Hugo Pinksterboer – De motorbril

Natuurlijk had ik vooral op langere snelwegritten wel eens droge en dus gemeen tranende ogen opgelopen. Moet je maar niet met je vizier open rijden, kan je zeggen. Natuurlijk. Maar bij gebrek aan de wind door m’n haren wil ik ‘m toch wel graag in mijn gezicht voelen. Het is niet voor niets dat ik liever kampeer dan dat ik een hotelkamer boek. Dat het met dat open vizier ook niet denkbeeldig is dat je halverwege die prachtige bocht een vliegdier in je oog krijgt, wist ik. En dat een steentje op een kunststof brillenglas voor scherven zorgt en dat die scherven… Laat maar. Duidelijk. Toch moest ik eerst met mijn neus op de feiten gedrukt worden voor ik overstag ging. Goddank was het een allerminst pijnlijk feit: er bestaan speciaal voor motorrijders ontwikkelde brillen met schothagelbestendige glazen op sterkte, liet ik me vertellen, en daar konden ze me bij Specialspex in Leiden alles over vertellen. Nieuwe winkel. Of ik niet eens wilde langskomen voor een nadere kennismaking? Maar natuurlijk.

Bij die winkel was mijn keuze voor het montuur al snel gemaakt. Als ik dan toch ga voor een bril die  mijn ogen optimaal beschermt, dan komt functie ver boven vorm. Dus koos ik voor dat sterk gekromde model dat rondom nauw aansloot, met platte veren zonder bocht aan het eind, een schokdempende neusbrug en aan de binnenkant een los te nemen foamlaag die niet alleen comfortabel aanvoelt maar ook in je helm rondkruipende ongedierte de toegang tot je ogen ontzegt. Ik noemde ’m vier weken terug al: de Wiley X Breach, dus. Ik kreeg er het welgemeende advies bij om meteen maar voor multifocale lenzen te gaan, bij voorkeur in de meekleurende variant. Ook als ik een helm met een zonnevizier heb? Zeker. Waarom? Omdat bijna iedereen dat doet. Met een dochter van inmiddels bijna negentien ben ik voor dat laatste argument opvallend gevoelig geworden. Mijn ogen werden voor de zekerheid nog even opgemeten, en kort daarna had ik mijn eerste motorbril in huis.

Het is een wonder dat mijn gewone brillen het altijd zo lang bij me uithielden. Het is ook een wonder dat mijn lokale brillenwinkel diezelfde brillen keer op keer weer in model vouwde als ik voor de zoveelste keer mijn helm afgezet had zonder dat ding eerst van mijn neus te halen, of als ik mijn helm had opgezet terwijl diezelfde bril nog bovenop mijn hoofd stond. De Breach sluit zo goed op je hoofd aan dat hij je helm eigenlijk nooit in de weg zit, en als hij een keer wel in de weg zit, kunnen materiaal en constructie veel meer hebben dan een gewoon montuur. Rustgevend, zowel voor mij als voor mijn vaste opticien. Net zo rustgevend, en daar had ik nooit bij stilgestaan, is het simpele feit dat er geen wind meer langs mijn ogen wappert, ook niet op hoog tempo. De keren dat ik nog vergeet om de inmiddels gebruikelijke brilwissel te doen, merk ik dat als eerste aan de wind op mijn ogen. En om diezelfde reden kan dat vizier nu ook in de kou langer open blijven.

Wie me van opzij kent, weet dat mijn bril altijd ergens halverwege mijn neus staat. Als je de Breach zo draagt, kijk je bij de snelle pré-inhaalblik naar links steevast tegen je montuur aan. Ding helemaal aanschuiven dus, ook al omdat hij je ogen dan beter afdicht. Kwestie van wennen. Waar ik niet aan kon wennen waren de multifocale en meekleurende glazen. Zeker op mijn hoogpoter bevond het verkeer op minder dan pakweg 50 meter afstand zich steevast in mijn leesdeel. Op een supersport zou dat anders zijn, besefte ik: dan kijk je veel meer door het bovenste (verte)deel van je glazen. Blijft nog wel dat je ook op die supersport in je spiegels moet kijken, en dat je daarbij niet op die spiegels maar op het spiegelbeeld scherpstelt. Dan moeten die spiegels dus echt niet in je leesdeel vallen, zoals bij mij het geval was. Dat ik ook mijn instrumentarium niet scherp zag met mijn leesdeel, was op z’n minst uitzonderlijk, wist de opticien. Maar een probleem werd er niet van gemaakt. De glazen werden vervangen door single-focus exemplaren. Toen heb ik meteen maar om heldere glazen gevraagd. Prachtige en uiterst populaire vinding, die meekleurende exemplaren, maar ik wil niet met standje donker een tunnel inrijden, nog los van het feit dat ik met zonlicht tegen mijn lcd-scherm en een deel van mijn Tomtom niet meer kon lezen. Doe mij maar een zonnevizier, dus. Dan kan je zelf kiezen of je met of zonder rijdt in plaats van dat je moet wachten tot de meekleurtechniek z’n werk gedaan heeft. Daar ben ik niet zo van. Ik heb liever alles in eigen hand. Motorrijder, denk ik dan.