David’s Domein – Droom van een drone

De nieuwe, opvouwbare DJI Mavic drone is de droom van iedere filmende motorrijder. Hij past in je tanktas, schiet prachtige 4K-helikopterbeelden en belooft je geheel automatisch te volgen. Maar volgt de DJI Mavic David ook inderdaad op zijn Husky?

Een drone is een verbijsterend stuk technologie die als een persoonlijke helikopter en vliegend statief prachtig gestabiliseerde beelden kan schieten. Onlangs introduceerde fabrikant DJI de Mavic, een drone die opgevouwen samen met de compacte controller gemakkelijk in mijn kleine 8 liter tanktas past. En dan heb ik zelfs nog ruimte over voor een powerbank accu, smartphone, portemonnee en nog meer.
Een DJI Mavic drone inclusief de controller en 1 accu die ongeveer 25 minuten vliegtijd geeft kost om en nabij de 1200 euro. Extra accu’s kosten 100 euro. Net zoals zijn grotere DJI broers biedt de Mavic automatische tracking features. Die beloven dat de drone jou wandelend, fietsend of motorrijdend vanuit de lucht helemaal automatisch volgt en filmt. Komt hij obstakels tegen, zoals bijvoorbeeld bomen, dan zal hij of stoppen of er ‘intelligent’ veilig om heen vliegen. Kortom: dit zou wel eens de drone van mijn dromen kunnen zijn!

De Mavic is een staaltje top technologie. Het vouwmechaniek van de vier poten met wieken de je moet uitklappen voelen zo soepel en degelijk als een hydraulische koppeling. Aan de voorkant van de drone zit de 4K mini camera op een gimbal. De gimbal is een drie assige stabilisator die tijdens het filmen de beelden gyroscopisch stabiliseert. De beeldkwaliteit is overigens uitstekend. Mijn cameraman schiet ook video’s voor televisie met deze camerakwaliteit!
De kwaliteit druipt overal vanaf. Dat geldt ook voor de controller die veel van een gamecontroller weg heeft, maar heel degelijk als serieus gereedschap aanvoelt. Hij is compact en klein en dat komt mede omdat je eigen smartphone het hoofdscherm is. Die schuif je namelijk in twee uitklapbare armpjes van de controller.
Het vliegen van de Mavic doe je met de twee joysticks op de controller. De controller heeft ook speciale knoppen waarmee je bijvoorbeeld de camera tijdens de vlucht kan kantelen om het beeld te kaderen. Wat de camera ziet, dat zie je in de DJI app op je smartphone. De app is ook de cockpit met vluchtgegevens van je drone en geeft ook de batterijduur weer van je drone. Alle instellingen wijzig je ook via deze app.

Vliegen is in de basis kinderspel. Druk op de knop ‘opstijgen’ en de Mavic stijgt op naar een meter of anderhalf en blijft daar gewoon op die positie stil hangen. Positie veranderingen door windvlagen corrigeert hij zelf. Het feitelijke vliegen met de twee joysticks is extreem soepel en levert geen onverwachte vliegbewegingen op.
In de eerste instantie lijkt het vliegen van de Mavic kinderspel, maar dat is het toch niet. Goed en veilig drone vliegen is namelijk niet zo makkelijk. En het is in elk geval ook geen speelgoed. De Mavic kan namelijk een topsnelheid halen van 65 km/uur en dat maakt zo’n drone best gevaarlijk voor mens, dier en obstakels.
Dichtbij vliegen – waarbij je de drone dus heel goed kunt zien – is nog wel makkelijk, maar zodra het een stipje aan de horizon wordt (en dat is al na honderd meter!), dan wordt vliegen opeens een heel ander verhaal. Je weet dan bijvoorbeeld niet wat de voor- en de achterkant is. Je moet dan via je het smartphonescherm dus ‘op zicht’ vliegen. En bij fel zonlicht zie je dan bijna niks! Dat vraagt dus echt veel oefening. Gelukkig is er wel de ‘RTH’, oftewel de Return to Home functie. Die vliegt de Mavic op veilige hoogte terug naar de startplek. De Mavic vliegt trouwens ook zelfstandig terug naar de startplek als hij zelf constateert dat de accu bijna leeg is!

