Column Mirte van Dijk MP 10-2008
Motor leren rijden is psychologie en filosofie. Het is heel veel oefenen en vooral niet te veel nadenken…Er zijn mensen die vanaf het eerste moment zo’n gevoel hebben voor motorrijden dat ze de bochten en de achtjes wel achterstevoren en met hun ogen dicht kunnen maken. Ze hoeven helemaal niet te kijken waar ze heen gaan. Ze brengen die motor gewoon daar waar ze ‘m hebben willen, want zij zijn de baas. Natuurtalent. Dat, en vanaf een jaar of veertien in het wilde weg met een brommer rijden, helpt hen op weg naar het rijbewijs.Bij mij echter geen aangeboren talent en al helemaal geen brommer ervaring. Mijn broertje had een Gilera in de schuur staan waar hij eindeloos mee aan het sleutelen was. Het ding hing grotendeels met ducktape aan elkaar en met zijn 1 meter 88 zag hij er uit als een reus op een kinderfietsje. Ik heb zelfs niet achterop gezeten.Toch heb ik de halve draai inmiddels heel aardig onder de knie. Linksom en rechtsom, keurig binnen de zes meter tussen de pylonen. Ik moet me goed concentreren want het gaat nog niet als vanzelf, maar ik heb het gevoel er wel bij. Goed kijken en duwen en dan kom ik in de buurt van dat gevoel waar ik vroeger al van droomde. Dat zwieren en zwaaien. Die vrijheid. Maar Cornelis gunt me geen tijd om achterover te leunen en van het succes te genieten. De volgende les zet hij de pylonen in een nieuwe opstelling. Ik moet er in een acht omheen rijden en leren de achterrem te gebruiken.Hij gaat in het midden van de pylonen staat en schreeuwt boven het geluid van de motor zijn instructies. “Gas geven, gas geven!” “Regel de snelheid, híer moet je al weten hoe hard je wilt gaan.” “Voetrem erbij, kom op!” “Kijken, kijken, dáár wil je heen, kijk waar je heen wilt!” “Doordraaien, doordraaien, kom op, je bent er nog niet.”Cornelis is streng en hij blijft me tegen mijn grenzen aanduwen. Voor ik iets anders kan gaan doen, moet ik eerst de basis onder de knie krijgen. Hij blijft hameren op de oefeningen. “Als je dit eenmaal goed onder de knie hebt, dan heb je de motor onder controle, dan kun je alles.”Ik verzeker hem dat ik echt wel wil en echt mijn best wel doe, maar dat het er niet altijd uit komt zoals ik wil. “Maar dat zit híér”, zegt hij en hij tikt tegen de zijkant van mijn helm. “Motorrijden is psychologie. Jij gaat dingen van jezelf erbij doen, onbewust. Jij denkt, ik doe het een beetje zus en een beetje zo. Maar dat moet niet.” Hij kijkt me quasi streng aan. “Ik ben de baas hier”, zegt hij. “Je moet doen wat ik zeg. Niet naar jezelf luisteren, maar naar mij.” “Iets van jezelf toevoegen is goed, behalve als het niet goed is”. Ik schiet in de lach. Motorrijden is niet alleen psychologie, het is ook filosofie. Maar hij heeft gelijk. Ik moet niet nadenken, maar gewoon doen wat hij zegt. Gas geven, remmen met de voetrem en een constante snelheid houden. Sturen, kijken – vooral kijken – en doorsturen. “Hoe regel je je snelheid?” vraagt Cornelis. “Met mijn hand”, zeg ik “met het gas.” Fout. “Je regelt je snelheid hier…” En hij tikt met zijn schoen tegen mijn rijlaars. “Met je voet. Je rem bepaalt hoe hard je gaat. Gasgeven, daar moet je niet over nadenken, dat moet je gewoon doen.”Soms lukt het me om alle opdrachten feilloos uit te voeren, dan maak ik een gedegen acht en gooit Cornelis triomfantelijk een pylon in de lucht. Net zo vaak ben ik zo geconcentreerd met dat gas geven en remmen bezig dat ik halverwege al merk dat ik vergeten ben m’n ogen van die pylonen af te halen en over mijn schouder te kijken. Vorige week werd ik uit frustratie vreselijk boos op mezelf. Waarom wil het niet zoals ik het wil?!Deze week heb ik besloten er om te lachen. Ik blijf gewoon stug doorgaan tot ik het door heb. Tot mijn wil het wint. Dan duurt het maar wat langer. Als het niet lukt begin ik gewoon weer overnieuw…Mirte van Dijk
