Occasion – Honda VFR800X Crossrunner

Het zijn niet de minsten die de VFR800X Crossrunner in 2011 verslaat. Hij stuurt de Ducati Multistrada 1200S, KTM 990 SMT, Triumph Tiger 1050 en Kawasaki Versys 650 allemaal naar huis en komt uit de bus als winnaar van de prijs-kwaliteitverhouding. Toch valt er wel iets op: in geen enkele subcategorie scoort de Honda een eerste plaats. Het zijn een respectabel puntentotaal in combinatie met een relatief gunstige prijs die hem de trofee opleveren. Op pure rijkwaliteiten eindigt de Japanner achter de KTM en Ducati. Waar de Italiaan en Oostenrijker uitgroeiden tot publiekslievelingen, doet de Crossrunner dat niet. Waar het aan lag?

Een echte schoonheid kun je deze Rubensmotor met eendenbekkie niet noemen. Dat deed de concurrentie alvast beter. Bovendien was het wel heel erg een VFR met een hoog stuur. Bij de tweede Crossrunner van 2015 scherpte Honda het lijnenspel duidelijk aan en dat maakte de motorfiets zeker mooier, maar nog altijd geen verkooptopper. En toch heeft dit 2011-model in 2025 plotseling wel weer iets. Het zal wel weer melancholie zijn. Hij heeft in ieder geval een eigenwijsheid waar zijn opvolger niet aan kan tippen. De metamorfose doet wat denken aan de eerste generatie Kawasaki Versys die met zijn paddenstoelenkoplamp ook niet verkocht, maar wel grappiger was dan zijn dertien-in-een-dozijn opvolger. Die overigens – ter zijn verdediging – wél als een dolle verkocht en nog altijd doet eigenlijk. Dat deed de Crossrunner nooit, evenmin als eigenzinnige familieleden als de NM4 Vultus en DN01.

Toch was er in ieder geval één Nederlandse motorrijder die het in een Crossrunner zag zitten, hem overduidelijk vertroetelde en er anderhalf keer de wereld mee rond reed. Het is de voormalige eigenaar van dit rode exemplaar. De € 6.290,- kostende motorfiets ziet er keurig uit, maar na 66.666 kilometer heeft iedere motorfiets gebruikssporen. In dit geval op de kwetsbare vorkpoten en de achterzijde van de uitlaatdemper. En op de velgen zitten wat krasjes. Voordat we zelfs maar zijn vertrokken heeft de Crossrunner al zijn eerste compliment te pakken: “Wat een lekker geluidje”, zegt fotograaf Jarno bewonderend. We kunnen het alleen maar beamen. De VFR800X klinkt sportief, ruig en een beetje ruw. Wat is het toch zonde dat deze V4 niet meer in het programma zit. Als het blok is opgewarmd, gaan we direct op zoek naar het heilige moment dat het V-Tec-systeem overschakelt van twee naar vier kleppen.

zo’n 6.500 tpm voelt de motorfiets plots een stuk krachtiger en klinkt hij nog een stuk heftiger. Zo verslavend, die overgang. Bekritiseerd door sommigen omdat ze het te abrupt vinden gebeuren, geliefd door anderen – waaronder wij. Tot het moment dat het V-Tec in actie komt gedraagt de V4 zich keurig, hij luistert netjes naar de gasbevelen, trilt amper en is soepel. Wie een beetje normaal rijdt, komt twintig kilometer ver op één liter benzine. Wie enthousiaster is, vindt in de V4 een eveneens enthousiaste, innemende partner. De V4 is een bekende van de VFR en hetzelfde geldt voor de enkelzijdige swingarm. Voor een crossover is de Crossrunner aan de kleine kant. Het is eerder een VFR met een hoog stuur dan een gekrompen Africa Twin. De kniehoek is bijvoorbeeld best sportief maar toch goed vol te houden, de voetsteunen staan redelijk sportief naar achter en het stuur is zeker anno 2025 opmerkelijk smal. Het dashboard is geinig zwevend opgehangen, maar bij de spiegels en het ruitje permitteert Honda zich geen grappen. Dus heb je prima zicht naar achter en blijf je gevrijwaard van vervelende turbulenties achter het bescheiden schermpje. Omdat we ondertussen gewend zijn geraakt aan ruimere crossovers, blijft het beroemde Honda-thuiskomgevoel in eerste instantie wat uit, maar al na een paar minuten waardeer je de ontspannen maar actieve zithouding.

De niet-instelbare voorvork en de op veervoorspanning en uitgaande demping instelbare schokdemper hebben comfort hoog in het vaandel staan. Het levert vanzelfsprekend een aangenaam ritje op en al net zo vanzelfsprekend iets minder sportiviteit. Toch is de Crossrunner een makkelijke stuurfiets die eigenlijk vanaf de eerste bocht niet verrast. Korte bochtjes, lange doorlopers? In beide gevallen stuurt hij neutraal en makkelijk in.

Bij de remmen zien we zowaar weer eens een gecombineerd remsysteem. De remwerking sluit goed aan bij het algehele karakter van de motorfiets. De VFR800X remt goed doseerbaar en krachtig, maar zoals de gehele motorfiets niet giftig is, geldt dat ook voor de remmen. Of zoals we in 2011 al meldden: ‘Een alleskunner zonder uitersten’. Heeft de klant altijd gelijk? Uiteindelijk wel vrezen we, maar de Crossrunner heeft zijn slechte verkopen niet aan zijn kwaliteiten te danken. Die staan logischerwijze op hetzelfde niveau als die van de bijkans heilig verklaarde VFR.