Hugo Pinksterboer – Mash Black Side
Met een jonger ogende motor word je er niet weggekeken, maar op de Distinguished Gentleman’s Ride vertoon je je toch liefst op iets klassieks. De Mash Black Side die ik voor de gelegenheid mocht lenen, bijvoorbeeld. Hij voelde zich er helemaal thuis.
Net zo thuis als ik me op die zwartstalen driewieler voelde, voeg ik daar meteen aan toe. Ik reed zelden met een zijspan dat zo uit de hand lijkt te eten. Rijd je er als ervaren solomotorrijder dus zo op weg? Nou, nee. Maar als je weet hoe grillig zijspancombinaties zich vaak gedragen, is de Mash een mak schaap. En als je weet hoe loodzwaar mijn met een smal stuurtje en autobanden uitgeruste Pan-European met EML-bak stuurt, is de Mash een vlieggewicht op ronde noppenbandjes. Blijft natuurlijk dat je ook met dit span met beleid van de rechte lijn moet afwijken. Zo komt de zware, maar smalle stalen bak in rechterbochten nogal vlot omhoog. Daar veranderde de zandzak in het bagageruim wel iets aan, maar lang niet alles. Erg? Welnee. Op twee wielen rijden is altijd leuk, ook als je er drie hebt.
Net zo leuk is het om af en toe op een machien te rijden dat onthaasten niet alleen aanmoedigt, maar simpelweg dicteert. Elk van de 27 pk’s van de 445 cc eenpitter moet maar liefst twaalf kilo staal verplaatsen. Daarmee komt de combinatie in stadsverkeer nog opvallend vlot weg, maar waar de snelheden hoger liggen beland je in een heel ander universum. Een universum waarin je nooit een horizonvervuilende auto voor je hoeft te dulden, simpelweg omdat die auto’s allemaal achter je rijden. De grote grap is dat bijna niemand zich daaraan stoort, omdat zelfs de gemiddeld blinde automobilist ziet dat deze driewieler niet veel harder kan. Voor een tractor geldt dat natuurlijk ook, maar zo’n apparaat heeft geen fractie van de charme van de Black Side. De Mash tovert bij bijna iedereen acuut een glimlach op het gezicht. Ook bij die snelle jongen in de auto op de provinciale rechterstrook voor het rode licht, waar ik gewoontegetrouw links stond. Ik mocht wel even voor, gebaarde hij, met het oog op de komende wegversmalling. Wist hij veel hoe lang dat ging duren, met mij, mijn lief en een DGR-gast aan boord.
Toen ik de Mash ophaalde, had ik niet alle tijd van de wereld. De eerste twintig kilometer besloot ik dus op de A2 te doen. Je kan daar tenslotte met een 125’je ook rijden. Met de Mash beter niet, ontdekte ik al snel. Tot 80 km/u knort de eenpitter genoeglijk langs ’s heren wegen, maar daarboven wordt het een ander verhaal. Kwestie van trillingen aan de ene kant, van een uiterst soepele vering aan de andere. Het eerste verandert de auto’s in je spiegels in ‘unidentified anomalous phaenomena’, het tweede draagt niet bij aan je mentale rust. Maar voor wie het net als ik graag weten wil: de 120 haalt-ie, na verloop van tijd. En dan snel weer een binnenweg opzoeken, bij voorkeur eentje waar je hooguit 60 mag.
Op die wegen is het compleet genieten, net als bij mij op het dorp. Daar gedraagt de Franse Chinees zich zo vriendelijk dat de neiging groot is om met niet meer dan een helm op je kop naar het tuincentrum of de bouwmarkt te rijden, met de stalen bak als maxiboodschappenkar aan je zijde. De draaicirkel is half zo groot en het verbruik meer dan half zo laag als van mijn Honda-combinatie, de Mash rijdt wél bij elke snelheid moeiteloos rechtuit, er is nul ruitje dus nul turbulentie en hij heeft nog een achteruitversnelling ook. Geen luxe, mocht je dat denken, want met een zithoogte van 85 cm kan je met links achteruitsteppen wel vergeten. De bijbehorende vrachtwagenpiepjes maakten mijn Mash-feessie compleet, samen met de sensatie die ik verder alleen uit mijn Road King-ervaring ken. Lekker vol gas ervandoor. Paar keer opschakelen. En dan nog steeds bekeuringvrij rijden. Da’s veel vaker genieten dan een fiets die in z’n één al 160 kan. Echt.
