Marshall bij het WK Superbike

Het is nog maar net licht als ik vrijdagochtend mijn auto op het met dauw bedekte grasveld voor de tunnel van het TT Circuit parkeer. Half zeven zegt de klok, mooi op tijd. Moet ook, want in tegenstelling tot vele andere officials heb ik mijn toegelaten – bestaande uit een persoonlijk toegangsbewijs (hesje), lunchbonnen en een enveloppe met praktische informatie – nog niet opgehaald, en heb ik ook nog niet de juiste kleding. Aspiranten zoals ik krijgen dit weekend een kledingpakket te leen, terwijl de vaste routiniers over een eigen set beschikken. Ondanks het vroege tijdstip zit de sfeer er al prima in bij binnenkomst in het Welcome Center, waar ik alles op moet halen. Hoewel sommigen nog wat glazig uit hun ogen kijken is iedereen vrolijk en hebben ze er allemaal zin in. In vol ornaat loop ik niet veel later vol goede moed de oranje-blauwe stoet achterna onder de tunnel door. Bij het tankstation op de paddock slaan we linksaf, waar de grote witte officialtent staat. Hier kunnen alle vrijwilligers een – niet onbelangrijke – kop koffie en hun lunchpakket ophalen. Ik meld me bij Henk Hindrinks en Henk Koskamp, de aspirantenbegeleiders van het circuit. Het illustere duo maakt mij en de ongeveer dertig andere aspiranten wegwijs tijdens dit evenement.

Nadat ik mijn lunchpakket heb opgehaald sluit ik me aan bij een groep aspiranten. Samen wachten we op de bus die de marshals naar hun post brengt. “Post 7? Daar sta ik ook!”, klinkt het achter me. Het is Jorrit Visscher, één van de vele praktijkbegeleiders die de aspiranten op de post helpen in hun (eerste) dienstweekend. “Maar we gaan niet wachten op die bus hoor, we kunnen prima lopen. Het is toch maar een klein stukje.”

Eenmaal aangekomen op de post maak ik kennis met de andere officials, in totaal een stuk of vijftien. “Welkom op de gezelligste post van het circuit”, verwelkomt postleider Nikkie Janse me. Het antwoord op de vraag waarom dat zo is, is volgens hem niet zo moeilijk. “Het is een gezellige groep mensen die elkaar goed kennen. De meesten staan al jaren op deze post. Omdat we elkaar al zo lang kennen, weten we ook wat we van elkaar kunnen verwachten en daardoor is de samenwerking ook goed”, vertelt hij met gepaste trots. Zelf staat Nikkie al vijftien jaar op de post bij de Ruskenhoek. En daar gebeurt genoeg, zo zal ik later dat weekend zelf ondervinden.

Als alle dienstdoende officials op onze post zijn aangekomen en voorzien van een kop koffie, spreken Nikkie en Jan van de Peppel – de andere postleider – het gezelschap toe. Er wordt kort doorgenomen waar we vandaag op moeten letten, zoals het gebruik van de digitale vlaggen. Bij de WK-evenementen van de FIM zijn sommige regels namelijk iets anders dan bij de wedstrijden op nationaal niveau. De grindbak is ook veranderd, vertellen ze: “Op verzoek van Dorna is de asfaltstrook die door de bak liep weggehaald. Voor ons was die strook erg handig om motoren weg te duwen, maar bij valpartijen was het een soort katapult. Als een voetsteun die strook raakte, werd de motor meters de lucht in geslingerd. Dus Dorna wilde ‘m weg hebben.” Het gevolg hiervan is dat de grindbak op post 7 een stuk langer is geworden, en de groep in tweeën is gesplitst. De ene groep staat vooraan, voor als rijders vroeg onderuitgaan, de andere groep staat verderop voor de valpartijen waarbij coureur en motor verder doorglijden.

