Dolf’s Domein MP 11-2013

Op weg naar huis aan het overpeinzen dat mijn dagkilometrage aan woon-werkverkeer kilometers niet genoeg is om een duizend cc Moto Guzzi motorblok door en door op te warmen. Een kort en weinig onderhoudend ritje dus, al moet gezegd worden dat soms, als de verkeerslichten op Velperbroek meewerken, het over driekwart van het verkeersplein draven een waar feestje kan zijn. Vandaag alleen even niet. Ik sta keurig midden op de rijstrook mijn gebied te claimen, pal voor de stopstreep van het verkeerslicht. Dat staat op rood, en staat op rood, en… Misschien moet ik toch maar gewoon een baan verder van huis zoeken, dringt een gedachte zich op. ‘Maar waar moet ik dan gaan werken?’, vraag ik me af, terwijl ik ineens op de motorkap van een auto zit. Mijn brave Guzzi rijdt in zijn uppie door het rode licht en valt vervolgens om. Ik hoop niet dat hij geflitst is, want dan kan ‘ie dat mooi zelf betalen. Ik bevind me immers nog netjes achter de witte streep, zoals het een gehoorzaam burger betaamd. In de verte rolt een plastic wieldop alvast richting Velp, terwijl achter me iemand aan het gillen is geslagen. Ik kijk om. De motorkap onder me is een riante zitkuil geworden. Aangekleed en wel weeg ik een kilo of honderd en dat heeft blijkbaar nogal een impact op de kreukelzone van de pedaalemmer onder me. De voorruit heeft zich daarbij ook comfortabel om mijn rug gewelfd. Ik controleer mijn eigen schade. Mijn smiezen en gaten zijn nog perfect, maar ik merk dreigend ongemak ter hoogte van mijn hurken. En dat onophoudende gegil begint ook danig te irriteren. Ik stap van de nep Chevy af om eerst mijn ouwe, trouwe Guus op te rapen. Wegrollen gaat niet meer, het achterspatbord zit raar om de band heen gevouwen. Ik zet de gesneuvelde Italiaan op de jiffy en ga op de bron van het geluidsoverlast af. Het verkeer zeilt inmiddels rustig om de geïmproviseerde wegafzetting heen. Een Saab-rijder dekt de achterhoede door zijn auto met de paniekzaaiers aan schuin achter de gemodificeerde imitatie Chevrolet te parkeren. Hij komt al GSM-erend aangelopen. Een aardige man, rustig ook. Helemaal zoals je dat van een Saab-rijder verwacht.Via rechts maak ik eerst de veiligheidsgordel los van de huilende ‘angry young business woman’. Geen bloed of enge dingen te zien, enkel haar handtas is ontploft. En ze gilt maar door. Ik loop om, wrik de bestuurdersdeur open en brul als een bronstige straaljager in haar gezicht. Ze gilt door, kijkt me verbijsterd aan en haalt diep adem. Ik strek mijn zere hurken, pak haar gezicht tussen mijn handschoenen en kus haar stevig en nadrukkelijk vol op de mond. Soms moet je de vreemdste dingen doen om iemand tot zwijgen te brengen. Ze snakt naar adem: “Wat doet u nu, bent u gek?” “Nee, ik ben niet gek, maar jij kunt niet rijden en ik wil gewoon even rustig met je praten. Stop dus even met gillen, zodat we even achter de vangrail kunnen gaan staan.” De Saab-piloot meldt bedaard dat er hulp onderweg is. De nasnikkende schoonheid attendeert de man dat ik gek ben. Hij kijkt haar op een Saab-achtige manier aan en zegt: ”Misschien heeft u gelijk, maar u kunt niet rijden.” De dame vervalt weer in een gierende huilbui, toch besluiten de Saab-rijder en ik haar niet meer te kussen. Er arriveert van allerlei hulpverleners gebroed. Een agent herkent me als klant van de motorzaak waar hij ook komt. “Goh, ik wist niet dat jij bij de politie zat?” “En ik wist niet dat vrouwen zo overstuur van je raakten”, is het vriendelijke antwoord. De gekwelde automobiliste wil absoluut niet met een gek in dezelfde ambulance, dus spreekt de agent haar rustig toe: “Dan brengen wij die meneer wel even.” ”Dat is geen mijnheer, het is een gek! Hij heeft tegen me geschreeuwd en me gekust!” ”Ja, en u heeft zijn motor onder hem vandaan gereden, misschien is hij daarom wat in de war.” Op de Arnhemse EHBO constateert men gekneusde hurken, verstuikte smiezen en opkomende blauwe plekken. Later wordt alles door politie en assuradeurwaarders opgelost. De Guzzi wordt economisch total loss met behoud van casco verklaard. Ik krijg nog best veel geld. Een deel daarvan gebruik ik om bij Teo Lamers Used Parts Shop mijn slag te slaan. Heb ik straks weer een perfecte Guzzi, met Lafranconi pijpen. Mooi!