Occasion – Honda CB1300

Geen idee hoe het met u zit, maar ik heb geen motorfiets nodig om me helemaal het mannetje te voelen. Toch overvalt dat gevoel je onverbiddelijk als je in het zadel plaatsneemt van de CB1300 S. Het is alsof het musculaire voorkomen van deze spierbundel rechtstreeks op jou reflecteert. Net als vroeger bij de eerste motorfietsen uit je loopbaan hoop je weer langs de nodige spiegelende ramen te rijden om jezelf te bewonderen. Het voordeel van een reflecterende etalageruit is dat de souvenirs aan het lange leven van deze CB1300 S daarin niet te zien zijn. Met 77.700 kilometer op de teller heeft dit exemplaar uit 2007 al een serieuze boodschap gedaan. Het is geen model dat alleen binnen heeft gestaan en bij de eerste regendruppels onder een dekentje in de garage werd gezet. Nee, deze Honda heeft geleefd en dat mag ook als je voor maar € 4.990,- van eigenaar verwisselt. Die prijs is ook nog inclusief zes maanden garantie. De tekenen van een goed leven doen niets af aan de schoonheid van de CB1300 S. Kijk hem toch eens staan. En geloof me: als het ding in de buurt staat ga je hem automatisch bewonderen. Het eerste dat dan altijd in het oog valt, is het massieve en tegelijk oogstrelende motorblok.

Toen de naakte CB1300 (modelcode SC40) in 1998 in Japan verscheen had die nog koelribben en carburateurs. Vijf jaar later zijn die allemaal verdwenen en gaat de machine (SC54) met injectie, katalysator en secundair luchtsysteem door het leven. In 2005 kunnen we in de Lage Landen voor het eerst de S met zijn tophalf kopen. Voor € 550,- kreeg je er ook nog ABS bij. Gelukkig hechtte de eerste eigenaar van deze occasion daar al zoveel waarde aan dat het op de machine zit. Verder voelde hij gelukkig niet veel behoefte om iets te wijzigen aan de machine. Die heeft daarom alleen nog een ruggensteun voor de passagier, die ik er persoonlijk direct vanaf zou sleutelen en hetzelfde geldt voor het bagagerekje. Het is een lot dat de ruig ogende stereoschokdempers van Hyperpro absoluut bespaard blijft.

Met het idee in het achterhoofd dat dit een Honda is en dat die fabrikant altijd trakteert op het betere ‘zitten-en-wegrijden-gevoel’, weet de CB1300 S toch te verrassen. Net als bij zijn beroemde voorvader CB1000 – ofwel de Big One – is de zadelhoogte lager dan gedacht en de kniehoek daardoor scherper dan gedacht. Dat laat zich oplossen met een royaler gevuld zadel, maar dan raak je weer dat zitkuil-uiterlijk kwijt dat zo lekker vet refereert aan de AMA-Superbikes. Accepteer het gewoon, er valt prima mee te leven. Dit model heeft al de slankere zijkapjes zodat je bij deze uit de kluiten gewassen tweewieler toch makkelijk de voeten aan de grond krijgt. Misschien dat je het brandstofverbruik – gemiddeld 1:16 zit er zo maar in – ook even moet accepteren, maar verder is het blok een soepel koppelfeest. De vier-in-lijn begon zijn loopbaan als 1.284 cc zware variant in de X4, maar de oorsprong ligt zelfs nog bij de CBR1000F. De opmerkelijke X4 – bedoeld als tegenhanger van de Yamaha V-Max – was van 1997 tot 2003 populair in Japan, maar sloeg hier totaal niet aan. In het frame van deze klassieke CB gelukkig wel. De versnellingsbak is al net zo soepel als het blok zelf, maar schakelen is amper nodig. Mochten de eerste drie versnellingen van de bak het begeven (wat overigens een onbestaanbaar scenario is), dan is het blok nog altijd krachtig genoeg om je op gang te slingeren. Wat een prachtige vloeiende vermogensopbouw kent deze youngtimer. Bijna automatisch rij je dit ding laagtoerig. Of zoals we in 2014 al schreven: ‘Solide gebouwd en zelden tot het gaatje uitgeknepen’. Waarom zou je ook als er onderin al zoveel vermogen tot je beschikking staat?

Op papier schrikt een machine met zo’n woest uiterlijk, een dikke 1.284cc viercilinder en een gewicht van 264 kilo heel wat mensen af. Onterecht! Oké, aan de hand merk je absoluut dat je met een flink stukje metaal aan de wandel bent, maar dat gevoel verdwijnt al rijdend. Dit is geen agressieve samoerai, maar een goedmoedige sumoworstelaar. Een teddybeer in superbike-kleren. De remmen passen net zo goed bij die kwalificatie als het motorblok en het rijwielgedeelte. De stoppers zijn afdoende voor het flinke gewicht, maar verrassen niet als een gemeen fel naar alles en iedereen happende chihuahua. Het rijwielgedeelte is dan weer net zo meegaand als een labrador die eten ruikt. Het stuurt vanaf de eerste meter compleet voorspelbaar en lichter dan gedacht. Oké, mannen met eendelige leren overalls vol fluostrepen komen er al snel achter dat een superbike-uiterlijk nog geen modern hypersportief scheurijzer oplevert, maar voor toerritten, woon-werkritten en vakanties is de al bijna twintig jaar oude machine nog altijd een fijne compagnon.