Adventure-tour Toscane, Italië
Bijkomen, genieten, motorrijden en tegelijkertijd ook even de offroadvaardigheden wat bijschaven? In het zadel van een Aprilia Tuareg 660 ontdekken we Italië van een heel andere kant en op een heel andere toeristische wijze. En wel in de vorm van een adventure-vakantie!
Waarheen? Naar de regio tussen Algerije, Libië, Niger en Mali misschien, waar het nomadische Sahara volk van de Toeareg zwerft, de naamgever van Aprilia’s jongste model? Een blik op de site van het ministerie van buitenlandse zaken leert dat dit bepaald niet een van de veiligste regio’s op aarde is momenteel. Dan nog, de agenda toont een week aan vrije dagen, dus we zoeken het iets dichter bij huis. Het wordt Toscane, waar Alessandro Riva, instructeur van ACE Premium Enduro uit Palazzuolo Sul Senio, een klein bergdorpje in het noordoosten, waanzinnig mooie trips organiseert. Als behoorlijk onervaren offroadrijder leeft bij mij al langer de vraag of, en zo ja, hoe goed ik mezelf op het onverhard zou redden. Dergelijke paden openen immers hele nieuwe motorwerelden. Het heuvelachtige landschap van de Apennijnen is de perfecte omgeving om antwoord op die vraag te krijgen, vindt Alessandro.
Hij belooft mega-steile beklimmingen over smalle bospaden, afdalingen met grove stenen en rotsen, glibberige doorwadingen, vies gladde leempaden en vochtige weides. Dit is precies waar de voormalige professioneel endurorijder, die onder meer de Red Bull Romaniacs en Erzbergrodeo heeft afgewerkt, zijn protégés de fijne kneepjes van het vak leert. Zij rijden echter meestal niet op hun hardcore enduro’s naar Toscane, deze staat op een aanhangertje en hoeft pas ter plekke aan de bak. Flink aan de bak welteverstaan. Datzelfde programma afwerken op een adventure als de Aprilia Tuareg? Een beetje scepsis is wel op z’n plaats in deze. Per slot van rekening wil je de hoog op zijn pootjes staande, behoorlijk aan het gewicht zijnde tweewieler niet om de paar kilometer weer van de grond rapen, om vervolgens kapotte kuipdelen uit de omliggende flora en botanica te vissen. Aan het eind van de vakantieweek wil je het liefst ook weer gewoon op twee wielen via de Autostrada naar huis. Alessandro stelt gerust: “Nee, tijdens deze tochten en trainingen worden mens en machine weliswaar uitgedaagd, maar niet over hun grenzen gejaagd. Dat geldt voor hardcore enduro’s net zo goed als voor berijders van en adventure of allroad!”
Op dit punt is het misschien even de moeite waard om te filosoferen over de term adventure. Een motor om het avontuur op te zoeken dus. Niet echt een heel duidelijk gekaderde definitie, het begrip is nogal rekbaar. Precieze instructies voor elk type rijder en situatie in het terrein staan niet direct in de handleiding beschreven. Wat wordt beschouwd als een avontuur immers? Een reis naar de Toeareg valt daar waarschijnlijk wel onder, maar waarom zou een trip naar Toscane niet dezelfde eer te beurt vallen? Daar ligt het avontuur ook gewoon voor het oprapen, met naast fantastische pistes ook culinaire en culturele lekkernijen op de agenda. De term ‘adventure vakantie’ lijkt me hier zelfs meer dan toepasselijk. Nog nooit een reisorganisatie mee zien adverteren, misschien hebben we wel een gat in de markt ontdekt!
Afijn, Toscane roept en zowel Aprilia als rijder zijn al rustig aan het opwarmen. Het weer laat zich vandaag van een prima kant zien en de drang om naar buiten te gaan en het verlangen naar vakantie is bijna ondraaglijk. In de frisse ochtendlucht spoedt de Aprilia zich over de Duitse snelweg naar zijn oorspronkelijke thuis. De twin, bepakt met lichte bagage, gaat echter niet graag sneller dan 140 km/uur. Dat heeft dan weer voornamelijk te maken met de verse banden, de Conti TKC70/Rocks zijn hagelnieuw en maken de Aprilia op de saaie snelwegkilometers wat nerveus. Op de terugweg daarentegen, wanneer noppen en contour licht zijn bijgeslepen, loopt de twin soepel en stabiel tot dik 170 km/uur. Bovendien laten ze als 70/30 offroadbanden ook een zeer respectabele indruk achter in het terrein. Het is kortom prima schoeisel voor zo’n avontuurlijke tocht. Ook omdat ze er na de week Italië, met inmiddels ettelijke duizenden kilometers achter de kiezen, nog steeds uitzagen alsof een retourtje Noordkaap geen probleem zou vormen.
