Mijn Trots – Tonny van der Spoel

“Als 18-jarige heb ik meteen mijn motorrijbewijs gehaald. Dat vond ik veel belangrijker dan de auto. Mijn allereerste motor was een Yamaha RD175 tweetakt, zo’n jankertje. Verder heb ik onder anderen een Yamaha XJ900F en een BMW K1100RS gehad, waarmee ik met beide de 200.000 kilometer heb aangetikt voort ze eruit gingen. Van BMW heb ik ook de F650GS gehad. Met deze heb ik de meeste echt grote reizen gemaakt, waaronder twee keer naar Dakar. Toen ik met 26 jaar overstapte van de vrachtwagen naar een baan als politieagent, ging ik vrijwel meteen op de dienstmotor. Dat waren de bekende BMW R75’s met Gläserkuip tot aan de K1600P en alles wat er tussenin zat. Eigenlijk zat ik ieder dag wel op de motor, wat ik tot de laatste dag voor mijn pensioen heb volgehouden.”

“De miljoen motorkilometers heb ik zeker gemaakt, er zaten dagen bij dat ik wel 800 kilometer maakte, dus dat tikte wel aan. Gelukkig reed mijn vrouw zelf ook, anders was het echt niet te combineren geweest. In mijn jonge jaren reed ik al offroad, dat werd op een bepaald moment echter minder. Maar later, toen er weer meer tijd vrijkwam, begon de belangstelling voor het offroad gebeuren weer op te komen. Ik had onder meer een Yamaha XT600, waarvan ik niet zo goed wist wat ik ermee moest doen. Uiteindelijk heb ik er een crosszijspan aan laten zetten, gewoon voor de fun, en daar rij ik nog steeds mee. Laatst, toen we nog een heel klein beetje winterweer kregen, heb ik er nog even mee door de sneeuw lopen raggen. Dat zijspan rijden heeft me ook altijd gelegen, ik heb bijvoorbeeld meerdere keren de Jumbo Run gereden. Om het jaar reed ik als begeleider of als deelnemer mee, als deelnemer echter wel met een geleend zijspan. Die kreeg ik natuurlijk niet zomaar mee, ik moest wel eerst even laten zien dat ik het kunstje beheerste. Zijspan rijden is toch heel anders dan gewoon rijden op een solomotor, je stuurt vooral met je gas en rem.”

“Buiten het XT-offroadspan heb ik nooit zelf een zijspan gehad voor op de weg, maar door mijn zusje kwam daar verandering in. Marga is een doorgewinterde Harley-Davidson fan en kocht in februari 2020 een FLSTC Softail Heritage Classic uit ’92, een Harley zoals een Harley eruit hoort te zien. Een flinke jongen ook en door afnemende gezondheid werd het rijden steeds lastiger. Het eerste idee was daarom om de Classic om te bouwen tot trike. Omdat dit wel erg prijzig bleek, heeft ze er in 2022 voor gekozen om er bij Lak een LSN-zijspan aan te laten zetten. Twee jaar heeft ze nog van het span kunnen genieten, maar vorig jaar kwam ze toch tot de conclusie dat het niet meer ging en dat ze het span ging verkopen. De laatste rit die ze er mee maakte was de recordpoging ‘Women On American Motorcycles’ eind oktober 2024 op het TT-circuit van Assen. Nu wil het geval dat Ron, een maat van me, zijn zijspan verhuurt als rouwmotor. Ik spring wel eens bij en tijdens mijn eerste ritje was het al raak: een van de familieleden wilde graag achterop de motor mee. Dat kon wel, maar je hebt maar plek voor één en echt praktisch is het niet. Toen begonnen de radartjes te draaien.”

“Vervolgens heb ik tegen m’n zus gezegd: ‘Weet je wat, ik neem hem van je over. Als jij ’t dan nog eens op de heupen krijgt, mag en kan je er nog een keertje op rijden.’ En zo kan ik nu met de uitvaarten meerijden als volgmotor, al wil ik ‘m in eerste instantie vooral gaan inzetten voor trouwreportages. Het is namelijk echt een mooi span, met een chique two-tone kleurstelling die zich zowel voor trouw als rouw leent. Er vielen zo een aantal kwartjes de juiste kant op, alleen komt er wel het een en ander bij kijken wanneer je zo’n Harley-Davidson span wil overnemen. Hij moest eerst getaxeerd worden, en als je ‘m thuis niet kwijt kan, dan moet je een stalling regelen. Onderhoud is ook wel een dingetje, niet iedere garage kan of wil de bak eraf halen en zo’n span past natuurlijk ook niet op iedere brug. Maar goed, ik ben niet de eerste met een zijspan, dus dat loopt wel los, maar het is wel iets om eerst over na te denken. Echt veel heb ik er nog niet mee gereden, natuurlijk wel al een rondje met de kleinkinderen, maar echt veel kilometers zullen er niet bij op komen vermoed ik. Uiteindelijk blijft het liefhebberij en wilde ik ook vooral dat het span in de familie bleef. Was ‘ie niet van mijn zusje geweest, dan had ik ‘m denk ik nooit gekocht. Dat is gelukkig wel het geval, want hij rijdt nog steeds heerlijk, al is het wel echt werken. En ook wel bijzonder, de trilling van het blok heeft namelijk invloed op je hartslag. Je hart neemt het ritme over en je wordt er zo heerlijk rustig van. De neiging om in te halen of te hard te rijden is er simpelweg niet. Haast verdwijnt, heerlijk!”