GP Wegrace Austin, VS
Gedurende zijn rijke Superbike-carrière en in de daaropvolgende jaren in de MotoGP werd Colin Edwards de Texas Tornado genoemd. In zijn geliefde thuisstaat maakte Maverick Viñales tijdens een spectaculaire Amerikaanse Grand Prix aanspraak op die bijnaam. De Spanjaard joeg na een mislukte start als een wervelwind door het veld en schreef historie. Viñales werd de eerste MotoGP-coureur die op drie verschillende merken een Grand Prix won. In Austin deed hij dat voor de weer verbluffend snelle Pedro Acosta en Enea Bastianini.
“Na Marc Marquez is hij misschien wel de rijder met het meeste natuurlijke talent.” Dat meende Cal Crutchlow een aantal jaren geleden nadat Maverick Viñales hem weer eens had verbaasd. Niet omdat hij met overmacht een race won, maar omdat dat enorme talent op onverklaarbare wijze ver achter zijn winnende Yamaha-teamgenoot Fabio Quartararo eindigde. Viñales werd gezien als een toekomstig MotoGP-kampioen. In 2016 leidde hij op een Suzuki de Britse Grand Prix van de eerste tot en met de laatste doorkomst, zijn debuut bij Yamaha in 2017 sloot hij ook direct winnend af. Maar dat jaar bleef het bij die drie overwinningen in de eerste vier races. Te vaak was het plaatje niet perfect, te vaak was Viñales verdwaald in een troosteloos doolhof. Te vaak ook verzandden zijn resumé’s van raceweekends in harde kritiek op zijn werkgever. In 2021 barstte de bom toen Viñales – een race eerder nog op pole in Assen – ogenschijnlijk moedwillig zijn M1 kapot wilde draaien. ‘Met wederzijds goedvinden’ werd zijn lopende contract ontbonden.
Zijn goede vriend Aleix Espargaro, bij Suzuki al twee jaar zijn teamgenoot, overtuigde het Aprilia-management om met de ‘besmette’ Viñales in zee te gaan. Andermaal leek zich het bekende patroon af te tekenen: Viñales was soms sterk, soms echter ook anoniem. Maar vorig jaar pakte hij drie tweede plaatsen en ondanks een niet vlekkeloze wintercampagne toonde de inmiddels 29-jarige Spanjaard tijdens de Sprint in Portimao dat hij nog steeds kan winnen. En dat deed hij ook in Amerika, op een circuit waarop hij tien jaar zijn eerste Moto2-race won. Viñales voegde zich naast Pecco Bagnaia en Jorge Martin door eerst de pole position te claimen en vervolgens zowel de Sprint als de zondagse Grand Prix te winnen. Terwijl hij na de proefstarts aansluitend op de eerste training nog jubelde over ‘de beste start die ik ooit heb gemaakt’, worstelde Viñales eerst met zijn koppeling, werd samen met Espargaro in de eerste bocht in de problemen gebracht door Bagnaia – die op zijn beurt aan de kant moest voor de binnendoor duikende Martin – en moest vervolgens vanaf een elfde plaats een weg naar voren vinden. Dat lukte op door Viñales nog niet eerder vertoonde wijze. In zeven van zijn negen gewonnen MotoGP-races was Viñales bij de eerste doorkomst al in de top 5 te vinden, in Amerika moest de Aprilia-coureur dieper graven. Zonder botte bijl maar met uitgekiende inhaalacties werd hij in de dertiende van twintig ronden de vierde én laatste koploper in een memorabel spektakel. In zijn 47e Grand Prix voor Aprilia maakte hij een einde aan een periode van ruim drie jaar zonder overwinningen.
Viñales deed dat op een dag dat Marc Marquez door remproblemen (de teamdata toonde wegvallende remdruk) halverwege de wedstrijd onderuitgleed terwijl hij net de leiding had overgenomen. Én op een dag dat wereldkampioen Bagnaia na een sterk begin weer werd geplaagd door chatter en voor klassementsleider een vierde plaats het maximale haalbare was. Bagnaia reed na zes ronden nog achter leider Martin op een tweede plaats, maar beiden merkten dat hun softe achterband niet de winnende keus was. Enea Bastianini, winnaar in Austin in 2022, reed twee ronden voor het einde met ook een zachte achterband ten koste van Martin wel naar het podium.
