Mijn Trots – Theo Kraaijevanger

“Al bijna heel mijn leven rijd ik op, en sleutel ik aan motoren. Van de brommertijd ben ik doorgegroeid naar motoren. Omdat mijn vader automonteur was, is het sleutelen er met de paplepel ingegoten. Met de kameraden gingen we in die tijd altijd al naar de TT en toen ik achttien was, heb ik ook direct mijn rijbewijs gehaald en een motorfiets gekocht. Dat werd een Honda CBR600. In het begin reed ik altijd gewoon op de weg, maar later kocht ik er een Hondaatje bij om ook offroad te kunnen rijden. Eerst had ik dan een XR600, maar dat waren zulke lompe bakken, dat ik later een XR400 gekocht. Prachtig vermogen had dat ding. De offroadritten die ik daarmee heb gereden, waren echt schitterend. Wat een mooie tijd was dat. Ik heb nog foto’s dat mijn zoon als klein kereltje op de tank zit. Met de XR400 heb ik het meest en het langst gereden.”

“In die tijd heb ik ook altijd wegmotoren gehad, maar dat waren altijd verschillende. Ik heb Suzuki 1000, Honda CBR1000 en zelfs een Harley-Davidson Sportster gehad. Ik ging van race naar custom en alles daartussenin. Een kameraad van mij zat in de autoschade, maar die had ook motoren. Van hem kocht ik dan een schademotor, knapte die in de wintermaanden op en reed er vervolgens een seizoentje mee. Aansluitend verkocht ik ‘m weer en dan begon het hele riedeltje weer van vooraf aan. Veelal CBR600’tjes, want die lagen toen erg goed in de markt. Ik vond het altijd leuk om daarmee bezig te zijn. Het offroad rijden heb ik aardig wat jaartjes gedaan, maar daar ben ik mee gestopt toen ik een jaar of 45 was en de bouwvakkerskwalen op kwamen zetten. Toen heb ik die XR400 ook weggedaan en reed ik eigenlijk alleen nog maar met een wegmotor. Gewoon over de weg rijden bleek toch wat gemakkelijker.”

“Dat betekende overigens niet helemaal het einde van het offroad tijdperk, mijn eigen avontuur liep over in de carrière van mijn zoon, die op redelijk hoog niveau heeft gecrost. Daar gingen heel wat uurtjes in zitten. We gingen heel Europa door met de bus en reden tot wel 100.000 kilometer op jaarbasis. Mooie tijden, maar ook druk waardoor ik zelf bijna niet meer aan motorrijden toe kwam. Toen dat crossen ophield, kwam er weer meer ruimte en drie jaar geleden zei ik tegen mijn zoon dat ik eigenlijk wel weer een motor wilde hebben, een mooie oldtimer. Op de snelweg kom ik toch niet meer, ik wilde vooral gewoon lekker door de Achterhoek trekken en een beetje toeren. Tegenwoordig ben ik ook echt een mooi weer rijder, ik ben gepensioneerd en rijd alleen als ik er zin in heb en als het lekker weer is. Dat kan natuurlijk prima met een klassieker.”

“Echt specifiek voor ogen wat die klassieker dan zou moeten zijn, had ik niet. Het had van mij eigenlijk van alles mogen zijn, een Suzuki was ook goed geweest, als het maar een mooie oldtimer was. Wel wilde ik het liefst een volledig originele, dus daar heb ik wel heel bewust naar gezocht. Ik heb veel online gezocht en daar kwam ik op een bepaald moment deze compleet originele Honda CB750K uit 1979 tegen. Zelfs het originele achterspatbord zat er nog op. Het was precies wat ik bedoelde met een ‘mooie oldtimer’. Hij stond in Nijmegen en optisch zat het zo op het eerste oog allemaal echt wel goed. Toch waren er wel dingetjes die ik wilde verbeteren. Ik ben een beetje perfectionistisch wat dat betreft en ik zag bijvoorbeeld wat puntroest in de tank. Hij liep ook wat onregelmatig, dus toen heb ik eerst het blok een behoorlijke servicebeurt gegeven. Filters vervangen, nieuwe bougies, verse olie erin, zodat ik zeker wist dat dat allemaal weer goed in orde was. Ook heb ik de tank laten reinigen en coaten, want als je iets doet, moet je het ook goed doen. Zo heb ik ‘m in een maand of drie weer helemaal op punt gezet. Niet dat ik er continu mee bezig ben trouwens, ik werkte er alleen aan waanneer ik er tijd voor en zin in had. Toen ik helemaal klaar was kon ik er eindelijk mee op pad, wat een beetje een dubbel gevoel oplevert. Hij rijdt als een zonnetje, stuurt prima en ook de remmen werken perfect. Voor een kort ritje is hij heerlijk, maar na een uurtje kan ik er al bijna niet vanaf komen. Een klassieke motor betekent uiteindelijk ook een klassieke zithouding, en dat is niet per definitie comfortabel. Inmiddels ben ik er wel uit dat het qua zithouding iets moderner mag, ik zit een beetje te denken aan een allroad. Ik zou deze er wel bij kunnen houden, maar uiteindelijk staat hij dan ook maar te staan. Dat is natuurlijk ook zonde!”