De chopperrijder
Blinkende V-blokken en nog grotere ego’s. We komen ze tegen op de weg en voorpagina’s: de chopperrijders met hun specifieke identiteit. De versmelting van deze bikers met hun machine staat voor een duidelijke boodschap. Ruwe bolsters, blanke pit of dolende dwazen met een lawaaierige boodschap? We kruipen in het brein van de chopperrijder en portretteren vijf chopper-rijders.
Een zondag in 1963, in een provinciaal stadje ergens in Californië. Onder oorverdovend kabaal en met glimmend chroom denderen ze met tientallen voorbij. Bebaarde kanissen, pikzwarte zonnebrillen, lederen torso’s en liters inkt onder de gebruinde opperhuid. Bewoners stoppen met hun activiteiten en kijken. De bikers fixeren hun blik naar voren. Hun gechopte uitlaten braken collectief een bak herrie uit. Kleine kinderen kruipen tegen de rok van hun moeder aan en menig vader schudt voorzichtig zijn hoofd. Begrijpelijk, want een roedel hyena’s op strooptocht ziet er lieflijker uit. Niemand maakt z’n ongenoegen duidelijk, want dat scheelt een bezoekje aan de tandarts. De dreiging verdwijnt samen met deze wetteloze horde zodra deze de stadsgrenzen verlaat. Het geschokte publiek kan weer ademhalen en uit z’n ongenoegen over dat goddeloze schorem met hun minachting voor christelijke normen en waarden. Uit welk hellegat kwamen ze vandaan?
Daarvoor moeten we terug naar de Tweede Wereldoorlog, toen piloten heer en meester over hun jachtvliegtuigen waren. De ‘dogfights’ met de vijand werden, met de dood in het vizier, op het hoogste niveau uitgevochten. Deze piloten verloren kameraden of ontsnapten ternauwernood aan een gruwelijk lot. Onbevangen jongens werden in korte tijd kerels met groeven in hun ziel, al gaf de controle over een dodelijk toestel hun een kick. Met 1.500 paarden voor de laarzen schoot de adrenaline door het lijf, want alleen al de vliegsensatie was een jongensdroom. Na de oorlog keerden de piloten terug naar de samenleving (in dit geval de Verenigde Staten) en pakten de draad weer op. Maar…een percentage veteranen kon niet meer aarden en voelde zich vervreemd van een samenleving die geen compensatie bood voor het verlies van kameraden en vliegtuig. Wat nu?
De oplossing was gevonden. In de zoektocht naar euforie én de macht over de pk’s was een zware motor het enige betaalbare alternatief. De trillingen, het kabaal, de controle en de vrijheid op een motor kwamen het dichtste bij dat van het jachtvliegtuig. Toch heelde hiermee niet het onderhuidse litteken. Deze kerels hadden de oorlog gewonnen, maar de strijd in hun hoofd ging door. Daardoor werden ze zoekende en in sociaal opzicht veel harder. De ex-strijder groeide uit tot een biker van het ruwere soort en vond aansluiting bij zielsverwanten die buiten de maatschappij vielen. In de jaren die volgden kozen deze bikersgroepen voor een specifieke levensstijl en clubherkenning. Hun voorkomen sprak boekdelen, maar ook tot grote verbeelding bij andere motorrijders, die behoefte aan identiteit en vrijheid hadden. Maatschappelijk verworpen motorbendes, zoals de Hells Angels, Outlaws, One Percenters en Mogols, deden tevens hun intrede in de Verenigde Staten. Een onstuitbaar proces was op gang gekomen. Het aantal motorclubs, waarvan de chopper het boegbeeld was, nam in tientallen jaren rap toe. Motorclubs droegen hun eigen ‘colours’ of clublogo en de club was een soort familie. De eer werd rücksichtslos hoog gehouden. De pers sprak schande van het wangedrag van bepaalde motorclubs, die steeds meer de allure van een criminele bende kregen. Het merendeel van de motorclubs kwam niet in opspraak al was identiteit buitengewoon belangrijk. Slechts 1% van de clubs werd daadwerkelijk met argusogen door de federale overheid in de gaten gehouden. Het imago werd door de media uitvergroot en kreeg wereldwijd bekendheid. Wapenhandel, drankgebruik, verdovende middelen, schietgrage kerels, praten met de vuist, grote motoren, ‘brotherhood’, schijt aan het gezag en een woest uiterlijk werden vaste ingrediënten.
Vijftig jaar na dato transformeren chopperrijders hun image naar smaak en behoefte. Bij de een spreekt het rebelerende karakter aan. Bij de meesten het hoge testosterongehalte. Maar de melancholie pompt ieder door het verchroomde hart. Ze leven hun verworven motorleven in hart en nieren. De broederlijke band staat onvoorwaardelijk centraal; iets wat door buitenstaanders in de loop der jaren nog steeds niet helemaal goed begrepen wordt. Maar het meest belangrijk is de bike, want die vormt met z’n berijder en diens levensfilosofie de perfecte eenheid. Hoe indrukwekkender of opvallender de bike, hoe beter.
De chopperrijder is een kolonist van z’n eigen vrijheid en heeft mailing aan wat anderen daarvan vinden. Hij doet waar hij zich goed bij voelt. ‘Gewone’ motorrijders of mensen zonder motorrijbewijs willen nog wel eens laatdunkend doen over deze levensstijl. Vooroordelen genoeg, maar het stigmatiserende commentaar dat de aanschaf van een chopper met een midlifecrisis te maken heeft is wel erg makkelijk. Voor de leek is het waarschijnlijk onbegrijpelijk dat iemand voor zo’n verchroomde pruttelkoets met de rijeigenschappen van een Russische tractor kiest, maar het gaat de chopperrijder niet om topsnelheid. De beleving en de visuele kracht die hij en z’n machine uitstralen, zijn allesbepalend. Geen aanvulling maar een bevestiging van zijn eigen voorkomen.
Dat voorkomen is vaak het gevolg van een bewogen leven, waarin de staalborstel soms over de ziel is gegaan. Het rijden van een chopper zorgt dan voor rust en voldoening. Hoe dan ook, die biker verruilt z’n stropdas maar al te graag voor de hals- of poetsdoek. Het zwartlederen jack om het lijf geeft namelijk zo’n verdomd goed gevoel, want het straalt uit waar je voor staat. De handschoenen schuiven over de hand als die van een generaal te paard aan het front. De sleutel wordt omgedraaid en bij de eerste plof is deze cowboy weer versmolten met z’n bike die, net als hijzelf, karakter heeft. De eenheid wordt compleet als z’n kompanen zich op het asfalt bij hem voegen. Ze kijken recht vooruit en iedereen kijkt naar hen.
