Bandentest Metzeler TD Slick
Een motorband heeft toch altijd een pijl op de zijwang, die de draairichting aangeeft? Niet de Metzeler Racetek TD Slick! Voor de achterband wordt namelijk géén draairichting voorgeschreven. Superslim voor trackday-junkies, want als na vele ronden de ene zijde van het loopvlak wat begint te slijten, dan is de andere kant vaak nog goed. Even andersom monteren en je kunt weer een hele tijd verder. Tijd om deze boude claim te staven op het TT Circuit Assen!
Best leuk zo’n claim, maar wat gebeurt er nadat de band andersom gemonteerd is? In die eerste vliegende ronde kom je volgas op de Ramshoek afgestormd en stuur je daar dan met maximaal vertrouwen in? De Ramshoek is een supersnelle linkerbocht die zelfs de grootste durfallen zenuwachtig laat giechelen. Hier is het linkerdeel van je banden cruciaal, en laat dat nou net de zijde zijn die eerst aan de rechterzijde zat en daardoor al wat sleets raakte na meerdere sessies. Precies dit gevoel gaan we meemaken, want tijdens de Ducati Club Race rijden we op vrijdag vier vrije trainingen, op zaterdag twee kwalificaties en op zondag een race in de DueValvole klasse.
De aanduiding TD staat voor Track Day en een dergelijke helderheid in de naamgeving is heerlijk verfrissend. Als je wereldkampioen wilt worden, dan kies je uit een van de drie compounds van bijvoorbeeld een Metzeler Racetek RR Slick of van moederbedrijf Pirelli een Diablo Superbike. De Metzeler TD Slick richt zich op degene die wel met slicks wil rijden, maar dan met een enigszins pragmatische insteek. Er is slechts één compound leverbaar, dat scheelt een hoop keuzestress. De bandenmaten komen overeen met straatbanden en dat betekent dan weer dat er niets aan het rijwielgedeelte hoeft te worden gecompenseerd voor rijhoogte voor of achter, wel zo makkelijk. Dan stelt Metzeler dat bandenwarmers niet nodig zijn (maar zegt er tussen haakjes wel achteraan dat het gebruik daarvan wel de voorkeur geniet). De levensduur zou beter moeten zijn dan de superzachte K0- of K1-compounds, maar er wordt niet vermeld of de TD vergelijkbaar is met een van de RR compounds en al helemaal niet welke. Bovendien is die achterband omkeerbaar, en die slimmigheid was de aanleiding voor deze test. Tot slot, maar zeker zo belangrijk, is de prijs gewoon interessant. Wij rijden met 120/70R17 voor en 180/55R17 achter en een set TD Slick kost bij € 319,- en een set Pirelli Diablo Superbike kost € 445,- in dezelfde maten.
Dan nog even over die omkeerbare achterband. Traditioneel waren er altijd twee redenen waarom een band een draairichting heeft. Ten eerste liggen de koordlagen bij een radiaalband meestal onder een hoek, om zaken als eigendemping te optimaliseren. De TD is echter een volledig radiale band, waarbij alle textiel koordlagen van hiel tot hiel lopen en dus haaks op de draairichting staan. Hierdoor zijn de elasticiteit en de eigendemping van de band in beide draairichtingen gelijk. Tweede reden was de las van de looplaag van de band. Traditioneel werd de looplaag aangebracht door een ongeveer twee meter lange rubber strook om het karkas van de band te leggen en het begin en einde kwamen ergens bij elkaar. Dat begin en einde lagen met een schuine zijde op zo’n manier tegen elkaar dat de kans op separatie het kleinst was. Metzeler banden die met hun NMB (New Building Machine) worden geproduceerd, worden van die looplaag voorzien middels een continu spiraalvormig productieproces. Dus die lasnaad bestaat bij deze banden helemaal niet meer.