Na het praatje van de postleiders is het tijd voor de ‘track inspection’. Dat wil zeggen dat alle marshals zich met de op de post aanwezige materialen presenteren aan de mensen van Dorna. De medische plank, doctor barriers, draagstang en band, alles moet mee. Ook moeten alle officials hun handschoenen en hesje dragen. Op die manier kan de organisatie zien of alles aanwezig is en of er genoeg mensen zijn. Als de mensen van Dorna in hun Subaru SUV’s gepasseerd zijn, wandelen we terug naar onze post. We gaan namelijk de medische handeling oefenen. “Dat doen we eigenlijk elke ochtend, zeker bij WK-evenementen”, licht postleider Jan van de Poppel toe terwijl we door de diepe grindbak teruglopen. “Zo kan iedereen weer even doornemen hoe het ook alweer gaat, en waar je op moet letten.” Na de eerste keer toekijken is het bij de tweede keer dan ook tijd voor mij om de handen uit de mouwen te steken, als drager van de plank. Nadat de medische marshal (Medical) de coureur heeft aangesproken en gestabiliseerd, wordt de rijder op zijn zij gedraaid en de plank zo dicht mogelijk tegen hem aan geschoven. Daarna draaien we de rijder weer op zijn rug, en ligt de plank onder hem. Vervolgens is het tijd om te tillen. “Allen klaar?” Na een zestallig “ja!” gaat de plank met de coureur de lucht in. “Voorwaarts, mars! Eén, twee, één, twee…” stap voor stap lopen we de coureur naar de brancard. Dan stopt de oefening en wordt er geëvalueerd. Het was goed zo, maar in de grindbak zal het lopen moeilijker zijn dan op de onlangs geasfalteerde serviceroad waar we nu hebben geoefend, is de boodschap. “Zo, tijd voor koffie!”

De broekies van de Northern Talent Cup (NTC) mogen het spits op deze nog ietwat frisse vrijdagochtend afbijten. Gedurende de ochtend bouwt daarna niet alleen de temperatuur, maar ook de snelheid op. Bij de Supersport 300 is het meteen raak: een van de Yamaha-coureurs verliest bij het omgooien de voorkant en glijdt onze grindbak in. Hij ligt voorin de bak, dus wij kunnen vanaf de achterste plek alleen toekijken. Gelukkig is de rijder oké en wordt hij niet veel later met de medical car teruggebracht naar de paddock. Verder verloopt de dag rustig, en zijn er op onze post geen ongevallen. Dat betekent allerminst dat het een saaie dag was, integendeel: tussen de sessies door is het één en al gezelligheid op post 7. Anneke, een van de medische officials, verzorgt al jaren de catering op de post. “Bij andere posten hebben ze ook wel eens een barbecuetje of iets, maar nergens is het zo uitgebreid als hier”, licht Nikkie toe.

Voor een bedrag van – schrik niet – €7,50 per dag kunnen de officials hier naast hun al uitgebreide lunchpakket de hele dag door genieten van koffie, snoep, koekjes, chips, hamburgers, worstjes en soep. “Het was eerder vijf euro, maar daarmee kan het niet meer uit”, verontschuldigt Anneke zich ’s ochtends. De inflatie raakt iedereen…

Vanuit het circuit worden we dit weekend ook voorzien van een warme maaltijd, die tussen de middag wordt geserveerd. Een uitgelezen moment om een beter beeld te krijgen van de post en de mensen erachter. Al snel komen de verhalen op tafel. “Ze zijn hier allemaal al geweest: Rossi, Marquez, Lorenzo… alle grote namen hebben we hier wel gehad”, vertelt Anneke. Nikkie vult glimlachend aan: “We hebben nu een nieuwe unit gekregen, maar hiervoor hadden we in de keet een ‘wall of shame’. Telkens als er een coureur onderuitging en we nog ergens een ruitje met naamsticker konden vinden, plakten we die op de muur. En die hing behoorlijk vol. Jammer dat dat nu niet meer mag”. Ook aan valpartijen is er op post 7 geen gebrek. “Zie je de medical car en de ambulance?”, zegt iemand terwijl hij wijst naar de auto’s achter de blauwe unit. “Daar hebben al een paar motoren gelegen. Een paar jaar terug kreeg Jonas Folger met z’n BMW een klapband, die stuiterde toen over de boarding heen en kwam daar terecht. Daarom hebben we nu dat hoge hek.”

Na een kort nachtje slaap rij ik zaterdagochtend op hetzelfde tijdstip de parkeerplaats op. Ik ben zelfs zo vroeg dat de grote witte tent nog niet eens geopend is. Het wachten duurt gelukkig niet lang, en nadat de deur voor ons opengaat meld ik me weer bij Henk en Henk, die ondanks het vroege tijdstip alweer vrolijk staan te wachten op de aspiranten. “We komen vandaag nog wel even langs om te kijken hoe het gaat”, zegt Henk met een grote glimlach. “Veel plezier weer vandaag!” Ook op de post blijk ik de eerste die aanwezig is, maar ook hier duurt het niet lang voor de rest aankomt. Met de korte briefing en track inspection achter de rug lopen we massaal de grindbak in. Vandaag gaan we de medische procedure nogmaals doorlopen, maar dan in de grindbak. En dat blijkt behoorlijk anders dan op het asfalt. Dit keer word ik uitgekozen als gewonde coureur. “Ga maar lekker ver weg liggen”, lacht postleider Jan. “Dan kunnen ze mooi het lopen oefenen.” Dat blijkt geen overbodige luxe, want zo soepel als het gisteren op het asfalt ging, zo moeilijk gaat het in het diepe grind. Nadat ik op de brancard ben gelegd worden de verbeterpunten weer doorgenomen, en zijn we klaar voor de zaterdag. “Vandaag wordt wel een mooie dag hoor”, hoor ik tijdens de koffie. Vanochtend staan namelijk de kwalificaties op het programma, terwijl ’s middags de eerste races al worden verreden. Spektakel gegarandeerd dus!

