Eerste Test AJP PR7
In een wereld vol eenheidsworst zijn exoten als (het failliete…) Buell en springlevende AJP aangename uitzonderingen. De PR7 richt zich met hoogwaardige onderdelen, minimale elektronica en foefjes als een benzinetank onder het zadel op avonturiers die bomproef rond de wereld willen. Of zoals wij; over asfalt van A naar B.
Na het verwoestende trio stormen Dudley, Eunice en Franklin haal ik de PR7 op. Het is de enige dag die week dat het zowaar windstil is en het zonnetje schijnt. De plicht roept, deadlines naderen met rasse schreden, maar de lokroep van het spijbelen is onweerstaanbaar. Op weg naar mijn thuiswerkplek, sla ik ineens zo maar rechtsaf en dan is het hek van de dam. In omstandigheden die zijn geknipt voor motor rijden, zit ik een heerlijk middagje in het – eveneens heerlijke – zadel.
Het is lekker dat de eencilinder van de AJP een soepel type is dat niet van protesteren weet, want ik rij zo lui als wat. Dat scheelt weer terugschakelen. Het voelt als een prima besluit om te spijbelen, al klinkt ‘testrijden’ beter. Op het carter van de mono staat AJP, maar van binnen is het een Husqvarna. Het is in de basis een TE610-blok dat ook SWM gebruikt. Dit jaar kreeg het blok een nieuwe ECU van Delphi en een aangepast luchtfilterhuis. AJP pakt het 2022-model ook nog op andere punten aan. De ZF Sachs-veerelementen zijn van de laatste generatie en dat geldt ook voor de Brembo-remmen en het 8”-tablet in het dashboard. Dat toont via een dongel wetenswaardigheden van de motor, of draait navigatie-apps. Handig bij het rijden van een GPX-route zoals de TET. Het duurt wel even voor de tablet opstart. Druk het ding eerst aan en doe daarna pas oordoppen in en helm en handschoenen aan om gelijktijdig klaar te zijn.
Mijn zonnebril heb ik thuis laten liggen en dat geldt ook voor mijn roze bril. De PR7 heeft namelijk een aantal eigenaardigheden die prima met AJP’s eigenzinnige filosofie zijn te rijmen, maar die gewenning vragen van straatrijders. Dat begint letterlijk en figuurlijk bij het opstappen als de suïcide-zijstandaard direct omhoog klapt. De meeste fabrikanten lossen het op met een startonderbreker op de zijstandaard. AJP niet. Die brengt elektronica tot een minimum terug zodat je niet midden in de rimboe strandt met elektronische panne.
Die ban-de-elektronica-filosofie trekt de Portugese motorfietsfabrikant verder door. Zelfs zo ver dat ABS op de PR7 ontbreekt. Ik kwam erachter toen ik een paar senioren hoffelijk voor liet gaan, maar mijn gierende achterband ze de schrik van hun leven bezorgde. Voor een straatfiets is het ontbreken van ABS simpelweg een minpunt. De remmen op zich doen het wel prima. De achterrem verdient zelfs een dikke pluim voor remkracht en doseerbaarheid. Dan is er nog iets om rekening mee te houden bij de aanschaf van een PR7. Voetsteunen voor een duopassagier ontbreken. De motorfiets is zelfs goedgekeurd als eenzitter.
Waar AJP met liefde bezuinigt op elektronica doet het dat niet op kwaliteitsonderdelen. Cruciale onderdelen als velgen, stuur, plastic, remmen en vering komen allemaal van gerenommeerde leveranciers. Dit spul is bestand tegen lomp misbruik en valpartijen. Het ziet er bovendien knap uit. Blijkbaar zelfs van een afstandje want de duimpjes omhoog zijn niet van de lucht.
Het waardeloze pokkeweer is een dag later bij de fotografiesessie terug van weggeweest. Door de regen en windvlagen tot honderd km/uur durf ik weinig te zeggen over het ruitje. Natuurlijk beukt de wind in dit soort omstandigheden je allroadhelm met liefde van je lijf. Toch verwacht ik niet dat het scherm op windluwe dagen turbulentievrij is.
De zitpositie is veel beter voor elkaar dan je op voorhand verwacht van zo’n ogenschijnlijk hardcore machine. Het zadel is smal, maar de gekozen schuimsoort is van grote klasse. Daardoor zit het ook voor langere tijd prima. Speelt je achterste toch op, dan kun je altijd staan. Staand op de stepjes klopt de positie eveneens goed. De brede en mooi gefreesde voetsteunen ondersteunen je voeten goed. De kniehoek is scherper dan op dikkerds als een GS of middenklassers als een Ténéré 700. Toch zit je nog steeds comfortabel op de AJP. Oké de zithoogte bedraagt 920 millimeter, maar het brengt mijn 1.80 mtr niet in de problemen.
Met een rijklaargewicht van 145 kilo is de motorfiets heerlijk licht. Omdat de zeventien liter benzine ook nog eens onder het zadel zitten, is het fijn spelen. Toch vraagt het stuurgedrag gewenning. De eerste bochten wil de motorfiets niet lekker insturen. De oplossing is simpel: stuur de PR7 niet met het stuur, maar met je gewicht. Druk de motor onder je weg en plotseling voelt het goed aan. Misschien een kwestie van andere (straat)banden. De gemonteerde grofnoppers waren ook nog eens uitgerust met een bib-mousse omdat de eigenaar een bloedhekel aan lekke banden heeft. Uiteindelijk groeiden het stuurgedrag en ik naar elkaar toe, maar het voelt in het begin al net zo eigenzinnig als AJP zelf.
Met de eencilinder ben je wel direct beste maatjes. Het blok voelt niet overdreven krachtig, maar is sterk genoeg voor een wereldreis, dagelijkse ritten en plezierkilometers of die nu on- of offroad zijn. Anders laat je voor € 1.065,- een powerkit monteren die zestien extra pk’s oplevert. Voor een dikke mono loopt het blok prachtig soepel onderin. De injectie is eveneens keurig voor elkaar, het blok pakt altijd mooi op. Op asfalt komt de AJP gemiddeld zo’n twintig kilometer ver op een liter benzine. Het blok schakelt soepel alleen vraagt de koppeling meer kracht dan gedacht. Het hendel is dan ook vrij kort.
CONCLUSIE
Doe je jezelf en de AJP tekort om hem zoals wij alleen op asfalt in te zetten? Eigenlijk wel. Deze avontuurlijke motor dient van tijd tot tijd stof te happen. Toch beheerst hij het kunstje van straatrijden welzeker. Het is verre van oncomfortabel zelfs, hoogstens enigszins hartverwarmend primitiever dan op spekkige allroads. De PR7 heeft een paar merkeigen eigenaardigheden die we met liefde wegzetten als ‘karakter’. Een uitzondering maken we voor het ontbreken van ABS. Daarop wil je in het dagelijkse verkeer kunnen vertrouwen. De PR7 is geen typische motorfiets die je ‘erbij hebt’ voor de avontuurlijke ritjes. Net als andere allroads eet hij van twee walletjes: road en offroad. Al slaat de balans door naar offroad, ook op straat is het aangenaam toeven.
