Column Sebastiaan Labrie 14-2011
In 1989 won Gert-Jan Theunisse als laatste Nederlander een Tour-etappe met een finish op de Alpe d’Huez. Dat kunstje hadden al meer van onze profwielrenners geflikt, waardoor deze berg al snel tot Hollandse berg werd omgedoopt. Dat heeft er toe geleid dat deze befaamde beklimming jaren later wordt gebruikt om geld in te zamelen voor kankeronderzoek middels de Alpe d’HuZes, waar ik dit jaar aan meedeed. Zoals de naam al aangeeft, probeert het gros van de 5.000 deelnemers de veertien kilometer lange klim met 21 bochten zes keer omhoog te fietsen. Volslagen belachelijk en schitterend tegelijk. Ieder regelt zijn eigen sponsors en poogt zoveel mogelijk geld op te halen. Dit jaar werd het fantastische bedrag van 20 miljoen bij elkaar gefietst! Ik maakte deel uit van een ‘sterrenfietsteam’ met onder andere Frits barend, Nicolien Sauerbreij, Bas Muis, Johnny Rep. Nu ben ik niet zo van de duursporten, want ik ben op gegroeid met een bal. Het ging mij vooral om het scoren van de winnende treffer en het liefst met een fraaie actie. De kick van afzien was mij als jongen onbekend. Ik had er respect voor, maar zag er totaal de lol niet van in. Met die gedachte stond ik om half vijf ‘s ochtends bij slechts vier graden boven nul aan de start voor mijn eerste beklimming van de Alpenreus. De maand voorafgaand hadden we met het team een beetje getraind, maar meer rechtuit dan omhoog. Mijn moed zou zeker verder zijn gezakt als de sfeer niet zo bijzonder zou zijn geweest. Alle deelnemers zijn direct of indirect wel een keer met kanker geconfronteerd geweest en zijn tot op het bot gemotiveerd om zichzelf te overstijgen. De vele beentjes werden voor de start in ieder geval keer op keer losgeschud. Een uur later had ik al veertien bochten achter me gelaten en lukte het me nog aardig om op souplesse te fietsen. Ik had genoeg energie over om te genieten van de unieke ambiance op de berg en reageerde vrolijk op iedereen die me steunbetuigingen toeschreeuwde. Door een bordje met nummer en naam voor op de fiets weten de toeschouwers wie wie is en in mijn geval betekende dat, dat ik continu ‘Kom op, Sebastiaan’, ’Zet ‘m op, Sebas, laat je niet kisten’ of ’Je kan het, Sebastiaan’ hoorde. Rond de finish waren honderden mensen, ook allemaal idioot enthousiast en in combinatie met mijn endorfinekick van de inspanning daalde ik bijna high de berg weer af. Maar dat veranderde in een mum van tijd in een ‘bad trip’. Door mijn shirt, nat van het zweet, en de lage temperatuur, kwam ik bijna bevroren beneden aan met verrassend veel verkrampte spieren. Met moeite stapte ik van de fiets en kroop bij een vrijwillige masseur op de tafel. Ietwat opgelapt en met ‘un peu du pasta’ in maag kreunde ik later voor een tweede keer de berg op. Niets ging meer soepel, mijn lijf haatte klimmen en zat vol met ongemak. De toeschouwers verdwenen uit mijn tunnelvisie en het enige waar ik aan kon denken was hoe fijn het zou zijn om deze prachtige bochten met de motor te rijden. Het bochtenwerk ligt er namelijk uitermate fraai bij. Ritmisch zou je van de ene knie naar de andere gaan, terwijl het dal steeds dieper onder je wegzakt. Met een lage snelheid laat je jezelf keer op keer echt in de bocht vallen en met een soepele polsbeweging kietel je het gas en vermijdt je steeds net een kus van het asfalt. Wil je even stoppen om te genieten van het uitzicht, dan doe je dat en nota bene zonder schuldgevoelens.Met een hoofd vol verlangen passeerde ik een groep mensen bedekt met foto’s van overleden dierbaren en in koor zongen ze:’Kom op, naar de top’. Niet de meest ontwikkelde rijm, maar ze stonden er met tranen op de wangen en deelden hun verdriet met een glimlach… en natuurlijk doet je dat wat. Ik zette de tanden op elkaar en met nieuwe puf strompelde ik verder en kwam voor een tweede keer boven. Meer was er niet uit te halen. Niet erg indrukwekkend in vergelijking met de andere bikkels op de Alpe, maar toch was ik tevreden. Volgend jaar wil ik minimaal drie keer omhoog, maar dan rijd ik er wel op de motor naar toe! [Streamer]ROND DE FINISH WAREN HONDERDEN MENSEN, OOK ALLEMAAL IDIOOT ENTHOUSIAST EN IN COMBINATIE MET MIJN ENDORFINEKICK VAN DE INSPANNING DAALDE IK BIJNA HIGH DE BERG WEER AF
