Update duurtestpark

Excuus dat we niet eerder de twee motoren voorstelden, we waren er simpelweg nog niet aan toe gekomen. Maar deze voorstelronde is geen mosterd na de maaltijd, je gaat dit duo de komende maanden absoluut nog vaker tegenkomen.
Met zijn scherpe lijnen en oranje kleur hoeven we de KTM eigenlijk helemaal niet voor te stellen. Voor de zekerheid toch maar: dit is de KTM 990 Duke, alias de Sniper. Waar de oer Super Duke ook 990 mat, was dat in 2005 met afstand de zwaarste en wildste KTM Duke op de markt. Twintig jaar later is de 990 een middenklasser. Mijn hemel; dat we zoiets ooit zouden schrijven van een 990 Duke… Met een pluimgewicht van 189 kilo en een maximaal vermogen van 123 pk komt de huidige Duke motorisch werkelijk he-le-maal niets te kort terwijl de Oostenrijker tegelijkertijd nog altijd behapbaar is. (zie de test in nummer 1 van 2025) De motorfiets is compact gebouwd en verdwijnt in een gezamenlijke motorstalling moeiteloos achter allroads en zelfs achter andere nakeds. Toch houdt dat miniformaat hem niet tegen om op lange ritten nog het nodige comfort te bieden.

Dat laatste komt goed uit want de KTM ging al twee keer naar onze Oosterburen. De eerste keer met Ad in het zadel ging het enkel over de Autobahn naar het voormalige Oost-Duitsland. Commerciële man Niels schoof aan bij de Motoplus-lezersreis in het Sauerland. Naast eindeloze kilometers rechtdoor kon hij dus wel de bochten aaneenrijgen. Die sportiviteit bracht één ding aan het licht dat tot dan onopgemerkt was gebleven: bij hard remmen vibreerde de voorkant flink. Klinkt als een kromme remschijf toch? Zeer waarschijnlijk, maar de verdenking gaat ook uit naar het binnenwerk van de schijf. Momenteel staat de 990 Duke bij de importeur in afwachting van een remschijf inclusief hart. Dat Niels zin had in een stukkie scheuren blijkt uit zijn verbruik op de KTM. Gemiddeld doet de 990 Duke 20,9 kilometer op één liter, maar Niels scoorde een indrukwekkende 1:16,9 als slechtste waarde. Daar staat een 1:23,3 tegenover als beste waarde.
De Duke blijkt nog verrassend comfortabel als reismachine. Hij is weliswaar klein, maar het zadel biedt voldoende ruimte om te verzitten. Zolang je de snelheid niet te ver opvoert (in Nederland geen probleem…) rijg je – mede door de cruisecontrol – moeiteloos kilometers aaneen. In een omgeving als het Sauerland komt de ‘Sniper’ helemaal in zijn element volgens Niels: “Dit is een erg leuke speelfiets voor in zo’n bochtige omgeving. Hij geeft veel vertrouwen en stuurt daarheen waar jij naar kijkt. Geen enkele keer werd dit vertrouwen in twijfel gebracht. De elektronica doet ook goed zijn werk. Door het vermogen en het beschikbare koppel bij lage toeren ontwaakt al snel het kind in jezelf. Wheeliecontrol doet dan ook goed zijn werk…”

Door toeval hebben we een duo duurtesters van fabrikanten die de laatste maanden het nieuws veelvuldig halen. KTM stond letterlijk op omvallen en rondom Harley-Davidson is veel onduidelijkheid door alle importheffingen. Doet er niets aan af dat naast de KTM de Pan America 1250ST gewoon zijn opwachting bij ons maakte. In nummer 10 maakte de motorfiets zijn testdebuut en daarin benadrukt hij geen gewone Harley te zijn. Geen potato-potato-potato, maar eerder een motorfiets die niet wars is van een stukje scheuren en hoge toerentallen. Dat kunnen we hem in het Nederlands verkeer niet altijd voorzetten, dan heeft deze woeste Yank zich maar te conformeren aan de verkeersregels. Om hem daarvoor een iets praktischer inborst te geven, monteerden we een middenbok, zijkoffers en een tanktas. Die middenbok is een opmerkelijk exemplaar dat veel kracht vraagt en alleen te bedienen is als de zijstandaard is uitgeklapt. Over het hoe en waarom daarvan breken we nog altijd onze hersenen. Over het gemiddelde verbruik breekt een Excel-bestand zijn hersenen. Momenteel komt de ST 18,5 kilometer ver op één liter benzine. In het beste geval is dat 22,7 kilometer en 17,2 in het slechtste.

We hadden de opmerkelijke middenbok best eerder willen hebben want ruim voor de duizendbeurt hing de ketting zo ver door dat we hem moesten bijstellen. Daarna hebben we niets meer hoeven stellen overigens. Bij die duizendbeurt gaat het niet om kilometers, maar om mijlen, 1.600 kilometer dus, maar pas bij 2.200 kilometer (de kilometers vlogen erbij) kreeg de ST zijn eerste portie mechanische liefde.

De ST is absoluut geen dertien-in-een-dozijn motorfiets en dat levert voor- en tegenstanders op. We gaan eens kijken of we deze Amerikaan met handige accessoires kunnen transformeren in een allemansvriend. Daarvoor hebben we eerst geshopt bij Wunderlich. Het eerste accessoire is iets dat je nooit dacht te kopen: een jiffystandverbreder. De standaard zijstandaard zit zo weggestopt dat je maar een paar millimeter ‘vlees’ hebt om je voet tegen te zetten. Verder monteerden we een tweedelig verhoogd comfortzadel van Wunderlich omdat het standaard zadel te laag is en een stevige kuilvorm heeft. Voor collega Twan kwam dat zadel net te laat voor zijn 1.500 kilometer lange toer door Schotand. Voor een nog veel langere uitdaging komt het zadel wel op tijd. Maar daarover later meer.