Hugo Pinksterboer – Actiegroepen
Van alle redenen om elektrisch te gaan rijden, doet zich er eentje bij die eerste voorzichtige mooie dagen het sterkst voelen: dan draag je zelf in elk geval niets meer bij aan het geluid waaraan steeds meer mensen zich lijken te storen. Voor zo ver dat helpt, natuurlijk.
Veel motorgeluidklagers lijken je inmiddels al boos aan te kijken als je op een nagelnieuwe Gold Wing voorbij komt fluisteren. Dan is het niet meer het geluid dat je produceert, maar het eenvoudige feit dat je op een als motorfiets identificeerbaar voertuig zit. Dat krijg je als bewonersgroepen gaan lopen brullen dat er voor motoren geen geluidslimieten zijn, dat de meeste motoren (‘oudere modellen niet eens meegerekend’) niet eens aan de Euro 3-norm voldoen, dat een motor al snel 32 keer zo veel geluid maakt als een auto, dat de klagers anoniem willen blijven omdat we ze anders collectief gaan lopen bedreigen en meer van dat soort door verveelde onderbuiken en overkoepelende antimotorgeluidsorganisaties ingegeven bullshit. Sorry, maar het moet er af en toe even uit. Mooie meevaller, in dit geheel? Wethouders van de betrokken gemeenten weten vaak precies wie die anonieme lieden zijn, en diezelfde wethouders worden vanuit de motorwereld wél goed voorgelicht.
Natuurlijk heb ik me wel eens afgevraagd of de klachtenregen acuut zou stoppen als we morgen allemaal op een elektrische tweewieler overstappen. Misschien bedenkt een hardnekkig deel van de vaste klagers dan wel acuut iets anders. We blijven tenslotte motorrijders, en voor sommige mensen ben je dan per definitie verdacht. Ik zie het al helemaal voor me: ze beginnen luidkeels te wijzen op het feit dat fietsers hun leven niet meer zeker zijn omdat ze ons niet meer horen aankomen. Onzin, natuurlijk, want dan moeten per vandaag ook alle elektrische auto’s de deur uit, maar voor die kleine groep klagers heb elk nadeel z’n nadeel, als het om motorrijders gaat.
Maar ‘t blijft allemaal fantasie, natuurlijk. De verkoop van elektrische motoren ging vorig jaar met bijna zestig procent omhoog. Holy Moses, mag je dan rustig denken. Tot je weet welke absolute getallen er bij dat indrukwekkende percentage horen: in 2019 gingen er 127 over de toonbank. Vorig jaar waren dat er 65 meer, en dan blijft er nog maar een heel klein Mozesje over. Dat wordt nog effe kleiner als je weet dat van alle nieuwe auto’s vorig jaar een vijfde elektrisch was. In de motorhandel bleef het aandeel stroomfiets steken op een kleine anderhalf procent. Daar gaan we die geluidsoorlog dus nog even niet mee winnen. Wat vierwiellieden en tweewielerhaters in dat hele verhaal nog wel ’s vergeten, is dat ABS op motoren pas gemeengoed werd toen er bijna geen auto meer zonder reed. Kwestie van minder ruimte, zowel fysiek als financieel. Daarom heeft nu bijna elke autofabrikant elektrische wagens in het programma, terwijl wij de keuze hebben uit welgeteld drie merken en een beetje, soms met een handvol modellen, soms maar eentje.
Die schrale keuze en het vrijwel ontbreken van betaalbare tweedehands instappers draagt niet direct bij aan een overweldigende populariteit. Maar er is wel wat gaande. Ik hoor steeds meer metersbrede grijsverhalen van motorrijders die al een keer gingen rijden. Van ervaren e-rijders weet ik dat range anxiety harder slijt dan het gemiddelde vooroordeel. En het belangrijkste is dat bijna al die blije elektrische vogels het over een ding eens zijn: aan beleving missen ze helemaal niks. Dat daar heel wat voormalige petrolheads en doorgewinterde motorrijders bij zijn, dat moet je maar even van me aannemen. Dus stap ’s op. En dan niet voor een half uurtje. Nee zeggen kan altijd nog, en anders dan dat vooroordeel heb je niks te verliezen.
