Dolf’s Domein MP7/2013
Vooruitlopend op het voorjaar heb ik er een motor bij gekocht. Terwijl de sneeuw nog zachtjes omlaag dwarrelde, spitte ik het internet door. Ik vond er een Moto Guzzi, waarvan de verkoper al wat zorgelijk meldde dat het niet de mooiste aller tijden was. Op de foto´s leek de machine echter eerlijk en ook wat voorhoedegevechten via mail en mobiel gaven een goed gevoel over de te adopoteren twin. En dus ging ik op pad… De potentiële aanstaande ex-eigenaar leek een liefhebber, een techneut, en we maakten een afspraak om de Guzzi te bezichtigen. Eenmaal aangekomen in de straat waar ik wezen moest, kon de TomTom ook meteen uit, verdere navigatie bleek onnodig. Met een huis waar een Moto Guzzi motorblok als tuinlamp functioneert en waarvan de ruiten van de voordeur gezandstraalde van Guzzi´s dragen, is de mededeling ‘bestemming bereikt’ immers volledig overbodig. Een huisinrichting overigens ook, die vertrouwen wekt. We hadden een lang en prettig gesprek. De partner van de zo goed als ex-eigenaar bleek ook een overtuigd motorrijdster, er was koffie en er waren koeken. Aan het eind van het gesprek kocht ik de dikke Italiaan. Zonder hem met draaiende motor gehoord te hebben (is nu eenmaal niet goed voor een blok, zo kort laten lopen) en zonder testrit te hebben gemaakt (omdat het daar nog te koud voor was). Over de prijs werd verder niet gepraat. Soms is het onderbuik gevoel dat je bij een gesprek hebt dodelijk fout, soms kun je er blind op koersen. Niet veel later trof ik één van de technische spilfiguren van de Moto Guzzi Club Nederland. Vertelde hem trots dat ik er ook weer eentje had. Deze Guzzi-liefhebber bleek ook gezegend met het prettige relativeringsvermogen dat de berijders van het unieke merk, dat al zo vaak op de rand van omvallen heeft gestaan, kenmerkt. Over zijn favoriete motormerk meldde hij ooit: "Italianen brengen iets op de markt wanneer ze het mooi genoeg vinden, de productontwikkeling mag de klant verder zelf doen." Het moet gezegd worden dat de mensen uit Mandello kwalitatief enorm geëvolueerd zijn sinds Piaggio er suikeroom werd, maar bij de wat oudere modellen kon de eigenaar 90% van de problemen zelf verhelpen door met een paar meter gevlochten massadraad wat verbindingen te leggen tussen onderdelen, die daar af fabriek een duidelijk te kort aan hadden. Enfin, deze Guzzist kende de verkoper en zijn ega via de club, omschreef het stel als ‘mensen die deugen’. “Ik ga wel met je mee als je hem gaat ophalen”, vervolgde hij. Dat ophalen gebeurde op de laatste voorjaarsdag waarbij het kwik onder de nul bleef hangen. Mijn aanwinst stond gepoetst klaar en er was sprake van enige weemoed bij het afscheid. Ik beloofde de ex-eigenaren dat ze een goede bezoekregeling zouden krijgen met hun afgestane knuffeltwin. De Guzzi ging voor het eerst sinds een paar jaar weer de weg op. Om hem eerst wat aan dat idee te laten wennen, was hij voor die eerste excursie op een geleende aanhanger gezet, maar toch. Op de terugweg dansten de laatste sneeuwvlokken van dit jaar in het licht van de koplampen. De man van de Guzzi Club en ik keken elkaar tevreden aan. Thuis werd de toerbuffel op de hefbrug gezet om eindelijk eens te bekijken wat ik nu eigenlijk had gekocht. Alles bleek dik in orde. De massieve Italiaan was in winterslaap gegaan nadat hij een volledige servicebeurt had gehad, waarbij de carterpan niet alleen een nieuwe pakking, maar ook nieuwe RVS inbusboutjes had gekregen. Dat is liefde voor techniek, geen snelle handel! Intussen heeft de lente schoorvoetend zijn intrede gedaan en zitten de eerste ritten en dienstreizen er alweer op. De toekomst ziet er zonnig uit. Zonnig omdat mijn vorige Guzzi pas bij ongeveer vierhonderdduizend kilometer terminaal werd verklaard. Qua kilometrage zit er wat dat aangaat nog behoorlijk wat rek in. Laat die zomer dus maar komen!
