Dolf’s Domein – Hobbydokter
Ter hoogte van Hardinghen, in de Pas de Calais, is het bijna net zo vlak als Groningen. Toch lukt het een vlucht houtduiven om opeens voor me op te duiken. Een van de beesten vliegt in mijn voorwiel, een andere kop ik weg met mijn helm. Met een messcherpe steek schiet het in mijn rug, alsof iemand een botte schroevendraaier tussen mijn schouders ramt.
De pijn trekt omlaag. Dom beest! Ik rol uit en kan even niets meer. Met de voeten op de grond doet elke beweging van mijn rug erg veel pijn. Ik kan geen kant op. In mijn spiegels zie ik een auto aankomen. Ik maak machteloze vladdergebaartjes met mijn linkerarm. De auto stopt. Er komen twee dames van middelbare leeftijd uit die beleefd informeren waarom ik sta te klapwieken. In Frankrijk ben je gezegend als je Frans spreekt. Met een scheef hoofd en een van pijn vertrokken bakkes leg ik uit wat er gebeurd is. De dames overleggen. “Dat ding (de jiffystand red.) moet uitgestoken worden, dan kunnen we hem er af tillen”, schat een van hen de situatie uiterst treffend in. De een hurkt om de jiffy uit te klappen en kijkt misprijzend naar haar vuile hand. De motor steunt nu op zijn jiffy. De dames overleggen verder en praten nogal bezorgd over mijn formaat. De wat jongere vindt dat er genoeg gepraat is en wrikt mijn ene been naar achter. Ik crepeer zowat van de pijn en sla voorover. Dat schept dan weer wat ruimte voor mijn been, dat met een flinke krachtsinspanning over de buddy wordt getild. Ik lig op mijn buik op de tank. De dames zijn intussen wat giechelig en overleggen. Ze concluderen dat het pijn gaat doen, maar lijken daar niet erg mee te zitten. In mijn ellende valt me wel op dat ze best goed bezig zijn. Met wat duw en trekwerk krijgen ze me zo ver, dat ik met twee voeten op de grond sta, terwijl mijn bovenlichaam op de buddy ligt. Dan stopt het verhaal even, omdat de Noord-Franse mensenredsters te klein zijn om me overeind te krijgen. Een van de twee praat rustig en vriendelijk met me. Ze vertelt dat haar vriendin de lokale huisarts heeft gebeld. Dan stopt er plots een modderige Toyota Jeep. De inzittende blijkt ook weer een bekende van ‘mesdames’ te zijn. Hij is de regionale vee arts. De man hoort het verhaal aan, loopt naar de achterkant van zijn jeep en komt terug met een zware leren dokterstas. Degene die de huisarts heeft gebeld, belt de beste man weer af. “Toute sera bien. Marcel est ici!” Alles komt in orde, omdat de veearts er is? Marcel komt tevreden glimlachend in beeld met een enorme injectienaald, maakt ruimte tussen mijn jack en broek en rost de naald naar binnen. Terwijl iedereen in alle rust verder praat, voel ik de pijn nagenoeg direct wegtrekken en sta in no-time weer fier overeind, als een rots in de branding. Na tien minuten bedank ik het drietal hartelijk en neem afscheid. Ik rij weer als een jonge god. Toch benieuwd wat er in die spuit heeft gezeten.
