MotoGP – Motegi, Japan 2025

Op weg naar zijn eerste wereldtitel in zes jaar, en twaalf jaar nadat hij in 2013 de jongste rookie-kampioen in de MotoGP-klasse werd, worstelde Marc Marquez in de laatste van de 24 ronden tellende Grand Prix van Japan. Niet omdat de verrassend sterke Joan Mir zat te pushen en niet omdat zijn eigen Ducati GP25 niet mee wilde werken. Het was de rook van Pecco Bagnaia’s machine en zijn eigen tranen die Marquez’ zicht beperkten. Maar omdat broer Alex het hele weekend in Motegi minder dan verwacht presteerde en op zondag niet verder kwam dan een zesde plaats, wist Marquez dat hij ruim voldoende zou hebben aan zijn tweede plaats – een vijftiende podium in zeventien GP’s. Nog nooit had hij gehuild na een kampioenschap. “Dat heb ik ook liever niet. Maar het was moeilijk, heel moeilijk”, gaf de nieuwe negenvoudige wereldkampioen toe. “Vandaag lukte het me niet om de emoties onder controle te houden. Voor de race was het al lastig.”

In Motegi, een circuit waar hij drie keer eerder als Repsol Honda-rijder tot wereldkampioen was gekroond, zette Marc Marquez definitief een dikke streep onder een zwarte periode in zijn leven. Die periode was begonnen met zijn zware crash in Jerez in de openingsrace van 2020, toen hij een eerdere fout wilde goedmaken en furieus door het veld joeg, op jacht naar leider Fabio Quartararo. In plaats van tevreden te zijn met een tweede plaats, liet Marquez zich meeslepen door zijn eerzucht. De gecompliceerde armbreuk brak de carrière van de man die ruim negen maanden eerder nog met grote overmacht zijn zesde MotoGP-wereldtitel had behaald. De lijdensweg die volgde stopte niet na een vierde radicale operatie, waarbij zijn arm opnieuw werd gebroken en het bot 30 graden werd gedraaid Terwijl zijn fysieke toestand verbeterde, was duidelijk dat zijn Honda niet langer opgewassen was tegen de veel te sterke Ducati’s. Honda liet haar meest succesvolle coureur gaan en op een één jaar oude Gresini Ducati hervond Marquez aan de zijde van zijn broer Alex het plezier terug. En na 1.043 dagen won Marquez weer eens een race. Zijn veelbesproken overstap naar Ducati’s fabrieksteam – de Italianen gaven hem de voorkeur boven de jongere aanstaande wereldkampioen Jorge Martin – bleek een gouden greep.

Dankzij elf GP-zeges, in totaal veertien GP-podiums en ook nog eens veertien Sprint-overwinningen kreeg Marquez in Motegi zijn eerste matchpoint. Hij verzilverde het met een tweede plaats. “Na dit seizoen snap ik heel goed waarom het zo lang heeft geduurd voordat wij dat eerste kampioenschap (onder Dall’Igna’s leiding, red.) behaalden”, aldus Gigi Dall’Igna, die Marquez contracteerde ‘omdat we dachten dat dat het beste voor Ducati was’. “Het is heel moeilijk om met hem het gevecht aan te gaan. Hij wil winnen. Zo simpel is het.” Ook Ducati’s teammanager Davide Tardozzi was vol lof over Ducati’s vierde wereldkampioen na Casey Stoner, Pecco Bagnaia en Jorge Martin. “Er waren verhalen dat hij het team te gronde zou brengen, maar wij hadden geen enkele twijfel dat hij niet alleen een geweldige coureur is, maar ook een teamspeler”, aldus Tardozzi. “Mensen zeiden ook dat Marc zijn teamgenoten ruïneert. Dat doet hij niet. Hij doet zijn werk en we zagen ook dat hij samenwerkt met Pecco om de machine verder te ontwikkelen. Helaas heeft Pecco niet dat goede gevoel gevonden, maar dat is niet Marc’s probleem.”

