Evert ten Napel – Terug
Eind februari werd ik gebeld door Omrop Fryslan of ik mee wilde werken aan een terugblik op de Elfstedentocht van 26 februari 1986. Het was die week en die vrijdag precies 30 jaar geleden dat Evert van Benthem op de Bonkevaart bij Leeuwarden zijn medevluchter Rein Jonker in de sprint klopte en zijn tweede opeenvolgende zege in de Tocht der Tochten behaalde.
Door verplichtingen kon ik die dag jammer genoeg niet naar Hindeloopen, waar in het schaatsmuseum nog eens werd terug geblikt op die historische dag. Wel schoten op diezelfde dag en ook de dagen daarna en eigenlijk steeds de beelden van die 200 kilometer lange schaatstocht langs de Friese Elfsteden door mijn hoofd. Net als het jaar daarvoor, toen mijn naamgenoot en ook nog hele verre familie (Evert woonde in de boerderij in Sint Jansklooster, die hij van mijn tante Griet had gekocht) ook al zegevierde, mocht ik voor de NOS als sfeerreporter optreden achter op een motor met zijspan. Aan het stuur zat de Vlaming Frans Suls, in de bak cameraman Roger Leclerc (ook een Belg) en ik dus achterop gewapend met een microfoon. Af en toe kreeg ik een oproep in mijn helm met een ingebouwde koptelefoon: ‘kun jij weer even een stukje sfeer schetsen?’. Ja hoor, dat kon ik.
Alles verliep zoals het moest zijn. Natuurlijk was het koud op de motor. Dat gold niet alleen voor mij, maar ook voor Frans en Roger en heel veel anderen. Maar als je zoals ik bij het grootste sportevenement van ons land op de eerste rang zit, dan voel je geen kou. Ergens in het weidse land van Noord-Friesland- nog voor het legendarische Bartlehiem- demarreerde Van Benthem met in zijn spoor Rein Jonker. Friesland ontplofte want Jonker is een rasechte Fries.
Op het keerpunt in Dokkum ging het fout. Evert, klein en behendig, stempelde en draaide over het ijs terug op weg naar de finish in Leeuwarden, maar Rein stapte met zijn smalle ijzer in een scheur, viel en kwam tegen het zijspan van onze NOS-motor. Gelukkig krabbelde hij weer overeind, schudde met zijn stoere kop, hervond zijn ritme, maar wist op dat moment al dat er niet meer dan een tweede plaats in zat achter de ontketende Van Benthem. Aldus geschiedde. Maar wij op de motor voelden ons rot. Wat zou Jonker na afloop vertellen? Dat hij geklopt was door een stelletje sukkels van de NOS op een motor met zijspan? Met die gedachte stoven wij hem en Van Benthem voorbij, want op de Bonkevaart moest ik de winnaar opvangen en met draaiende camera interviewen. Als Jonker me maar niet KO slaat, zo dacht ik tijdens dat laatste kwartier op het ijs op weg naar de Friese hoofdstad.
Rein Jonker werd inderdaad tweede achter Evert van Benthem, maar was zo sportief om in het TV-interview te zeggen dat hij ook zonder die val en botsing met onze motor nooit en te nimmer van Evert had kunnen winnen.
Die was volgens hem niet te kloppen en hij, de kok uit het dorpje Wijtgaard, was dolblij met zijn tweede plek. Daar dacht ik eind februari en eigenlijk nog steeds aan. Een paar jaar terug reed ik met motorvrienden van de DC 10 Skyriders nog eens de Elfstedentocht en heb ik ze via Bartlehiem mee genomen naar Dokkum. Daar stil gestaan bij de plek waar Jonker tegen onze motor botste en het verhaal wat u nu leest exclusief aan een groepje motorrijders verteld. Zo zijn er van die momenten in je leven die steeds weer terug keren. Dit is er eentje van….