Maar terug naar het hier en nu. Op de Fernpass in de Oostenrijkse Alpen weeft de slanke machine zich behendig en met grote precisie langs dikke vrachtwagens en brede campers, remt veilig tussen de gaten die aarzelende gezinswagens laten vallen. Bijtanken op de Brennerpas en dan een pauze bij de eerst mogelijkheid op Italiaans grondgebied: panini, espresso, scusi, caffè! Aah, dit is hoe het zuiden smaakt en ruikt. Bovendien is de temperatuur nog behaaglijker dan thuis momenteel. Het moge duidelijk zijn, ik zit inmiddels weer middenin de vakantiemodus. Magnifico! De bergtoppen rond het Gardameer, geschilderd als in olieverf, zijn prachtig. Stoppen en hier een hotel zoeken, of zweef ik verder door deze droomwereld? Vooral omdat het hier zo fantastisch rijden is, de ontspanning voert me steeds verder weg van het saaie dagelijkse leven. Ergo, het gas tegen de stuit en door naar Toscane. We kijken wel hoe ver we komen.
Na een heerlijk ontspannen nachtrust wacht de volgende ochtend de verfrissende, helende berglucht in een rustieke omgeving. Het is tijd om serieus te worden: vandaag geen ontspannen asfalt en lakenstrak bochtenwerk, Alessandro heeft heel wat wildere plannen uitgebroed. De bosbodem is vochtig maar stroef, de gravelwegen laten zich van hun beste kant zien. Tot nu toe bieden de offroad wegen in ieder geval heel wat meer vertrouwen dan de amateuristisch opgelapte, met kuilen en door landbouwvoertuigen achtergelaten modder- en leemvlekken bezaaide asfaltwegen hier in het verre achterland van Toscane.
Dat betekent overigens niet dat je als reguliere motorrijder de regio moet mijden trouwens. Zeer zeker niet zelfs. Op de Passo della Raticosa bijvoorbeeld, waar je heerlijk op het buitenste profiel van de band kunt balanceren, bruist het in het weekend in de herberg op pashoogte van de Italiaanse motorrijders, die zich de vele bochten net zo goed laten smaken als huisgemaakte pasta. Hetzelfde geldt voor het rijplezier op de grandioze Passo del Giogo, die bijna tot aan het Autodromo Internazionale del Mugello leidt. Geslaagde en minder geslaagde kneedown pogingen laten zich op de pas even duidelijk zien als op het eerder genoemde Formule 1- en MotoGP-circuit. Ook met de Toeareg zou het verslavende asfalt van de Giogo of volgende Passo del Muraglione heel goed bedwongen kunnen worden. Maar in alle eerlijkheid zit ik helemaal niet te wachten op tegemoetkomende, wild inhalende Fiat Panda’s, laat staan op het achteraan sluiten in de lange colonne auto’s die tergend langzaam omhoog klimmen. Nee, veel liever blijf ik in de huidige vakantiemodus en stuur de Aprilia het rustige, verlaten onverhard op!
Alessandro begeleidt, moedigt aan en daagt uit. Bijvoorbeeld op enkele nogal steile bospaden met diepe sporen. De speciale offroadstand van de tractiecontrole had zich hier prima in de kijker kunnen spelen, alleen heb ik door het ondoordacht en eindeloos op de knoppen drukken, per ongeluk een compleet verkeerde stand ingeschakeld. En zo sputtert het blok nu middenin een steile klim met stijgingspercentages tot 30 procent, terwijl het achterwiel driftig op zoek is naar grip. De instructeur laat niet veel later zien hoe het ook kan. Een korte uitleg wordt onmiddellijk gevolgd door de praktijk in de zandheuvels van het Parco Regionale della Vena del Gesso Romagnola, waar je normaal gesproken niet zomaar met je gemotoriseerde tweewieler verzeild zou raken. De krap een meter brede paden worden voornamelijk door mountainbikers en wandelaars bevolkt.
