Reizen – Cevennen, Frankrijk

Omdat het niet alleen maar om de bestemming draait, maar zeker ook om de reis erheen, leidt de route naar het zuiden ons onder meer door de Eifel, Hunsrück en het Pfälzerwald. Mooie kilometers dus, met prachtige uitzichten over de kam van de Vogezen. Na een paar dagen sturen zitten we op een warme zomeravond dan toch eindelijk in de zuidelijke uitlopers van de Vogezen. De vele uren achter het stuur bij een aangename 34 graden Celsius hebben hun sporen nagelaten, we zijn vooral druk met het op het peil brengen van het lichaamsvochtgehalte. Toch maken we het niet al te laat, want de volgende dag begint vroeg en belooft opnieuw vele honderden spannende kilometers, dit keer door de Jura, Bourgondië en Ardèche. Het doel zijn de bergen, heuvels en plateaus van de Cevennen, aan de zuidoostelijke rand van het Franse Centraal Massief. Ondanks het vroege uur is de aangename koelte van de vroege ochtend snel verdwenen en werpt de zon zijn hete stralen genadeloos op aarde. Het is alweer veel te warm. De vele drinkpauzes drukken een flinke stempel op de gemiddelde snelheid en we willen vooral graag verkoeling. Een bekend Engels gezegde luidt ‘be carefull what you wish for’, en de betekenis daarvan ondervinden wij al snel aan den lijve. Net wanneer de Rhône in ons gezichtsveld komt, wordt het pikdonker en opent Pluvius alle sluizen. Enkele minuten later is het inderdaad niet meer te warm, maar wel veel te nat. De lucht blijft ook grijs, enkel het onweer maakt plaats voor een reguliere regenbui. Zo zijn motoren en berijders mooi gelijkmatig vuil als we in de vroege avond onze accommodatie aan de oostelijke rand van de Cevennen bereiken. Een tijdelijke kink in de kabel zo lijkt het wanneer we ’s avonds andere motorrijders spreken: “Normaal gesproken is het hier altijd perfect motorweer. In de zomer waait er een koele bries in de bergen, zelfs wanneer het in het laagland tot aan de kust en ook rond de Gorges de l’Ardèche snikheet is.” Kijk, dat zijn bemoedigende woorden!

Het stel dat we gisterenavond spraken weet ook waar het dichtstbijzijnde tankstation met hogedrukreiniger is: in Le Vans. Daar verwijderen we de volgende ochtend eerst het grove vuil van onze motoren. Eigenlijk zouden we nu meteen verder moeten gaan de bergen in, maar het is marktdag in de stad. En iedere Francofiel weet, marktdag mag je niet missen. De straten staan vol met honderden kraampjes. Verderop in de zijstraten zijn er stalletjes met kleurrijke stoffen, gordijnen, tafelkleden, boeken, messen, speelgoed, horloges, sieraden en al wat meer. Een brede variëteit, kleurrijk ook, en nogal onoverzichtelijk, maar daarom juist doorspekt met charme. Het wordt pas echt interessant wanneer we meer in de buurt van het centrum komen, want daar wachten talloze culinaire hoogstandjes. We slenteren twee uur lang tussen de marktkraampjes rond en kopen hier en daar wat kaas, worst, fruit en brood. Precies zoveel als onze rugzakken wegslikken. De geplande ‘bergetappe’ wordt uitgesteld tot de middag. Eerst gaan we terug naar onze accommodatie om de gekochte lekkernijen weg te leggen. Oké, en ook deels te proeven. Met uitzondering van de rode wijn dan, want we willen wel degelijk nog even op pad vanmiddag. Aldus geschiedde!

