Dolf’s Domein MP 9-2013
Het is weer lente en dat doet me nadenken over het vorige voorjaar. Dat was mooi, ik had een weekje vrij en daarom leek het me toen een leuk idee om eens binnendoor naar Rostock te gaan. Gewoon om daar eens een terrasje te pakken en dan weer terug te rijden. Rostock is net als Zutphen immers ook een Hanzestad, en daar hebben ze ook terrasjes. En op mijn zijklepcombinatie moest het pilsje pakken in Rostock binnen een week te doen zijn. Ik zit dus op een terras in Rostock. Komt er plots een ouwe, gestripte Goldwing over het plein daveren. Het ding maakt een U-bocht en stopt. De berijder schopt de jiffy uit en komt naar me toe. Hij is groot, anabool breed en dubbel getatoeëerd. Een buiker in plaats van een biker. Met een Totenkopf beringde hand gebaart hij naar mijn Ural combinatie. “Mensch, was machst du hier mit so ein blödes Ding?!” Dat moet dus uitgelegd worden. “Setze dich und nimm ein Bier.” Mijn tafelgenoot, die eruit ziet als een geslaagde Disney neonazi met veel nationaal socialistische opdruk op de armen, stelt zich voor: “Großer Dirk.” Zijn bikerclub bijnaam blijkt evenwel Adelwolf. Ik heet Dolf. “Aha, Adolf also?” Jawel, maar dan wel via de Indische kant. En de betreffende opa Dolf is zoekgeraakt toen het koopvaardijschip waarop hij voer door een Japanse onderzeeër werd getorpedeerd. “Ach so, dass war ja alles damals. Scheisse war dass.” Adelwolf blijkt voorzitter van de lokale bikergang. Allemaal lui tot een jaar of dertig en redelijk tot goed opgeleid. En werkeloos en kansloos, want voormalige Oostduitsers worden immers gediscrimineerd. “Scheisse!” We nemen nog een pot bier. Het dienstertje behandelt me met nieuw ontzag, ik ben blijkbaar in goed gezelschap. Dikke Dirk moet weer verder. Hij vertelt dat als ik om een uur of acht weer hier ben, ik mee mag naar de clubavond. Om 20.01 uur daveren er vier motoren het plein op. Ze blijven punctueel, die Duitsers. Er worden handen geschud, namen uitgewisseld en in colonne verdwijnen we naar het buitengebied. Duitsers zijn gek op colonnes. Uiteindelijk komen we bij een verlaten loods, die door de club is geadopteerd. We zijn niet de eersten. Er staan al ongeveer een dozijn oudere, zware Japanse fietsen op het hofje. Adelwolf wordt respectvol verwelkomd en ik, als genodigde, wacht eenzelfde vriendelijk behandeling. De krat bier die ik uit het span tover, wordt met gespeelde verontwaardiging aangenomen. “Wenn wir einer einladen, braucht er nichts mitzunehmen!” Maar toch: “Skol!” Ze zien er dan in burgermans ogen wat eng uit, maar het zijn aardige mensen. Met hun maatschappelijke beperkingen maken ze er in ieder geval nog wat van. Er is een dikke twintig man, evenals een paar biker girls. Er is bier, en bratwurst. Op het vuur worden er aardappels in de schil gepoft. Later blijkt de schuur ingericht als bar, werkplaats, motorsloop en voorraadschuur. Een hefbrug, veel gereedschap en tussen de slopers staan een paar recentere motoren met buitenlandse platen. Er staan ook wat dozen met literflessen wodka, zo’n honderd dozen om precies te zijn. En achter de bar slingert een shotgun, terwijl op het perceel achter de loods hennep groeit. Bijverdiensten en beveiliging waarschijnlijk. Het wordt steeds later, maar het blijft gemoedelijk. Er wordt ook stevig geblowed en iedereen rijdt rondjes met mijn Ural. Een soort onbevangen Achterhoekse gezelligheid eigenlijk. Op een gegeven moment wordt me gevraagd of ik een slaapplaats voor de rest van de nacht heb. Nee dus. Ik mag slapen in de ‘Gäste Zimmer’. En die blijkt geventileerd, schoon en opgemaakt met vers beddengoed. In Duitsland hebben zelfs outlaw biker gangs normen en
