50 Jaar Moto Guzzi V7
Volgens een bekend ambachtelijk gezegde moet je het ijzer smeden wanneer het heet is. Ook wat betreft feest. Dus als een model uit eigen huis zijn vijftigste verjaardag viert, dan organiseer je als Moto Guzzi zijnde natuurlijk een flinke party. Dat de weersberichten vervolgens veel regen voorspellen en het voor de verandering eens een keer wel bij het rechte eind hebben, ach, dat mag de pret niet drukken!
Een feestje op zijn tijd is altijd leuk. En is er geen directe aanleiding voor een leuke party, dan is er altijd wel een reden te verzinnen. Over dat laatste hoeft Moto Guzzi zich in ieder geval geen hoofdbrekens te maken, daar valt immers altijd wel een jubileum te vieren. Een belangrijke voorwaarde voor zo’n jubileum, misschien zelfs wel een vereiste, is een lange geschiedenis en daarover heeft het Italiaanse traditiemerk natuurlijk niet te klagen. De adelaar vliegt immers al sinds 1921. De firmazetel in Mandello del Lario, aan de boorden van het adembenemend mooie Comomeer, ademt nog altijd de traditionele industrie-architectuur uit al haar poriën en is voor veel motorliefhebbers niets meer of minder dan een bedevaartsoort. Zoals in het verleden vaker het geval is geweest werden de fabriekspoorten ook afgelopen jaar nog voor het publiek open gezet, dit om de 95e verjaardag van het merk op passende wijze samen te vieren. Onder een wolkeloze hemel met heerlijke temperaturen werden volgens de officiële berichten ruim 25.000 vrienden van het merk verwelkomt, wat voor nogal wat files zorgde in het kleine Italiaanse dorp met nog geen elfduizend inwoners.
Een behoorlijk succes dus, en dat vraagt om herhaling. Omdat de Moto Guzzi V7 dit jaar zijn vijftigste verjaardag viert, was er ook nog eens aanleiding genoeg om het feestje nog eens dunnetjes over te doen. De V7 was immers de eerste Guzzi met de vandaag de dag nog altijd bekende en ook enkel gebruikte motor lay-out: een luchtgekoelde 90° V-twin, dwarsgeplaatst in het frame (of strikt genomen in de lengterichting ingebouwd gezien de positie van de krukas) en voorzien van een cardan. Weliswaar was de V7 gedurende deze periode niet continu in productie en zijn de enige componenten die de huidige V7 met het oer-model deelt waarschijnlijk de ventieldopjes, maar een kniesoor die daar op let. Gold de eerste V7 nog als nieuwe maatstaf wat betreft de technische stand der dingen, de huidige staat vooral bekend als (her)opstapmachine en profiteert bovendien van de hele retrotrend die momenteel gaande is. Hoewel de huidige V7 III echt een goede motorfiets is, vraagt de puristische adept van de oer-V7 zich wel al jaren af waarom de Italianen vooralsnog stoïcijns weigeren om een motorfiets à la het oer-concept te ontwerpen. Iets als een 90 pk sterke duizend, waarmee eigenaren van bijvoorbeeld een Mille GT of 1000S eindelijk een op het oog authentieke en waardige opvolger voor er bij naast in de garage kunnen zetten. Of de Guzzisti uit frustratie of vanwege het aangekondigde (en ook gekomen!) slechte weer thuis bleven, dat is niet bekend. Feit is dat de rijen voor de fabriek zo kort waren, dat het officiële geopenbaarde bezoekersaantal van 15.000 eerder wens dan werkelijkheid was.
Iets dat door het wel aanwezige publiek overigens zeker niet als nadeel zal zijn ervaren. De gezelligheid was er niet minder om en bovendien waren er nauwelijks wachttijden. Noch bij de merchandise, noch bij de vele eetkraampjes en de tegenwoordig bijna obligate kapper. En waar die kapper (uiteraard volledig vol getatoeëerd) er alles aan doet om de bewuste motorrijder middels een stoere hipster-coiffure in het zo graag gewilde opstandige wensbeeld te transformeren, is de realiteit iets verderop een stuk minder recalcitrant. Bij de zeer populaire proefritten geldt namelijk een hesjes draagplicht. Italianen die tot voor een paar jaar niets van ABS wilden weten, verplichten nu ineens het dragen van een geel fluo-hesje? Het moet niet gekker worden.
Afijn, dat het publiek minder massaal aanwezig is, schept ook mooi de mogelijkheid voor een rustig rondje door het museum, iets dat afgelopen jaar onmogelijk bleek. Naast verschillende racers met heel uiteenlopende motorconfiguraties kun je je daar onder meer vergapen aan de wereldberoemde V8. Ook voor de gastheer van het feest, de V7, is er een prominente rol weggelegd. De machine was in verschillende uitvoeringen in 1969 goed voor meerdere wereldsnelheidsrecords, in 1986 maakte de V-twin zelfs zijn debuut in een heuse Dakar-fiets, wat niet echt een succes werd. Dat het blok vervolgens vanaf 1990 vervolgens ettelijke malen als aandrijving van een drone de lucht in werd gestuurd, dat had het nu ook weer niet verdiend.
Hoewel niet druk, was dit verjaardagfeestje de moeite van een bezoekje toch meer dan waard. Dat is een bezoekje aan de fabriek in Mandello del Lario eigenlijk altijd wel. Met of zonder jubileum!
