Column Noortje MP 09-2011
Met een collega praat ik wel eens over motorrijden. Zij woont mooi landelijk in een prachtige boerderij en geniet daar met haar gezin van de rust en de prachtige natuur. Zodra de lente aanbreekt wordt het kantoor opgefleurd met allerhande bloeiende takken en bloemen. Ik kijk altijd uit naar dit blije jaargetijde. Er is een kleine ‘maar’ aan het ogenschijnlijk blije humeur van mijn collega. Tegelijkertijd met de komst van de vrolijke bloemen begint ze te klagen over motoren. Ze woont niet alleen in een prachtige boerderij in een mooi buitengebied, ze woont ook nog eens langs een geweldig motorweggetje! En misschien nog belangrijker voor motorrijders: er is ook nog leuke horeca in de buurt. Zeker een aanrader voor iedereen die een motortoertocht aan het uitzetten is voor zijn motorclub of personeelsvereniging. Je kunt er namelijk geweldig lunchen onder de schaduw van eeuwen oude bomen, echt idyllisch! Jaren terug had ik haar opvlamde betoog over de zin en onzin van motortoertochten volledig ondersteunt en nadrukkelijk geknikt. Nu merk ik dat ik haar zeker wel begrijp, niks irritanter dan heel veel herrie langs je rustige plekje. Maar toch, dat gevoel van met elkaar over kleine bochtige weggetjes manoeuvreren alsof je één lichaam bent, dat is heerlijk!Voordat ik motorrijder was, keek ik met verbazing en ergernis naar motortoertochten. Wat is het nut? Je rijdt met een aantal motors achter elkaar aan, allemaal dezelfde route, kan niet met elkaar praten en stopt halverwege om een frikadel naar binnen te schuiven. Toch eigenaardig om een speciale route uit te stippelen om uiteindelijk elkaar alleen echt te zien en te spreken bij de appeltaart en de lunch. Waarom niet lekker in je eigen tempo ergens heen om te eten en elkaar daar ontmoeten? En wat maakt het dan uit of je perse op de motor komt?Mijn eerste motortoertocht was direct een paar dagen naar Duitsland. Mijn ideeën over motortoertochten pakte ik in samen met mijn bagage, gespte ze op mijn Sophie en samen met mijn vriendje gingen we op pad naar de verzamelplaats. Langzaamaan kwamen alle deelnemers binnendruppelen. Een bonte verzameling van naked bikes, toermotoren en uitgebreide cruisers stonden rommelig op het plein. Een soort blije gespannenheid was voelbaar tussen de motorrijders. En daar gingen we, een groepje van vijf op naar Duitsland. Vier eendjes achter moeder eend. En ik als kleinste kuiken achter de voorrijder. Naarmate de dag vorderde en de Nederlandse grens kilometers achter ons lag en we Duitse snelwegen ontmoetten, merkte ik de kracht van de groep. Een baantje opschuiven ging zo soepel als een dans, net een schaar die sluit. De achterste motorrijder schoof een baantje op en maakte zo de weg vrij voor de rest. Een woordeloze, vloeiende beweging! De volgende dag gingen we echt als groep op pad! Echt de heuvels in, het groene deken tegemoet. Het wegdek was vochtig van de vele regen, maar dat mocht de pret niet drukken, we gingen duizend bochten tegemoet! Voor we vertrokken sidderde een onrustige energie door de groep, het gevoel was bijna tastbaar. Zo vertrokken we en wat was het bijzonder! De energie kreeg in die tocht echt vorm! Het bond ons, het voelde of we één lichaam werden met één gedachte en één handeling. Het voelde of we automatisch aangestuurd werden door elkaar. We reden als één beweging door scherpe bochten en achter iedere bocht weer nieuwe bochten en daarachter weer nieuwe bochten. Tijd vervloog en voor we het wisten zaten we op een terrasje in het zonnetje aan een braadwüst en moesten we gewoon met elkaar praten over die en die bocht en die bocht na die ander die zo scherp was en hoe geweldig het was hoe we die binnenbocht pakten!Ik was om! Leve de motortoertocht! Hoe groot mijn gevoel ook is voor bomen, bloemetjes en beestjes het gevoel van deze eenheid zonder woorden heeft mijn hart gestolen! Sterker nog, ik puzzel nu jaarlijks met mijn vriendje de motortoertocht uit. Ik met kaart, hij met zijn routeplanner. Ik zoek de mooiste, groene weggetjes en hij maakt ze digitaal. Als mijn vinger op de kaart over de kleine weggetjes glijdt, vliegen mijn gedachten regelmatig naar mijn collega en zeg in mezelf zacht ‘Sorry, Ank’ en puzzel behoedzaam om haar huis heen. In het kader van behoudt van de plezierige werksfeer noem ik het adres van mijn collega dus ook maar in deze column…Noortje