Werkpaard voor deze test is de Ducati waarmee ik in 2019 al eens de Ducati Clubrace reed. Al in de tweede sessie begint de achterband toch wat te veel te tekenen, vooral in de acceleratiezone en dat is met 165 kilo en ruim 110 pk wel wat snel. Na wat experimenteren blijkt dat een lagere bandenspanning plotsklaps precies het slijtagepatroon toont wat je wilt zien: geen oneffenheden, maar licht en gelijkmatig opgeruwd over het hele loopvlak. De gehanteerde bandenspanning is 2.25 bar voor en 1.65 bar achter, waarbij we meten als de banden uit de bandenwarmers komen. Die lagere spanning, van vooral de achterband, geeft dus alleen maar voordelen en geen nadelen. Gedurende de dag worden de schroeven zowel voor als achter iets uitgedraaid voor wat minder uitgaande demping en ook de stuurdemper wordt iets lichter ingesteld. Aan het einde van de dag laten we de achterband andersom leggen, om voor de kwalificaties van zaterdag de minst versleten kant aan rechts te hebben. Op die manier hebben we in de rechterbochten – en die zijn op Assen in de meerderheid – de meeste grip. En links ligt dus de iets meer versleten kant, juist die zijde die zo belangrijk is in die indrukwekkende Ramshoek.
Zaterdag sta ik met mijn neus helemaal vooraan zodra de eerste kwalificatie begint en hou me niet in om de banden goed op temperatuur te laten komen. Het valt op dat de banden – uit de bandenwarmers – meteen goed grip geven. Dit weekend testen we niet hoe de banden zich koud gedragen, omdat de meeste mensen die al met slicks rijden waarschijnlijk ook wel een set bandenwarmers gebruiken. De machine voelt goed en stabiel, halverwege de baan lijkt er helemaal geen reden meer terughoudend te zijn en vanuit Mandeveen en Duikersloot schakel ik net na Meeuwenmeer op naar zes en houd de gaskabel helemaal strak, ook door recht-links knik Hoge Heide en dan doemt die Ramshoek op! Even terugtikken naar vijf, een heel lichte aai over het remhendel en de Ducati loopt zo hard de Ramshoek in als ik gisteren nog niet deed, dat gaat dus prima! Niks merkbaar van te weinig grip of een al wat sleetse band. Ik bedenk me ook dat ik dan waarschijnlijk de volgende ronde simpelweg nóg wat harder die hoek in moet duiken.
De tweede kwalificatie sta ik – uiteraard – weer helemaal vooraan en ik duik in de eerste ronde als eerste de Veenslang op. Kort nadat ik naar de zesde versnelling schakel valt de Ducati plotsklaps uit alsof de dodemansknop wordt ingedrukt. Ik besef me het gevaar van een achter mij aanstormend veld van ruim veertig rijders, steek mijn linkerhand zo hoog als ik kan, rol naar de rechterzijde en bid dat er niet iemand achterop knalt. Dat gebeurt gelukkig niet. Eenmaal terug in de pits blijkt de machine na een paar minuten gewoon weer te starten. Een speurtocht naar de oorzaak levert niets op en als de volgende ochtend de Duc warmdraait valt de motor weer ineens uit. Voor de veiligheid besluiten we dat ik vanuit de pitstraat start. Wel zonde, want ik had wel zin in een lekker potje racen, maar dit is de verstandige keuze. Bovendien kan ik nu wellicht een mooie inhaalrace rijden. En een inhaalrace wordt het!
Gelukkig gaat het licht aan het einde van de pitstraat heel vlot op groen, ik bulder weg en kan al snel aanhaken bij het volle deelnemersveld. De wedstrijd is slechts negen rondjes en elke ronde weet ik een of meerdere rijders voorbij te prikken. Ik zie P15 en tegen het einde van de race zelfs P9. Dan loop ik hard in op Bob de Boer. In de Strubben rem ik Bob voorbij en duik de Veenslang op. Ik hoor hem echter dichterbij komen, maar een late remactie voor de Ruskenhoek voorkomt dat hij weer voorbij komt en zo is de achtste plek het hoogst haalbare. De Metzelers zijn prachtig getekend na de wedstrijd en zouden zeker nog een of twee volle circuitdagen mee kunnen. De banden doen exact wat ze beloven: voor circuitdagrijders leveren ze prima prestaties, op een ongecompliceerde manier en dat tegen een aantrekkelijk tarief.