De eerste twee finishers kozen echter voor een medium achterband, en wat niet alleen de verdiende winnaar Viñales maar zeker ook de als een routinier rijdende rookie Pedro Acosta met die optie konden, was van grote klasse. Acosta pakte kopstart en leidde drie ronden voordat Martin hem voorbij stak. Maar zes ronden later zette de GasGas-rijder met succes een aanval in. Nog eens drie doorkomsten voerde de nieuweling het veld aan, om kortstondig plaats te moeten maken voor de even later crashende Marquez. Op de aanval van Viñales vond Acosta geen passend antwoord. Wel werd hij met zijn tweede plaats op 1,7 seconden met 19 jaar en 325 dagen de jongste ‘back to back’-podiumfinisher in de MotoGP, een elf jaar oud record dat hij overnam van Marc Marquez.
Een overgelukkige Viñales was vooral blij met de manier waarop hij zijn tiende MotoGP-race had gewonnen. “Het is mijn belangrijkste en meest waardevolle overwinning”, stelde hij. “Vanwege de manier waarop ik het deed en omdat ik van heel ver moest komen. Zulke races rij je niet vaak.” Viñales vertelde na een aanpassing van de balans van de RS-GP de overtuiging te hebben hervonden dat er grootse dingen mogelijk zouden zijn in 2024. “Mijn nieuwe crewchief (Manu Cazeuax, met wie hij ook bij Suzuki werkte, red.) en ik hadden een heel seizoen nodig om te begrijpen wat de machine en ook ik nodig hadden. Maar het was het waard. De overstap naar de nieuwe machine was begin dit jaar niet makkelijk, maar vanaf Portimao wisten we wat we moesten doen. Als ik kan rijden zoals ik wil, rij ik effectief en ben ik kalm en heb ik het vertrouwen.” Waar teamgenoot Espargaro vooral de wendbaarheid en de bochtensnelheid van de Aprilia roemt, noemde Viñales juist de stabiliteit als een zeer sterk punt. “Zeker als ik het vergelijk met andere machines. In 180 graden-bochten moeten we ons nog verbeteren, maar daar zijn er in een jaar niet zo veel van, dus dat is mooi. In het verleden had ik geen wapen om in te halen, nu wel.”
Terwijl Viñales in een weekend met de maximale score van de achtste naar de derde plaats klom in de kampioensstand, maakte Acosta op een vierde plaats één plek winst. “Dit was één van de mooiste races uit m’n carrière, ondanks dat ik niet heb gewonnen”, straalde Acosta. “Omdat we de medium achterband het hele weekend niet hadden geprobeerd, was het de vraag hoe die zou aanvoelen. Ik was best zenuwachtig en ik was best wat nerveus, ook omdat ik Mavericks crewchief overal de achterbanden zag checken! Maar niemand kon vandaag Maverick bijhouden, zijn pace was van een andere planeet.” Ondanks twee podiumplaatsen op rij, wist Acosta nog niet waar de grens van zijn machine lag – KTM-merkgenoten Brad Binder werd met een gebroken botje in zijn voet negende, Jack Miller zakte na een ijzersterk begin af naar de dertiende plaats. “Ik ben nog niet vaak gevallen. Dat betekent dat we nog marge hebben. Maar eerlijk gezegd, doen we nauwelijks iets aan de setting van de motor. Ik rij nog met de settings van (de test in) Valencia. We focussen ons vooral op hoe ik moet rijden. Soms rij ik nog als op een Moto2-fiets en daardoor, en door de Michelin-banden die ik nog niet goed ken, heb ik nog wel eens momentjes aan de voorkant. Daarom werken we eerst aan mezelf en proberen we eerst te ontdekken waar mijn eigen limiet ligt.”
Ducati-coureur Enea Bastianini zorgde er voor dat er drie verschillende merken op het podium vertegenwoordigd werden. “Ik maakte fouten in het begin, maar ik zei tegen mezelf dat ik kalm moest blijven, omdat ik voor de softe compound had gekozen”, vertelde Bastianini na zijn tweede opeenvolgende podium. “De laatste zeven, acht ronden heb ik echt gepusht (hij reed drie ronden voor het einde zijn snelste ronde, later dan welke rijder ook, red.). Jorge was moeilijk te passeren, maar uiteindelijk redde ik het.” Na een moeilijk 2023 hervond Bastianini zijn zelfvertrouwen. “We hebben nu een solide basis. Ik denk dat we vanaf nu steeds voorin kunnen zitten.”