Op de kaart hebben we een klein weggetje ontdekt, dat bij Casteljau een kloof in leidt. We volgen de weg en komen langs een kasteel waarvan de torens en muren volledig overwoekerd zijn met klimop en wilde wijnstokken. Achter enkele akkers en weiden eindigt het asfalt en daalt de grindweg steil de kloof in, die gedurende eeuwen door de Chassezac, die nog altijd als splijtzwam over de bodem meandert, is uitgesleten. De afdaling alleen al is de moeite waard vanwege het vleugje avontuur, maar eindigt vrij abrupt bij een enorme modderpoel, waar we onze motoren maar met de grootste moeite kunnen keren. Rest enkel weer de weg terug omhoog.

Later bij Chandolas komen we weer in de buurt van de Chassezac, maar keren hem meteen weer de rug toe. De weg, die we meer bij toeval dan met opzet hebben gevonden, slingert zich over een plateau met dicht struikgewas. Er liggen grijze rotsblokken zo groot als huizen verspreid over het landschap, alsof ze door een reus zijn verspreid. Ze moeten de wegenbouwers behoorlijk in de weg hebben gelegen, dat kan niet anders, maar in plaats van ze op te ruimen, hebben ze tot ons genoegen het asfalt er gewoon omheen geleid.

Hoewel anders beloofd door de motorrijders gisteren, regent het helaas alweer een tijdje. We slaan enigszins lusteloos af, dan weer naar rechts, dan weer naar links. Omdat ook de rest van de dag geen zon belooft, besluiten we terug te keren naar het hotel. Daar wacht een droge plek voor de fietsen en een heerlijke avondmaaltijd voor ons. Na een paar zachte glazen rode wijn val ik met het geluid van vallende regen op het dak toch met een tevreden gemoed in slaap. Dat gemoed is de volgende ochtend echter iets minder tevreden, want wederom is de lucht door en door grijs. Na een uitgebreid ontbijt ziet het er buiten niet vriendelijker uit. Zodra we vertrekken, houdt het regenen echter wel op, dat is in ieder geval iets. Het asfalt is nog vele kilometers nat, maar dat doet niets af aan het rijplezier.

Een smalle weggetje slingert zich voortdurend langs een steile helling begroeid met steeneiken en laag struikgewas door het landschap. Richting het dal wordt de weg omzoomd door een laag stenen muurtje, daarachter en ver beneden ons, baant de rivier Luech zich moeizaam een weg door de vallei. Kronkelt vervaarlijk tussen puin en rotsen door. Dan gaat de rit ons duidelijk gemakkelijker af, onder wisselende hellingshoeken werken we ons tevreden van bocht naar bocht. De weg daalt om onderin vervolgens de rivier over te steken. Op de achtergrond is het in een wijde boog gebouwde spoorviaduct bij Chamborigaude te zien, die zich sierlijk met zijn slanke pijlers en hoge bogen op het netvlies print. We stoppen even om de wind op te snuiven. Het weer lijkt goed te blijven en al snel zijn we op de bochtige weg naar het Cevennenstadje Florac.

Iets ten zuiden van Chamborigaud splitst de D52 zich af naar het westen. De bochten volgen elkaar in rap tempo op, de weg is getransformeerd tot een ware droom voor motorrijders. We moeten echter op onze hoede zijn. De voor de Cevennen typische boom, de kastanje, staat hier kilometerslang aan weerszijden van de weg. Deze laten hun vruchten in grote hoeveelheden op het asfalt vallen, waar ze door de banden van de auto’s tot gladde kastanjepuree geplet. Dat maakt de rit niet minder fantastisch, en zelfs de plotselinge, hevige regenbui die ons overvalt in Le Pont-de-Monvert verandert dier niets aan. Het pittoreske plaatsje aan de nog jonge Tarn, die noordoostelijk van hier op de Mont Lozère op 575 meter hoogte ontspringt, biedt een mooie gelegenheid voor een korte stop. Het enige café wordt voor ons en vele anderen een toevluchtsoord. De kleine ruimte is tot de laatste plaats gevuld. Er wordt gepraat, gegeten, gedronken, kinderen en honden ravotten tussen tafels en stoelen. Wanneer de regen stopt, draaien de motoren echter alweer snel.

