Column Sebastiaan Labrie 02-2010
Wie heeft de negen etappe van de Dakar Rally gezien? Misschien kijken velen van jullie niet meer, omdat het niet de echte Dakar is, aangezien er niet in Afrika wordt gereden, maar dan heb je echt wat gemist. Er moest een relatief kleine afstand afgelegd worden, maar het terrein compenseerde dat volledig. De etappe vond plaats in de provincie Copaipo in Chili, en het grootste gedeelte van de af te leggen 170 kilometer bestond uit duinen. En dan heb ik het niet over een paar lullige hoopjes zand. Zover als het oog reikte, zag je gigantische muren van zand. Je zou het kunnen vergelijken met midden op een oceaan zitten tijdens een aanwakkerende storm en omringd zijn door aanzwellende, huizenhoge golven. Alleen in plaats van water bestond de ondergrond uit zeer los zand. Net iets te vroeg op of van het gas en je zit ongelofelijk vast. Daarnaast werd de moeilijkheidsgraad nog wat verder omhoog gekrikt doordat het natuurlijk totaal niet duidelijk was wat de beste route was. De GPS en andere technische snufjes geven wel aan waar je naar toe moet, maar je bevindt je in een landschap dat elke dag verandert. Het motto voor deze specifieke etappe was zo klaar als een klontje: dit is A en dat is B, daar moet je naar toe en veel plezier er mee. Prachtig!Op een plek waar wij, mensen, niets te zoeken hebben, zag je alles en iedereen met de beste machines van deze tijd gedwongen de strijd aangaan met het zand. Vooral de duintoppen waren een ‘killer’. Elke keer weer zag je de deelnemers aarzelend spelen met het gas als ze aan het einde van de helling zand waren om vervolgens met een god-zegen-de-greep dot gas over de top heen te knallen. Velen maakten een foute inschatting met als gevolg dat het zand ze op vrat. Afstappen maar en het schepje pakken. Vanuit de helikopter filmden ze al het geploeter van de deelnemers en dat leverde de mooiste plaatsjes van 2010 tot nu toe op. Die enorme golvende zandvlakte met nietige, vechtlustige voertuigjes. Het leek op Mad Max anno 2010 met wat overlevenden op zoek naar het laatste water op onze aardbol. Ik heb met open bek zitten kijken en heb zowaar een paar keer geapplaudisseerd, terwijl ik in mijn eentje thuis was. Dat overkomt me zeer zelden. Het enige wat me pijn deed, was dat Mirjam Pol deze ervaring heeft moeten missen. Ze was de etappe ervoor uitgestapt vanwege een blessure. Ik heb haar speciaal tijdens deze Dakar gevolgd, omdat ik aan het begin van de rally een interview met haar had gezien en ze een prettige nononsense uitstraling heeft. En ze is een vrouw, die deelneemt aan een van de zwaarste races ter wereld. Geen mooie vrouw, maar wel een met twinkelende ogen en klaar voor een nieuw avontuur. Ze kon niet wachten en borrelde over van de energie. Althans… zo zag ik het. Maar gedurende de rally werd al snel duidelijk dat ze dit keer niet mee zou doen om de prijzen, maar dat deed er niet toe. Zij was een mens met een missie en moest en zou de eindstreep in Buenos Aires halen. ‘No matter what’, en dat terwijl er wel degelijk ‘what’ aan de hand was. Ze ging meerdere malen hard op de bek. De ene dag nekte een geniepig greppeltje haar, de volgende werd ze plots gelanceerd en eindigde in de kreukels. Maar ze weigerde op te geven. Bont en blauw kwam ze bij de finish en ging de volgende morgen met gescheurde kuitspier door. Een bikkel, dat is ze. Menig man was waarschijnlijk allang afgehaakt. Uiteindelijk ging ze tijdens de achtste etappe zo hard onderuit dat de Dakar-dokter haar verbood door te gaan. Zelf vond ze het onzin en wilde weer op de fiets stappen. Hoe stoer. Deze prachtvrouw had het bij uitstek zo verdiend om de, bijna spirituele, negende etappe te mogen rijden. Het had het ijzersterke karakter en doorzettingsvermogen van deze heldin beloond. Het mocht niet zo zijn. Volgend jaar beter, Mirjam. Op naar 2011!
