Column Mirte van Dijk MP 14-2008

Op twee motoren naar Noorwegen, dat wordt ‘m niet dit jaar. Een tijd lang zochten we naar een nieuwe tent en zeiden tegen elkaar dat we beter even konden wachten. Misschien had ik mijn rijbewijs immers al wel in de zomer en dan kon er ook een veel grotere tent mee…Ondertussen hebben we al een heel praktisch lichtgewicht tunneltentje gekocht. De mooie grote tipi waar ik op de motorbeurs een folder van mee kreeg, blijft voorlopig een droom.In het tempo waarmee ik leer motorrijden moet ik me straks opnieuw opgeven voor het theorie-examen. M’n certificaat is maar een jaar geldig en de weken vliegen voorbij! Op een dinsdagavond gaan we verder met de remoefening. Cornelis zet de pylonen klaar op de parkeerplaats die na sluitingstijd van de meubelboulevard dienst doet als ons oefenterrein. Ik maak mijn aanloop, schakel door naar de tweede versnelling, met een schuin oog check ik of ik een beetje vaart heb en laat ter hoogte van de pylonen het gas los. Koppeling in, remmen, op het laatste moment twee tikken op het schakelpedaal naar z’n vrij en dan m’n rechtervoet aan de grond. Dat gaat netjes en dat geeft een heerlijk voldaan gevoel. Het wordt al wat routine, het lijkt haast alsof ik weet wat ik doe. En als altijd gaan we een stapje verder. De achterrem komt er weer bij. De achterrem waar ik zo mee zat te stuntelen toen ik achtjes moest draaien een paar weken geleden. De achterrem die symbool lijkt te staan voor mijn onvermogen die motor onder controle te krijgen. Ik krijg gelijk klamme handen als Cornelis z’n opdracht geeft, maar ik knik dapper alsof ik er zin in heb. Voordeel is dat ik nu juist géén gas hoef te geven, geen constante snelheid hoef te handhaven maar gewoon zo snel en gecontroleerd mogelijk tot stilstand moet komen. Cornelis legt uit dat ik niet te snel te hard op de achterrem moet trappen. Als er teveel druk in een keer op de remschijven komt blokkeert het achterwiel en gaat de motor slippen. Gewoonlijk ben ik er een ster in zulke waarschuwingen zo ter harte te nemen dat ik nauwelijks meer iets durf te doen. Met de remoefening valt dat alles mee. Dit durf ik wel. We doen dezelfde oefening als eerder. Gas geven, doorschakelen en bij de pylonen het gas weer los en de rem erop. Nu niet alleen de voorrem. Als ik de handrem aantrek, niet te snel…eerst een beetje remdruk opbouwen, moet ik ook met mijn rechtervoet de achterrem bedienen. Net als de rijtjes Duitse naamvallen van vroeger herhaal ik in mijn hoofd steeds wat ik moet doen. Gas, koppeling, rem – eerst voor dan achter – en schakelen. Helemaal zuiver gaat het nog niet. Ik moet zoveel tegelijk doen, zoveel ledematen tegelijk aansturen, dat ik de volgorde nog wel eens door elkaar haal of helemaal vergeet terug te schakelen. Maar net zo vaak lukt het wel en zit ik te glunderen, een flink eind voor de plek waar ik eerst tot stilstand kwam.En omdat het remmen prima lukt is het ook weer tijd om de achtjes nog eens te proberen. De pylonen krijgen een andere opstelling en ik adem rustig in en rustig uit. Ik hoop op zo’n aha-moment dat ik vroeger bij skiles wel had. Zo’n moment waarop de stukjes ineens op hun plek vallen, je het ineens ziet, het door hebt. Met het insturen heb ik dat, heel soms, al wel. Dat kijk ik waar ik heen wil, gooi m’n heupen er in – hoewel Cornelis me er fijntjes op wijst dat daar nog niet veel van te zien is – en dan ga ik zo mooi soepel door de bocht dat ik denk, ‘Ah, dus zo moet dat..’. Maar met dat gas geven en remmen laat het aha-moment nog op zich wachten. Ergens rechts achterin m’n hersenen mist er een verbinding, lijkt het. Het lukt me niet en ik merk dat ik vreselijk nerveus van word. Ik wil eerst dat gevoel van gas geven en remmen onder de knie krijgen. Laat dat achtje maar zitten, ik ga gewoon heen en weer rijden tot ik het door heb.Cornelis laat me het laatste deel van de les aanprutsen, ver van de pylonen waar mijn medelesser het ondertussen veel beter doet dan ik. Het gaat langzaam, zegt Cornelis. Het gaat wel, maar het is nu officieel: het gaat langzaam.Mirte van Dijk