Het wordt nog lastiger als je tijdens dat vliegen dus ook nog goede camerabeelden wilt maken. Je bent dan piloot – die een exact circuit moet vliegen – en cameraman – die dynamisch het beeld moet kaderen – tegelijk. Dat leer je niet over één nacht ijs, maar ben je van de gaming-generatie, dan zal het je waarschijnlijk wel makkelijker afgaan.
De Mavic heeft een reeks intelligente vluchtmodi die je daarbij moeten helpen. Je kan een vluchtpad aanmaken met GPS coordinaten, via Tap to Fly naar objecten vliegen door op je smartphone bijvoorbeeld een boerderij aan te klikken, maar als motorrijder boeide mij de Follow Me en de Active Track functie het meest.
Met Follow Me volgt de Mavic het GPS signaal van je smartphone en met Active Track volgt de drone zelfstandig een object die de camera ziet en die jij aanklikt op je smartphone scherm.
Verwacht echter geen wonderen: de Follow Me functie volgde mij op de motor precies 50 meter ver en stopte toen al met volgen. Ik heb het meerdere keren tevergeefs uitgeprobeerd. Later hoorde ik dat Follow Me het best werkt bij langzame activiteiten als wandelen en dat het dan wel goed werkt.
Gelukkig werkte de Active Track wel. Ik liet de Mavic opstijgen tot een meter of 20, kaderde het beeld naar wens, klikte in de app op het beeld van mij en mijn motor en reed weg. Dat werkte echt fantastisch, totdat ik een tegenligger tegenkwam en mijn Mavic opeens achter die auto aan ging. Weg drone, ware het niet dat mijn cameraman langs de kant van de weg gelukkig de controller voor de zekerheid bij zich had en kon ingrijpen. bediende. Oké, niet helemaal waar, want uiteindelijk vliegt hij zelf terug naar waar ik startte, mits hij geen obstructies tegenkomt. De slimme objectvermijding werkt namelijk in dat geval niet…

In je eentje op de motor met automatisch tracking dus opnames van jezelf maken is heel lastig en ronduit gevaarlijk in een land als Nederland. De drone hangt 20 meter boven en achter je. Je rijdt weg, maar je hebt geen idee of de drone je goed volgt. Mijn controller zat namelijk opgeborgen in de tanktas en achterom kijken is niet alleen link, maar zo’n klein ding in de lucht zien is ook heel lastig.
Kortom, ik ben een illusie armer als het gaat om ‘eventjes’ mooie dronebeelden van mijzelf in actie op de motor te schieten. Voordat je het weet ben je dan de drone kwijt of erger: krijg je een ongeluk of veroorzaak je er een met jouw drone. Maar rij je over verlaten pistes in Marokko, dan is het best mogelijk om veilig dergelijke beelden van jezelf te schieten.
Maar onderschat het dus niet: drone vliegen, camerawerk en dan ook nog veilig motorrijden in je eentje vergt serieus oefening! Ik raad iedereen – en ook mezelf – aan om voor de veiligheid en de bedrevenheid eerst maar eens een drone-cursus te volgen!
Ondanks de teleurstelling dat de autovolg-functies bij mij motorrijdend niet goed en veilig werken, is de DJI Mavic toch een droom van een drone. Hij past gewoon in je rugzak of tanktas en je neemt hem dus zo mee op vakantie waar je de meest waanzinnige luchtopnames van motorritten kan maken. Mits jij of één van je motormaten van de motor afstappen om de dronepiloot-BOB en cameraman te spelen. Maar mijn conclusie is dat ondanks de beperktheid van die automatische functies DJI met deze Mavic toch de betaalbare, compacte, miniatuurdrones naar een ongekend hoog plan heeft getild!