Column Sebastiaan Labrie 06-2011
Vanochtend werd ik wakker en ik wist meteen dat dit niet mijn dag zou worden. Soms heb je dat. Het behoeft geen reden, het leven lacht me op dit moment zelfs toe, maar vandaag ging ik niet terug lachen. Kan gebeuren. Jammer genoeg had mijn vriendin een knetterend goed humeur. Niets irritanter dan dat. Om een vroege ochtendbotsing te vermijden, gooide ik de laptop open en begon online een krantje te verorberen. Ik las over de idioot Kaddafi, die niet wil onderhandelen en vrolijk ‘zijn’ volk blijft afmaken, over de rest van de wereld, die veel zegt, maar niet ingrijpt, over het dubieuze bezoek van de koningin aan Oman en de Nederlandse politiek, die meteen Rutte op z’n vestje spuugt om maar weer punten bij de kiezer te scoren en ik was er alweer klaar mee. Lekker wakker worden met een krantje is er tegenwoordig ook niet meer bij. Moet ik echt op de hoogte blijven van alle gebakken lucht en ellende in de wereld? Ondertussen was mijn meissie, ergens in het huis, te luid en te enthousiast over een nieuw project aan het praten, waarop ik besloot wat doelloos op de motor rond te gaan rijden, voordat ik schade aan zou richten. Geen idee waarom ik zo sacherijnig was, maar het was niet iets dat de eerste warme dag van het jaar niet kon oplossen. Eindelijk kon ik weer eens mijn potje plus zonnebril opzetten. Zonder al te veel lagen stapte ik op en stuurde naar het noorden. Stiekem voelde het best goed en ik moest zowaar glimlachen, totdat ik me herinnerde geïrriteerd te zijn en me acuut focuste op alles wat stom is. 1 euro 70 per liter benzine? Godsamme, als het straks 2 euro wordt, moet ik gaan fietsen om af te koelen.… Het moet niet gekker worden. In een mum van tijd woonde ik weer midden in mijn slechte humeur. Op een fraai Hollandse dijkje zat een oude baas op een bankje, uit de wind, te genieten van de zon. Ik parkeerde en ging naast ‘m zitten. “Goed plekkie heeft u hier”, begon ik. “Het is niet van mij hoor”, kreeg hij er nog net uit, voordat hij overvallen werd door een hoestbui, die vervolgens een bedankje kreeg met een hard ophalen van de neus. Hij deed het met zo’n geweld, dat ik me afvroeg of er niets kapot was gegaan. Een klein vliegje landde op z’n voorhoofd en kwam vast te zitten in z’n langharige wenkbrauw. Als reactie krabde ik mijn voorhoofd, terwijl hij onverstoorbaar de verte in tuurde. Het deerde hem niet. Het insect bevrijdde zich en begon een ontdekkingstocht op het voorhoofd van de man. De andere wenkbrauw werd wijselijk vermeden en de wang werd opgezocht. Mijn hele gezicht jeukte nu, maar de man keek naar wat schapen op de dijk, terwijl hij een strontvlieg van de broek sloeg. “Er zit ook een kleintje bij uw kin”, hintte ik. “Vroeger had ik een BSA”, antwoordde hij. “Oh ja, is dat zo?”, was mijn reactie. “Ja, anders zou ik het niet zeggen.” Juist, misschien moet ik gewoon mijn mond maar eens houden en genieten van de warmte. Opa wilde echter nog wat kwijt: “Vandaag de dag gaan die dingen wel erg hard.” “Klopt, tegenwoordig willen ze wel.” “Wie?”, vroeg hij. “De motoren, bedoel ik, die hebben een hoop pk’s. Mensen willen snelheid en hard optrekken”, legde ik uit. “Ja”, zei hij bedachtzaam. “De mensen zouden niet zoveel moeten willen”. Hij sprak deze zin uit met een duidelijk punt aan het eind. Het gesprek was klaar voor meneer. Ik wist niet of ik het direct eens was met deze man, die me deed denken aan een personage uit een Nederlandse film uit de jaren tachtig, maar voor vandaag deed deze boerenwijsheid het wel voor me. Ik besefte me een slecht humeur te hebben, omdat ik nog een nieuwe website plus foto’s, verschillende programmaformats, een kleine documentaire en een reeks andere dingen moest uitwerken. De mens zou niet zoveel moeten willen…soms. “Ik zal ‘m onthouden”, lachte ik de man toe. Hij negeerde me.…