En dat spektakel laat niet lang op zich wachten. Tijdens de Superpole-kwalificatie van de Superbikes bedien ik samen met een andere official de digitale vlag. De sessie verloopt goed, en er lijkt niks meer te gebeuren als de sessie is afgevlagd. Maar dan komt ineens Andrea Iannone voorbij, die bij het uitkomen van de Ruskenhoek de voorkant verliest. Wat als een relatief onschuldige schuiver begint, eindigt in een totale ravage: de motor draait, krijgt weer grip en lanceert zichzelf metershoog de lucht in. De Ducati blijft in twee delen achter terwijl de Italiaan beduusd wegloopt. Meteen wordt ook duidelijk hoe gevaarlijk het werk als official is, want terwijl onze postleden naar de baan snellen om de motor weg te halen, rijden de meeste coureurs ondanks de gele vlag op een behoorlijk tempo langs ze heen. Gelukkig gaat alles goed en worden niet veel later de restanten van wat een Ducati Panigale V4 was weggebracht. De afgebroken swingarm en het verbogen achterwiel aan de ene kant, de rest van de motor aan de andere kant van het circuit.

Na de lunch beginnen de eerste wedstrijden. De dames van het WorldWCR-kampioenschap mogen als eerste hun wedstrijd rijden. De eerste paar rondes komen ze allemaal goed door, maar dan is daar ineens dat schrapende geluid van een voetsteun. Eén van de dames ligt in de grindbak, de motor is doorgeschoven tot de binnenkant van Stekkenwal. Vol adrenaline vliegen we de grindbak in. Met twee andere officials buig ik me over de Yamaha R7 aan de binnenkant van de baan. De linker stuurhelft is afgebroken maar de motor is verder intact, dus we besluiten ‘m over het gras naar de trailer te duwen. Geen eenvoudig klusje met een half afgebroken stuur, maar met z’n drieën lukt het uiteindelijk wel. Terwijl we de motor wegduwen schieten een meter of twee naast ons de koplopers aan ons voorbij. Pas als je zó dichtbij staat heb je pas door hoe hard het daadwerkelijk gaat! Met de motor op de trailer lopen we terug naar onze plek, terwijl we de actie uitvoerig evalueren. “Goeie actie mannen!”, komt Nikkie ons met een grote glimlach tegemoet lopen. “Via het gras was inderdaad de snelste oplossing, dus mooi gedaan zo.” Als de wedstrijd voorbij is haasten we ons gewapend met bezems weer terug naar de baan. Er licht behoorlijk wat grind op het asfalt, zoveel zelfs dat we versterking krijgen van de brandweer met bladblazers en een trekker met een enorme blower achterop. In een paar minuten is de baan zo weer schoon en klaar voor de volgende wedstrijden.

De overige wedstrijden verlopen probleemloos, en dat betekent dat we het spektakel van dichtbij kunnen toekijken. Het mooie van post 7 is dat je vrij veel kunt zien van het circuit: als het hele veld voorbij is gekomen, kun je ze door Stekkenwal tot de Bult zien, en vanaf Meeuwenmeer weer terug zien komen tot het aanremmen van de GT. Het leukste is om in de uitloopronde na de wedstrijd langs de baan te gaan staan en alle rijders van heel dichtbij langs zien komen. Als liefhebber van de sport is dat natuurlijk de spreekwoordelijke kers op de taart, dichterbij dan dat kom je immers niet.

Als alle wedstrijden zijn geweest en alles is opgeruimd, lopen we gezamenlijk terug terwijl we de dag nog even doornemen. Het was een mooie dag waarop veel gebeurde, met twee valpartijen en een hoop spannende races. “Hoe was het?” vragen de vrijwilligers in het Welcome Center als ik niet veel later mijn kleding weer inlever. Het was een fantastisch weekend, waarin ik een bijzonder en compleet inkijkje heb gekregen in het werk van een official. Een bijzondere ervaring die ik als liefhebber van de sport niet had willen missen en zo weer over zou doen. Misschien moet ik me toch maar aanmelden als official…