Warmdraaien – Winterhuid

Toegegeven, net als de NS word ook ik ieder jaar toch weer verrast door die eerste winterse schermutselingen, zeker nu mijn reistijd sinds onze verhuizing naar Holten met de helft is verminderd. Ach, die zomer-outfit kan nog wel even, gewoon een extra donsjackje eronder en gaan. En ja, die leren handschoenen geven zo’n fijne grip op het stuur. Ze zijn niet gevoerd, maar wel waterdicht. Kan nog wel een keer dus. En met een laagstaande en fel schijnende ochtendzon is dat getinte vizier op de helm wel zo prettig. Alleen kom je dan ’s avonds met roodomrande ogen thuis, want ja, om een uurtje of vijf valt de duisternis toch echt onverbiddelijk in. Dan word je zowel ’s ochtends als ’s avonds dus weer even met je neus op de waterkoude en donkere feiten gedrukt, ook als je maar een half uurtje over de snelweg onderweg bent. Na deze wake-up call is het winterpak inmiddels uit de kast, inclusief thermovoering, dikke col en onderkleding, zitten er dik gevoerde en verwarmde handschoenen om de handen en wollen sokken om de voeten en is het heldere vizier op de helm geklikt.

Grootste bijkomende voordeel? Voor je op de motor stapt, loopt het zweet je al over de rug van het aantrekken van die dikke winterhuid. Alsof je de Mount Everest gaat beklimmen. De motor die nog lekker warm in de schuur staat, lijkt precies te weten hoe laat het is en wil nog even tegenspartelen. ‘Serieus, vandaag? Echt? Pak de auto, niet mij!’ Het wat stroperige starten klinkt daarbij nog als een laatste daad van verzet. Maar eenmaal onderweg gebeurt er ook tijdens een ritje bij winterse temperaturen iets bijzonders. De kou bijt en snijdt, ondanks de verwarmde handschoenen wat ver weg in de vingertoppen, maar vooral in de wangen. Als kleine speldenprikjes. Maar dit is precies het gevoel van kou dat je zintuigen aanscherpt, daar kan geen dubbele espresso in de ochtend tegenop. In één klap ben je wakker en sta je aan. Daarbij lijkt het wel of je veel bewuster rijdt dan op een willekeurige zomerse dag. Ongetwijfeld perceptie, maar toch. De wereld om je heen lijkt stiller, de geluiden die er zijn lijken verder te dragen in de koude winterlucht en geuren komen meer uitgesproken de helm binnen.

Gevoelsmatig tellen winterkilometers dubbel. Ze vragen meer van je concentratievermogen, maar lijken in ruil daarvoor ook meer terug te geven. Witte rijp op de weilanden, die zich uiteindelijk toch gewonnen moet geven door dat ogenschijnlijk ijzig stralende zonnetje. Iets magisch heeft het zeker, maar het mooiste moment volgt na aankomst. Als je eenmaal binnen weer begint te ontdooien en je wangen gloeien als de verbrandingskamers in een motorblok. Nee, motorrijden in winterse omstandigheden is niet comfortabel. Zelfkastijding? Dat is een groot woord. Maar het is telkens wel weer een klein gevecht, met jezelf en met het weer. Ruw en soms ongenadig. Toch beleef je iedere gereden meter dubbel zo intens als je daar doorheen weet te prikken. Doorrijders weten wat ik bedoel. Nieuwsgierig geworden? Pak dan – als het maar even kan – ook lekker de motor in de wintermaanden!