De Tarn is vanaf nu onze belangrijkste metgezel. In Florac komt hij samen met de Tarnon, zijn belangrijkste zijrivier. Het is rond het middaguur en het stadje in de Cevennen is stil en slaperig, alleen een paar honden kijken enigszins verwijtend naar onze motorfietsen die de allesoverheersende stilte verstoren. De weg leidt ons via talrijke haarspeldbochten omhoog naar de Causse Méjean, een van de vele kalkplateaus die in het westen aan de Cevennen grenzen. Nadat het overwinnen van ruim vijfhonderd hoogtemeters, strekt het uitzicht zich uit over de vallei tot ver in de Cevennen. De huizen van Florac liggen klein, strak op elkaar gepakt in de vallei. Achter ons ligt de uitgestrekte vlakte van de Causse, begroeid met heide, lavendelstruiken, distels en jeneverbesstruiken. Schapen scharrelen rond, waarschijnlijk de enige landbouwhuisdieren die genoegen nemen met zo’n schrale vegetatie. Achter de volgende bocht rijden we een mistbank in, maar na een paar kilometer zijn we niet alleen uit de koude en grijze soep, de zon streelt ons ineens met verwarmende stralen en legt een gouden glans over het rijke groen van de uitgestrekte vallei voor ons.

In Le Pompidou draaien we de D9 op, de befaamde Corniche de Cévennes. Op de prachtige panoraweg gaat het gestaag bergafwaarts. Rustig aan is het motto. Topasfalt, snelle, mooie gelijkmatige bochten in een ononderbroken reeks. En op de korte rechte stukken een prachtig uitzicht in de verte. In St. Jean-du-Gard staat er eigenlijk alleen een korte pauze voor een kopje koffie op de agenda, maar het is gewoon te leuk om langer te kijken naar de oude mannen die aan de oever van de rivier, in de schaduw van de dikke platanen, jeu de boules spelen. Tot Alès kunnen we nog even genieten van de bochten van de D160, die zich door de heuvels ten westen van de stad slingert. We zouden ons tot in het oneindige aan de slingers kunnen laven, maar we moeten zo snel mogelijk terug naar het hotel. Waarom? Het avondeten staat klaar!

De volgende ochtend zetten we de neus naar het noorden, op het menu de bergen ten noorden van Le Vans. We volgen de Beaume, een zijrivier van de Chassezac, in noordelijke richting. Ergens voor Valgorge belooft een smalle asfaltstrook, die steil omhoog loopt, bijzonder veel rijplezier. Talloze wielrenners malen in de laagste versnellingen bergopwaarts, eerst door lichte bossen, daarna tussen schrale weilanden door. Er doemt een verdwaalde, oude boerderij op, gebouwd van bruin graniet en bedekt met leisteen. Ervoor blaffen twee honden ons uit alle macht na. Plots verdwijnt de smalle weg in een groene, donkere tunnel. Het zijn de dichte kruinen van knoestige, oude kastanjebomen die aan alle kanten het daglicht tegenhouden. Zon en regen wisselen elkaar nu bijna elk minuut af: sneeuwwitte, grijze en diepzwarte wolken stapelen zich in lagen op tegen een postkaartblauwe hemel. Zo blijft het weer de hele dag en schenkt ons op de hoogten prachtige hemelpanorama’s. Gelukkig blijft het overwegend droog.

Zo komt onze laatste dag alweer tot een eind. Ook al was het weer niet altijd even vriendelijk, de grandioze landschappen met hun steile kloven en uitgestrekte hoogvlaktes hebben het hart veroverd. Om nog maar te zwijgen van de vele geweldige wegen!

