Alpenmasters 2025 – Lichte Allroads

Bochtenexperts beschouwen allroads als het perfecte voertuig om zelfs de krapste bochten vakkundig te nemen. De rechte zitpositie, het goede overzicht en het brede stuur leiden je blik automatisch door alle bochten van Alpenpassen. Met hun grote veerwegen vangen ze bovendien oneffenheden in het wegdek vakkundig op en verteren ze zelfs de meest hobbelige wegen zonder problemen.

Er kleeft echter ook een klein minpuntje aan de meeste allroads. Alle vereisten die we stellen aan comfort, uitrusting en reiskwaliteiten – voor vanzelfsprekend de rijder, maar ook de passagier – zorgen vrijwel automatisch voor flinke afmetingen en dito gewicht. Dat heeft, in ieder geval bij het manoeuvreren aan de hand, een behoorlijke invloed op het pleziergehalte.

Dat hoeft helemaal niet zo te zijn, vinden Honda’s CRF 300 Rally en de 300 Rally van Voge. Beide zien vakkundig af van de barokke weelde van veel allroads en leggen met hun wespentaille de nadruk op sportiviteit. Het duo kruidt dit arrangement bovendien met gewichten waarvan moderne allroads het schaamrood op de kaken krijgen. Met 154 kilo volgetankt weegt de Honda zo goed als niets, de Voge volgt op de voet met 166 kilogram. Deze kleine hoeveelheid motorfiets heeft niet alleen een zeer positief effect op het stuurgemak, maar heeft ook grote invloed op het zitcomfort. Zo omhelzen de knieën de benzinetank van de Honda zo strak als bij geen enkele andere deelnemer aan de Alpenmasters 2025.

Zelfs de Voge, waarbij de knieën iets verder uit elkaar langs de benzinetank rusten, moet dit gegeven erkennen. Toch weet ieder van de twee te overtuigen met een speelse lichtheid die geen enkele andere motorfiets van de Alpenmasters 2025 biedt. Dat maakt het hoofd leeg en geeft vertrouwen. Bochten kom maar op.

En dan is het al snel gedaan met de coole nonchalance die het duo uitstraalt. Vooral op de Honda. Die maakt op het eerste gezicht indruk met een zithoogte van maar liefst 900 millimeter, bij de Voge zijn dat dat er zelfs 920. Zodra je achterwerk plaatsneemt op het smalle zadel, zakt de CRF 300 echter in elkaar. Ondanks een al snel verhoogde voorspanning gaat hij wiebelen. Daar komt nog bij dat de IRC Trails-banden een extreem grof profiel hebben, dat bij het nemen van bochten en bij het remmen weinig grip biedt.

Mocht er ooit een precedent nodig zijn voor onstabiel rijgedrag: voilà, de Honda CRF300 Rally levert hem. Al na enkele meters registreert je brein dat feedback en stuurprecisie kunnen worden afgeschreven. En toch – ondanks deze minpunten – scheurt de Honda toch brutaal door bochten. De bestuurder moet alleen durven.

De Voge doet het beter. Zijn rijwielgedeelte heeft meer reserves en zwaait niet meteen de witte vlag zodra iemand op zijn eveneens smalle zadel plaatsneemt. Bovendien hebben zijn Timsun-banden weliswaar ook veel noppen, maar die liggen dichter bij elkaar en bieden onder hellingshoek meer grip. Terwijl de Honda door de bochten slingert, is er op de Voge weliswaar ook behoorlijk wat deining, maar hij is nog lang niet klaar om een SOS-oproep te doen.

De twee lichte allroads liggen wat betreft motorprestaties veel dichter bij elkaar. Met 27 pk voor de Honda en 29 pk voor de Voge hebben ze logischerwijze de nodige moeite wanneer de borden op de Fedaia-pas een hellingshoek van vijftien procent aangeven. Omdat de twee kleine eencilinders de doortrekmetingen met twee personen in de tweede versnelling van 25 tot 75 km/uur niet halen (omdat ze in deze versnelling eerder tegen de begrenzer aanlopen), mogen ze hun prestaties met passagier in het bereik van 25 tot 60 km/uur bewijzen. Ondanks de versoepelde omstandigheden gebeurt er weinig. De twee 300’ers hebben het moeilijk. Zelfs solo is er voor hen bergopwaarts maar één uitgangspunt: pas opschakelen als de begrenzer vriendelijk zwaait. De Honda met zijn nette en goed afleesbare LCD-dashboard waarschuwt eerst met een wit knipperend lampje voor het naderende gevaar van de toerentalbegrenzer, voordat het continu witte lampje onverbiddelijk om de volgende schakelhandeling vraagt. Op het dunne en contrastarme dashboard van de Voge heb je bijna een loep nodig om het toerental op het kleine schermpje te kunnen aflezen. Schakelen? Op het gehoor.

Toch is het leuk om op beide motoren te rijden. Waarom? Omdat je hun potentieel volledig kunt benutten. Je hebt geen tractiecontrole nodig, alleen veel inzet aan het gashendel. Wie zich daarop instelt, stapt gegarandeerd uiterst tevreden van de motor af bij de eerstvolgende cappuccino-stop.

Als het om remmen gaat, blinken noch de Honda, noch de Voge uit. De rem van de Honda remt in ieder geval betrouwbaar met redelijke handkracht. Op de Voge heb je onderarmen van een bodybuilder nodig om de voorste rem überhaupt in het ABS-regelbereik te dwingen. Met z’n tweeën bergafwaarts remmen maakt het er niet beter op. De grove banden schuiven over het asfalt van de Dolomieten, zonder dat het ABS in extreme situaties ook maar eens ingrijpt. Een remweg van meer dan 36 meter bij het afremmen van 75 naar 25 km/uur voor de Honda en meer dan 37 meter voor de Voge betekenen de slechtste meetwaarden in deze discipline bij de Alpenmasters 2025. Het enige wat helpt is een zeer vooruitziende rijstijl.

Met een magere 161 kilogram laadvermogen gaat de Honda als solistisch voertuig door het leven. Bij de Voge is het vergelijkbaar, maar die mag ten minste 182 kilogram verstouwen. Toch eindigt de Honda uiteindelijk net voor de Voge en gaat door naar de finale van de Alpenmasters. Zijn kansen om te winnen? Klein. De funfactor? Ondanks veel kritiekpunten honderd procent!

Motoplus-conclusie
Honda en Voge staan voor de allroad-lichtheid van het bestaan en ze werken beiden heel inspireren met hun ontspannen rijgedrag. Dankzij de soepelere motor, iets betere remmen en grote actieradius compenseert de Honda haar zwakke punten in het rijgedrag vakkundig. Daarmee gaat de CRF300 Rally met een flinterdunne voorsprong op de Voge door naar de finale van de Alpenmasters.