Hugo Pinksterboer – Doorwaaien
Dat weekje op de motor naar Frankrijk was natuurlijk niet mijn eerste keer. Het was wel de eerste keer dat ik de goede kleren bij me had. En een koelbox.
Jarenlang reed ik langere ritten liefst met een leren broek. Dus ook naar het buitenland. Niet voor het stoer, niet tegen de val, maar omdat ik in die broek meer contact met m’n motor had dan in textiel. Warm was het wel, ook met een verkoelende thermolegging eronder. En omdat ik nog geen doorwaai-jack gevonden had dat me safe genoeg leek, droeg ik de buitenlaag van mijn vierseizoenenmotorjack. Doorwaaien doet het op een GSA toch niet echt, beredeneerde ik met m’n stomme kop. Dit jaar ging ik opnieuw op zoek naar een doorwaai-jack dat me meer bescherming zou bieden dan het enkele A’tje van het zomerjack dat ik al een paar jaar draag.
Lastig, heel lastig. En dat terwijl de oplossing voor m’n neus lag: voor een MAG-artikel over AAA-gecertificeerde midlayers had ik de Pando Moto Commando UH en het Bowtex Elite shirt in huis. Voor deze trip koos ik de laatste, onder meer omdat het de lichtste van de twee was. De protectoren konden eruit, want die zaten ook al in dat doorwaai-jack. Een drooghoudend shirt aan, de Elite als tweede laag en mijn doorwaaier als nummer drie. Het resultaat? Helemaal top, vooral omdat het voor die midlayer gebruikte Dyneema-weefsel zeker bij het aantrekken aangenaam koel aanvoelt en dat rijdend ook blijft doen, zelfs door je onderste laag heen. Dat Bowtex dit ‘shirt’ (dat met z’n rits en lange mouwen aan alle kanten meer van een vest wegheeft) niet voor deze protectorloze toepassing bedacht had zal duidelijk zijn, maar neem maar van mij aan dat het perfect werkt.
Van die leren broek moest ik ook eens af, vond ik, zeker nadat ik ontdekt had dat ik met motorjeans datzelfde contactgevoel had. Bleef nog wel het punt dat de meeste motorjeans van het skinny type zijn. Logisch, want je wilt niet dat je je onderbeen ontvelt omdat de stof bij een glijder omhoog komt. Blijft wel de vraag hoe groot die kans is. En of je in een wat ruimer gesneden model niet gewoon beter bij de les blijft en vooral veel lekkerder rijdt dan met een in huidstrak denim gestoken onderstel. Dus toen er ook nog eens een met drie A’tjes versierde rechte jeans van Rokker op mijn pad kwam, wist ik het wel. Waar het echt warm is, dragen mensen wijde kleren. Doen ze niet voor niks, zoals deze MotoPlus-spijkerbroekentestwinnaar ook duidelijk maakte. Zelfs met laarzen eronder (makkelijker aantrekken en minder invlieggevoelig dan een paar motorsneakers) had ik het zelfs bij een graadje of dertig niet echt warm. Dat ik voor iets koelere handen eigenlijk mijn handkapvergroters eraf had moeten halen, ontdekte ik pas toen ik al onderweg was.
Pas nu bedenk ik me dat ik die dingen ook onderweg nog had kunnen demonteren. Plek zat om ze los mee te nemen, als je na wat vakanties met je dochter achterop opeens weer alleen gaat. Dus koos ik ook voor de luxe van een in no-time en met slechts vier haringen op te zetten driepersoons Redverz-tent met stahoogte. Je kan er zelfs je allroad in parkeren, met koffers en al. Vraag me niet waarom je dat zou willen, maar bij de enige bui die ik rond achten over me heen kreeg kon ik met al die ruimte wel mijn hele keuken naar binnen verhuizen en gewoon doorkoken. Kleding, bed, slaapzak en mijn onderweg gekochte kussen (yes!) vervoerde ik samen met die tent achterop. De kleinste zijkoffer gebruikte ik voor pannen, brander, olijfolie, peper- en zoutmolen en ander essentieels; de tweede voor kampeerspul, de wijn, een bandenpomp en ander technisch spul. Daarmee bleef de topkoffer opvallend leeg, op water, thee, brood, een stuk worst en boodschappenruimte na. Dus waarom niet een koeltas in een koeltas erbij, bedacht ik. Op bijna elke camping waar ik kom staat wel een vriezer. ’s Nachts anderhalve liter water erin, ’s ochtends niet vergeten mee te nemen, en dan elke avond een koude borrel voor bij het koken en nooit meer lauw rood bij het eten. Is dat dan nog wel motorkamperen? Zeker. Het gaat ons om de reis, toch?