INFOKADER CEVENNEN, FRANKRIJK

De naam Cevennen verwijst naar streek/bergketen in het Massif Central in het zuiden van Frankrijk. Een prachtige regio die sinds 2011 zelfs is opgenomen in de werelderfgoedlijst van Unesco. Landschappelijk geniet het een lekker ruige uitstraling met afgevlakte bergtoppen en plateaus die worden gescheiden door diepe valleien. Daartussen een netwerk van kleine straatjes, vaak smal en extreem bochtig, en bovenal heerlijk rustig. Prachtige bestemming derhalve voor gemotoriseerde tweewieleradepten!

Ligging: Zuid-Frankrijk
Departementen: Lozère en kleinere delen van Hérault en Gard
Belangrijkste/grootste plaatsen: Le Rozier, Alès, Florac, Anduze, Ganges, Le Vigan, Mende
Afstand vanaf Utrecht: 1.140 km (Alès)
Oppervlakte: 913 km² (Nationaal Park Cevennen)
Aantal inwoners: 42.000
Hoogste punt: 1.699 meter (Mont Lozère, ook wel Mont Chauve (kale berg) genoemd)
Bezienswaardigheden: Gorges du Tarn, Mont Lozère, Cirque de Navacelles, Mont Aìgoual (regenberg), Gorges de la Jonte, panoramaroute Corniche des Cévennes, diverse grotten (o.a. l’Aven Armand, Gorges de la Jonte en Grotte de Dargilan), steden als Millau, Florac en Alès en natuurlijk Nationaal Park Cevennen.
Taal: Frans
Schrift: Latijn
Munteenheid: euro
Tijdsverschil: geen

Klimaat/wanneer: het weerbeeld in de Cevennen wordt sterk beïnvloed door de Middellandse Zee. ‘s Zomers kan het erg warm worden, de winters zijn koud, met als kanttekening dat de winter hier vrij kort aanhoudt. De temperatuur wordt ook sterk bepaald door zowel hoogte als begroeiing. De kale hoogvlaktes warmen bijvoorbeeld sneller op en koelen sneller af. Van april (let op, niet alle passen zijn dan al sneeuwvrij) tot en met oktober is het over het algemeen prima weer, waarbij het kwik in de zomermaanden juli/augustus wel erg hoog kan oplopen, suboptimaal voor motorrijden.

Wetenswaardigheden: de Cevennen is sinds 1970 eveneens een nationaal park, dat in 2011 zelfs een plaatsje kreeg op de werelderfgoedlijst van Unesco. In tegenstelling tot het Middellandse Zee gebied worden de Cevennen zelfs hoogzomer niet overspoeld door toeristen. In de 18e en vooral 19e eeuw maakte de streek een korte economische opleving door, omdat er in die periode steenkool werd gewonnen. Vandaag de dag is het een dunbevolkt gebied en dat heeft ook zijn weerslag op de mensen: de bewoners, Cevenols genaamd, zijn ietwat stug en gereserveerd, en zeer gesteld op hun vrijheid.

Overnachten: behalve in het hoogseizoen is een spontane zoektocht naar een kamer over het algemeen geen enkel probleem. Er is voor ieder wat wils, van jeugdherberg tot mondaine overnachting in een historisch kasteel. Langs de Tarn liggen prachtige campings, waar je vaak idyllisch direct aan het water kunt kamperen.

Route: de Cevennen is echt een aanbeveling en geef je nu gehoor aan de lokroep van deze Zuid-Franse regio, dan hebben wij alvast een prachtige route voor je in de aanbieding. Met een heel dikke 400 kilometer een flinke kluif, die begint en eindigt bij de Notre-Dame des Mines in Alès, met prachtig uitzicht over de stad. Verschillende hoogtepunten zijn je deel, waaronder de Corniche des Cévennes  panoramaroute en een schitterend uitzicht over de Gorges du Tarn bij Saint-Georges-de-Lévéjac.

CONTACT: www.cevennes-parcnational.fr