Als lokale inwoner weet Alessandro precies welke hekken gemarkeerd met verbodsborden, hij mag openen om toegang te krijgen tot de privégronden van veelal boeren, die hun terrein voor offroadrijders hebben opengesteld. De regio hier heeft klaarblijkelijk helemaal niets tegen op gemotoriseerde tweewielernomaden. Ook opvallend trouwens hoeveel grijze, maar nog altijd bijzonder fitte offroadrijders we onderweg tegenkomen. Vaak op nog grijzere, maar nog steeds levendige eencilinders uit de jaren tachtig. Voormalig Dakar-rijder Giovanni Sala woont hier ook in de buurt, zo weet Alessandro te vertellen. De bijna zestigjarige meervoudig oud-Enduro-wereldkampioen schijnt nog vaak op een tweetakt in de dichte bossen te vinden te zijn.
De Aprilia baant zich ondertussen met stationair toerental een weg over een met algen begroeide stuw. Spekglad zijn de stenen en om de toch al uitdagende hindernis nog wat extra dik aan te zetten, is er aan één kant van de stuw een verval van bijna drie meter. De Italiaanse twin heeft het duidelijk beter naar zijn zin dan de momenteel licht verkrampte rijder met het zweet op het voorhoofd. Gelukkig wordt de oversteek zonder kleerscheuren volbracht, maar een flinke lunch gaat er inmiddels wel in!
En ondergetekende wordt op de wenken bediend. “Wat mag het zijn?”, vraagt Alessandro, doelend op de menukaart. We zijn neergestreken in het dorpje Cervia nabij Rimini, aan de boorden van de Adriatische Zee. Ristorante Saretina 152 ligt direct aan de kust en op het menu verse vis, zeevruchten, voortreffelijke witte wijn voor eenieder die niet meer hoeft te rijden en uiteraard een traditionele gelato na. Best een chique etablissement, wat nogal een contrast vormt met de spierverslindende bosactiviteiten van vanochtend. Onze stoffige kleding komt ook bepaald niet overeen met de outfit van de gemiddelde andere bezoeker, maar niemand die er zich aan lijkt te storen. Daarvoor is het eten te goed.
Na de klauterpartij van vanochtend voelt het eerste uur van het middagprogramma, dat over ‘gemakkelijk’ asfalt voert, bijna als een wellness massage. Fantastisch! Na het korte stranduitstapje gaat het nu, met een beetje zonnebrand op de neus, door het fotogenieke Brisighella met zijn middeleeuwse centrum en imposante fort uit de dertiende eeuw. Wederom prachtige plaatjes voor het vakantiealbum. Maar genoeg gelanterfant nu, tijd om weer aan het werk te gaan. Dus op naar het terrein! Alessandro’s gezicht staat echter net zo snel op onweer als de nog niet zo lang geleden nog helderblauwe hemel, die van het een op het andere moment donkerpaars kleurde. Blijkbaar heeft het onweersfront hier net de sluizen al volledig open gezet. De zandgrond is veranderd in een soort van modderbad. “Dit gaat ‘m niet worden, althans niet met adventures zonder geschikte noppenbanden”, weet de Italiaan uit ervaring. Als een echte padvinder zoekt hij naar andere, beter begaanbare passages. En hij vindt ze! En niet veel later springt, ploegt, glijdt en worstelt de twin door het terrein, klimt behendig een bergkam op. Van daaraf ontvouwt het Toscaanse heuvellandschap zich in een vol, niet te bevatten panorama.
De perfecte plaats voor een pauze om alle gebeurtenissen van de laatste dagen de revue nog een keer te laten passeren. Slechts een week vakantie, maar het voelde als lichtjaren weg van huis. Flinke heen- en terugreis, maar tussendoor ook flink veel offroad gereden. Nieuwe dingen ontdekt, prachtige ervaringen opgedaan: of het nu gaat om de geheime weggetjes, verborgen barretjes in het achterland met perfecte cappuccino en gebak uit eigen huis, of vrolijke mensen, gezellige avonden met Sangiovese en knapperige focaccia uit de steenoven. Ervaringen en herinneringen die, omdat er soms hard voor gewerkt moest worden, niet direct vervluchtigen bij de eerste kilometer over de snelweg naar huis. Integendeel, het zijn herinneringen voor het leven!
