Hugo Pinksterboer – In dubio
Hij kon het zelf ook niet geloven, de man die mijn zijspan in onderhoud heeft. Waar mijn koelvloeistof bleef? Hij had het net ontdekt. Haarscheurtjes in het blok. Alsof je een Maria-beeld ziet huilen, maar dan veel duurder.
Of ik maar even langs wilde rijden. Daar stond de blauwe Pan-European die – naast mijn werk-GS – alweer een ruim jaar mijn dagelijks vervoer is. Met de nodige Tupperware aan de kant was de plek des onheils goed zichtbaar. Bij elke draai aan het gas zag je het vocht letterlijk door het aluminium heen komen. Niet met liters tegelijk, maar voldoende om de zaak kurkdroog te rijden. Was ik er dan net op tijd bij? Dat had niet eens uitgemaakt. Een blok met scheurtjes krijgt dezelfde behandeling als eentje die je compleet aan gort rijdt. Vervangen, dus. Gelukkig kosten die donorblokken je de kop niet. Het werk dat eraan vastzit wel, helaas. Zeker als je van de gelegenheid gebruikt maakt om de distributieriem te laten vervangen, net als de slecht bereikbare knietjes van de koelslangen en nog wat ander spul. En zeker als er ook nog een zijspanbak aan zit. Die moet eraf. Erger nog, hij moet er weer aan. Doen? Ja, natuurlijk. Hij moet rijden. Sterker nog, ik moet rijden.
Niet dat zo’n grap niet tot nadenken stemt. ’s Effe kijken. Een Pan-European moet normaal zo’n achttien kilometer op een liter benzine rijden. Hang er een bak aan en je houdt er nog maar twaalf over. Mijn oude R80 met Squier-bakje zette ik vrolijk overal op de stoep. Geen haan die er naar kraaide. Met een anderhalfzits EML-bak aan zo’n logge, in te veel plastic verpakte toermachine ligt dat anders. Parkeergeld dus. Parkeergarages, ook. Zijn er dan geen pluspunten? Tuurlijk. In overvloed. Met 100 pk en een nog dikker koppel krijgt die Japanse V4 het hele spul aardig op snelheid, en de vier schijfremmen zetten de zaak ruim op tijd stil. Mijn dochter is al helemaal gelukkig met de Pan, die haar alles biedt wat ze nodig heeft (een dak en een 12-voltsaansluiting, inderdaad). Het was dan ook háár wens om dit jaar met het span op vakantie te gaan. Ik stond niet meteen te springen, moet ik zeggen. Niet zozeer omdat dat verbruik toch wel aantikt als je in twee weken een paar duizend kilometer gaat rijden, maar omdat die zijspancombinatie nog altijd voor een stevige puist herrie aan m’n kop zorgt. Het vervangen van de hoge Pan-ruit door een ingekort, vlak exemplaar scheelde de wereld, zoals ik hier al eerder schreef – maar de wereld is niet altijd genoeg. Kon ik alleen maar hopen dat mijn nieuwe oordoppen voor de nodige rust zouden zorgen.
We gingen dus. Al was het omdat het leuk is om te kijken hoeveel er nou mee kan, met zo’n combinatie. Is goed voor je Frans, hoor, als je dagelijks moet uitleggen dat we die enorme tent, die tafel en alle stoelen, de kussens, het tweepits gasstel en de rest toch echt zelf vervoeren. En ik geef het zonder blozen toe: het is een feestje om op de motor op vakantie te zijn met een koelbox onder handbereik. Met die oordoppen ging het minder goed, helaas. Boven de 80 klonk het toch altijd of er iemand met een slecht afgestelde gasbrander in mijn oor stond te blazen – maar da’s inmiddels opgelost. Dat het sturen met al die bagage aan boord nog een stukkie zwaarder ging dan normaal, dat was te verwachten. Rijden werd er geen seconde meer leuk door. Nee, het enige waar ik echt van schrok is dat ik bij thuiskomst zag dat ik in een klein jaar al 14.000 gecorrigeerde kilometers op het ding had afgelegd. Zo rijd je zo’n span dus in no time naar een onverkoopbare tellerstand. En dan wordt-ie pas echt duur. Dát is dus waarom ik de enige ben die z’n driewieler als auto gebruikt, realiseerde ik me twee weken later al. Moet ik niet toch terug naar blik? Is wel veel makkelijker. En een stuk goedkoper. Sta ik meteen droog in de file. En word ik misschien alsnog volwassen. Er is maar één probleem. Een oorverdovend groot probleem. Een auto heb ik nog nooit gemist. Maar ik kan niet wachten om weer op dat zijspan te stappen.