Pecco Bagnaia domineerde in Japan op beide dagen zoals hij dat kon in de afgelopen seizoenen. “Happy en boos”, omschreef Bagnaia zijn gevoel na zijn 31e MotoGP-zege. “Want als we deze oplossing eerder hadden gevonden, hadden we misschien een ander kampioenschap gezien.” Voor zijn teamgenoot had Bagnaia lovende woorden. “Dit was een kampioenschap zonder rivalen voor Marc. Want hij was de enige die competitief en constant was. Het is nooit makkelijk, maar ik geloof niet dat hij honderd procent heeft hoeven geven. Een paar keer, misschien.” Voor Jorge Martin was Marquez een inspiratie. “Het is één van de grootste comebacks in de sport”, schatte de onfortuinlijke Aprilia-rijder in. “Komend van waar ik vandaan kom – als kampioen die geblesseerd raakt –, kan zijn voorbeeld mij ook helpen om weer terug te komen naar een winnende vorm. Hij heeft een historisch seizoen gedraaid.” Zelf vertelde Marquez ook over de innerlijke strijd die hij jarenlang had gevoerd. “De afgelopen jaren vocht ik tegen veel dingen”, gaf hij een spaarzaam inkijkje in zijn binnenste. “Het moeilijkste was vechten tegen Marc. Marc tegen Marc. Als de ene Marc zei ‘stop’, zei de andere Marc ‘ga door’. Maar ik heb geprobeerd om mijn instinct te volgen en nooit op te geven. Het is ons gelukt en nu wil ik niet denken aan wat er allemaal gebeurd is, ik wil dit moment koesteren.”

Toch was er aan de geschiedenis die hij zo graag achter zich wilde laten geen ontkomen aan. Zijn kampioensshirt toonde, zonder dat hij dat vooraf had geweten, de tekst ‘More Than A Number’. “Dat is het. Dit is meer dan een titel. Het was de moeilijkste uitdaging van mijn carrière. Als je op de top van de berg bent gekomen, elk weekend geniet van de glorie en titels wint, en je valt naar beneden, dan komt de klap harder aan. Je landt niet op de grond, je zakt nog dieper. Alleen kom je daar niet uit, daar heb je de hulp van veel mensen bij nodig. Ik ga geen namen noemen, want het waren er zó veel. Veel mensen maakten het mogelijk dat ik mijn weg kon gaan, mensen die zeiden ‘volg je instinct, wij zullen je vrienden blijven’.” Zijn verhaal van pijn en teleurstellingen nog eens vertellen wilde Marquez niet. “Maar ik wens het niemand toe. Mijn passie heeft me de kans gegeven om hier weer te staan. Zonder die passie was het niet mogelijk geweest.”

Ook vond hij dat anderen maar moesten bepalen of hij in Japan de grootste comeback uit de sportgeschiedenis had vormgegeven. “Ik ben niet degene die moet zeggen wat ik heb bereikt. Ik heb mijn best gedaan. Ik heb mijn beslissingen genomen en ik heb veel gedaan om dit te bereiken. Maar het belangrijkste is: toen ik die beslissingen nam, had ik niet weer die top van de berg in gedachten, niet die titel, maar mijn passie, om mijn carrière voort te kunnen zetten. Dat was cruciaal.” Tot en met zijn wereldtitel in 2019 oogde Marquez soms als een machine die niet wilde haperen, maar er ook voor waakte om zijn emoties met het grote publiek te delen. De gebeurtenissen van 2019 gaven hem een menselijker gezicht. “Want zes jaar geleden wist ik niet wat het betekende om te lijden. Ik proefde alleen maar het succes. Sinds 2010. Ik had wel wat blessures, maar na drie, vier maanden was ik er dan wel overheen en won ik weer. Maar als je in vier jaar vier verschillende operaties aan je arm moet ondergaan, en dan nog weer eens botten breekt, twee keer last krijgt van dubbelzien… Het was super moeilijk.”

Wat de toekomst zou brengen, wist Marquez ook niet. “Maar dit verhaal gaat door en ooit zal het stoppen. En als het stopt, kan ik vrede hebben met mezelf. Dit is af.” Om er direct aan toe te voegen: “Dat betekent niet dat ik geen ambitie meer heb, hè”. Zijn drie jaar jongere broer Alex, zijn grootste concurrent in 2025, had Marquez in zijn zware tijden gesteund. Waar bij Marc twijfel had geheerst, ontbrak die bij Alex. “Ik heb er nooit aan getwijfeld dat hij terug zou komen. De mensen thuis zien maar tien procent van wat het hem heeft gekost. Ik had de eer om die hele comeback van nabij mee te maken. Hij verdient het meer dan wie ook.” n