anders: ze zwááien niet eens naar elkaar.
Wij zoeken elkaar zelfs rijdend op, met dat gebaar. De rest van de tijd maken we voortdurend contact met alle andere medeweggebruikers. Vooral uit lijfsbehoud, natuurlijk. Als je motorrijdt alsof je alleen op de wereld bent, zijn je overlevingskansen beperkt. Stappen we af, dan weten we elkaar altijd te vinden. En waar je aan automobilisten niet kan zien in wat voor auto ze rijden, hoef je daar bij motorrijders nooit naar te raden. Die met die kneesliders komt niet van die Shovelhead af, die oranje borstband rijdt niet op die Ninja, de Dainese-drager hoort bij die Duc (dankjewel, Michael), dat vierseizoenenpak stapt straks op die Adventure en de man met het potje op de Velocette. Niemand kleedt zich onderweg zo uniform als motorrijders. En dan zouden wij solistisch zijn?
Kijk eens naar het aantal motorclubs, verenigingen en online motorcommunities. Kijk eens naar al die Nederlandstalige motorbladen die we met z’n allen verslinden. Kijk ‘s naar het verbluffende tempo waarin al die partijen zich eensgezind aansloten bij de campagne Te luid geluid is uit. We zijn geen solisten, wist ik ook toen ik een paar maanden terug op pad ging met een van mijn weinige motorkennissen die zich wel nadrukkelijk zo omschrijft, richting de andere kant van het land. Een van de eerste dingen die hij deed, toen we de A2 opreden, was op zijn headsetje wijzen. Ik pauzeerde mijn favoriete podcast en verbond mijn headset met de zijne. Dat maakte de rit toch een pak gezelliger, vond de solist.
