Column Nikki van der Spek

Wat is nu de reden dat iemand op een tweewielig motorvoertuig stapt? De één is er vroeg bij, een ander begint pas tijdens zijn midlife crisis, en heeft er al snel spijt van dat hij niet twintig jaar eerder is begonnen.

De meeste gehoorde reden is dat motorrijden zoveel vrijheid geeft. Tja, maar wat is dan vrijheid? Ik vraag me dan af of die mensen thuis soms voortdurend aan de ketting liggen. Met een auto, fiets of ander vervoermiddel ben je immers net zo vrij om te gaan en staan waar je wilt. Alleen kun je met een auto inderdaad niet tussen een file door rijden. Maar de tijd die je kwijt bent met het aantrekken van je motorpak elimineert haast alweer de tijdwinst die in de file wordt geboekt. En wie herkent het niet? Sta je in vol ornaat klaar om met de motor te vertrekken, blijken de motorsleutels nog in de spijkerbroek te zitten, waarover je zojuist de motorbroek hebt aangetrokken. Dus hup, de handschoenen weer uit om je arm in de motorbroek te persen om zo met twee vingers je sleutels proberen op te vissen. Die blijkt op zijn beurt toch iets strakker te zitten dan je dacht, waarop je alles weer kunt los maken. Dag tijdwinst….

En na een drukke werkdag is het natuurlijk lekker om even een leuk slingerpaadje mee te pakken voordat je jezelf weer in de dagelijkse sleur thuis stort. Nog even snel het hoofd leegmaken en met het vizier open genieten van de buitenlucht. Maar dan moet je niet raar opkijken als je niet veel later met één oog dicht en half slingerend over de weg een stopplek moet opzoeken, omdat er één of ander ranzig gevleugeld beest in je oog is gevlogen. Natuurlijk gaat dat ding er niet in één keer uit en moet je het apparaat letterlijk pootje voor pootje uit je oog vissen. Een paar minuten later kun je dan met een dik en tranend oog weer je weg vervolgen.

Een stukje rebelsheid is volgens mij ook een van de voornaamste redenen om op de motor te stappen. Net even ‘anders zijn’ als iedereen na kantoortijd met zijn of haar nette pak in de auto stapt, terwijl een motorrijder het nette pak omwisselt voor een stoere motoroutfit. En voor het wegrijden nog even in de spiegel kijken of iedereen je wel ziet. Anderen vinden het een kick om te kunnen zeggen dat ze ook op een motor rijden. Alleen zit er een groot verschil tussen ‘ik rijd motor’ en ‘ik ben een motorrijder’. Die eerste rijdt waarschijnlijk niet meer dan 500 kilometer per jaar en uitsluitend bij mooi weer. Hij/zij ervaart alleen de lusten van het motorrijden, terwijl een ‘motorrijder’ ook de lasten voor zijn/haar kiezen krijgt, omdat deze altijd door weer en wind onderweg is. Maar een overeenkomst tussen beide is dat ze ‘het gevoel van vrijheid’ met elkaar delen.
Naast die vrijheid en rebelsheid is een stukje hobby ook een van de mooie dingen aan motorrijden. Ging je vroeger in het weekend met het gezin op stap ging naar het strand of de dierentuin, nu pak je een open dag bij je motordealer mee. Het abonnement op de Donald Duck is ingeruild voor een motorblad, om helemaal op de hoogte te blijven van de allernieuwste snufjes. Je moet natuurlijk wel mee kunnen praten op de motorclub, nietwaar? Ook ligt er bij veel motorrijders een accessoirecatalogus als een soort wensenboek in het kleinste kamertje thuis, waarmee heerlijk gemijmerd kan worden over toekomstige verjaardagscadeaus.

Omdat ik dagelijks redelijk veel uren op de motor doorbreng, ben ik misschien wel een van de weinige motorrijders die blij is als het ding eens een dag in de garage mag blijven staan. Dat is meteen ook het grote nadeel als je van je hobby je werk hebt gemaakt. Het blijft uiteraard leuk, maar heel eerlijk gezegd kan ik me de dag bijna niet meer herinneren dat ik mijn laatste ontspannen toerritje heb gemaakt. Chronisch tijdgebrek en eelt op mijn achterste zijn daar de voornaamste oorzaken van. ‘Eigen’ ritjes blijven in de regel beperkt tot die naar de dealer voor een onderhoudsbeurt.

Werken voor een baas kan dus wel degelijk zijn voordelen hebben als het om motorrijden gaat. Je staat altijd te springen om na klokslag vijf uur weer op het beest te springen en weg te rijden van alle problemen, vervelende collega’s en hectiek. Lekker dat slingerpaadje pakken, die vlieg uit je oog pulken en vervolgens thuis lekker op de bank ploffen. Wie doet je wat? Ik zou het niet kunnen missen en stap morgen waarschijnlijk weer met een lekker ‘vrij’ gevoel op de motor. Nu maar duimen dat de winter ons motorrijders een beetje spaart en dat we nog van dit onbetaalbare gevoel kunnen genieten!