Bagger races VS
Een bagger is in eerste instantie gemaakt om bijvoorbeeld lekker loom mee langs de kust te cruisen. Maar in Amerika denken ze graag buiten bestaande kaders en pakken ze het graag wat groter aan, want – zo blijkt – met een bagger kun je ook prima racen. Knallen dus met machines van uitsluitend Harley-Davidson en Indian met een minimumgewicht van 288 kilo en ongeveer twee liter cilinderinhoud. De ‘American Dream’ in de racerij.
Een regisseur had de scene niet beter kunnen arrangeren. Kyle Wyman staat als versteend op de hoogste trede van het podium, rechter hand op de borst, achter hem wordt langzaam de Amerikaanse vlag omhoog gehesen, terwijl uit de luidsprekers langs het circuit het Amerikaanse volkslied klinkt. Als dan ook nog Bill Davidson, kleinzoon van Harley-medeoprichter William A. Davidson, Wyman met zijn overwinning feliciteert, is de Amerikaanse droom compleet. Winnaar en overige finishende rijders zijn allemaal Amerikanen op Amerikaanse motorfietsen.
Make America Great Again. Dat gaat in dit geval prima, mits je de boel maar goed omkadert. Het reglement dus. Harley-Davidson FL Touring, Indian Bagger of Touring, alle bouwjaren – dat is in een notendop het reglement voor ‘King of Baggers’-serie. Amerikaans ‘heavy metal’ op het circuit. Niet de eerste klasse waar je aan denkt in de zoektocht naar jong Amerikaans talent voor de MotoGP-klasse. Maar misschien is het wel het juiste recept om weer Amerikaanse motorrijders naar de circuits te lokken, waarop ‘MotoAmerica’ het nationale wegrace kampioenschap organiseert, want die rijden voor het grootste deel toch op Harley’s. Ook al heeft de ‘Company’ betere tijden gekend, het marktaandeel op de eigen markt is nog steeds indrukwekkend. In 2020 was dat liefst 31 procent. En Indian? Dat verkoopt in de Amerikaanse staten ongeveer een tiende van wat Harley doet. David tegen Goliath dus.
Het mag dan wel goed voor de marketing zijn, de realiteit ziet er toch een beetje anders uit. Met Polaris, ’s werelds grootste fabrikant sneeuwscooters en quads, bezit Indian sinds de herstart in 2011 over een liquide moederbedrijf – en over voor het cruiser-segment moderne vloeistofgekoelde motorblokken. Wie echter denkt dat aan deze Bagger-serie uitsluitend mannen met lange baarden, flanellen bloesjes en een door Budweiser gesponsorde bierbuik meedoen, vergist zich. ‘Second place is first loser’, de tweede is de eerste verliezer – dit motto is zonder meer ook van kracht in deze Heavy-metal-liga. Er wordt in geïnvesteerd, geconstrueerd en gemodificeerd.
Het reglement schrijft een standaard frame en een nagenoeg ongewijzigde motorbehuizing voor, maar verder zijn er veel vrijheden op technisch gebied. De sleutelaars storten zich dus als een cowboy op een stier op deze XXL-racers. Tuning-legendes als Vance & Hines, motorenbouwer S&S, Harley’s eigen Screamin’ Eagle en cult-custombouwer Roland Sands zijn zomaar wat gerenommeerde namen, die de ouderwetse Amerikaanse pioniersgeest middels razende zijkoffers weer tot leven laten komen. Over koffers gesproken: van die beeldbepalende items moeten de tuners met de handen afblijven. Hetzelfde geldt voor de kenmerkende stroomlijnen in Sharknose-stijl ofwel haaienneus-look.
Voor racegebruik blijft – afgezien van het genoemde plastic, frame en motorbehuizing – in technische zin weinig over van de basismodellen, de Harley Road Glide en de Indian Challenger. Zowel het 19 inch voorwiel als alsmede de 18 inch (Harley) en 16 inch (Indian) metende achterwielen hebben plaatsgemaakt voor een 17/17-inch-combi met Dunlop Q4-sportrubber of slicks. Langere veerelementen (meestal van Öhlins) zorgen voor meer grondspeling en betere demping. Er wordt geremd met het betere circuitmateriaal van Brembo en de coureurs zitten op smallere zadels, hebben een afgevlakt stuur in de knuisten en zetten de voeten op naar achteren verplaatste voetsteunen. Daarnaast heeft de tandriemaandrijving plaatsgemaakt voor een conventionele ketting. Met een goede reden trouwens. Met de standaard 90 pk (Harley) of 122 pk (Indian) zijn deze zware jongens met een voorgeschreven minimumgewicht van 288 kilo immers nauwelijks vooruit te branden. Met de gebruikelijke ingrepen (scherpere nokkenassen, hogere compressie, vrijer ademende airbox en uitlaatsysteem) peuren de dikke V-twins nu ongeveer 150 pk uit hun cilinderinhoud van 1.768 cc (Indian) en 2.147 cc metende Milwaukee- Eight Stage IV-kit van Screamin’ Eagle (Harley).
Veel poeha voor de slechts drie races die het kampioenschap telt. De zwaargewichten komen in slechts een derde van het negen races tellende Amerikaanse kampioenschap in actie. Maar daarbij zal het in de toekomst waarschijnlijk niet blijven. Een mooi vooruitzicht, want de prachtige mix van nogal onorthodoxe racemotoren met een geweldige sound en het bonte gezelschap personeel er omheen, vormt een onderhoudend geheel. Zo kreeg privé-rijder Eric Stahl nogal met de pechduivel te kampen toen zijn camper en motoren tijdens de trip van Los Angeles naar de tweede race op het Road America Circuit in Wisconsin volledig in vlammen opgingen. Binnen drie dagen bouwden de mannen van het honderd kilometer verderop gehuisveste Screamin’ Eagle een compleet nieuwe machine voor de onfortuinlijke Stahl op. Hij werd daarmee nog achtste en legde daarmee de basis voor een zesde plek in de eindstand. In dezelfde race brak Kyle Wyman (#33 op de foto’s) na winst in de Bagger-race zijn elleboog bij een gastoptreden in de Supersport-klasse. Na een operatie zat de zoon van een Harley-dealer precies vier weken later op Laguna Seca weer in het zadel van zijn race-Bagger, waarmee hij en passant ook won en zich zo van de eerste King-of-the-Baggers-titel verzekerde. Dat de 30-jarige coureur daarbij voormalig WK Superbike- en MotoGP-coureur Ben Bostrom, die als gastrijder meedeed, achter zich liet, maakte dit heldenepos nog net even wat mooier. Dat het startveld achter de kampioen en vice-kampioen Tyler O’Hara op Indian met zeven tot twaalf rijders aan de magere kant was, mocht de pret niet drukken. Deze raceklasse met niet bepaald voor de racerij geschikte motoren is nog niet de grote revival van de Amerikaanse motormerken, maar zoals de Amerikaanse president Joe Biden het in zijn verkiezingscampagne s telde: Our best days still lie ahead – onze beste dagen liggen nog voor ons.
