Eerste indruk: Royal Enfield Bear 650

Eerste constatering: de Bear heeft volwassen Hollandse maten. Je ziet het er niet aan af, maar de Bear voelt inderdaad aan als een ‘Interceptor op steroïden’ zoals de Nederlandse importeur al verklapte. In vergelijking met stamvader Interceptor heeft hij 27 millimeter meer veerweg achteraan en 20 millimeter voor.

De vertrouwde tweecilinder produceert een fractie meer koppel door de 2-in-1-uitlaat. Het roffelende geluid dat bij de testkilometers uit de uitlaatdemper komt is heerlijk donkerbruin en absoluut geslaagd. De twin loopt al zijn hele leven zijdezacht en grotendeels vrij van vibraties. De Bear voelt zich het lekkerst tussen de 4.000 en 5.000 tpm. Het is grappig hoeveel invloed een verwachtingspatroon op een rijervaring heeft. Bij een ‘woestijnracer’ wil je het vermogen dat bij een racer hoort. Waar 47 pk bij een Classic nog ruimschoots voldoende is, hoop je bij de Bear soms op een extra tien pk.

Op zich stuurt de Bear prettig. Als we in de middag een biljartlaken krijgen voorgeschoteld stuurt de scrambler voorspelbaar, licht en zonder vervelende oprichtneigingen. Op slecht asfalt is dat anders, grote stoorzenders zijn de stereoschokdempers. Zelfs met de veervoorspanning op z’n laagst voelt de achterkant van de Bear zo hard als een plank.

Met de Bear zet Royal Enfield een gelikte scrambler neer. Je hoeft die jongens in India echt niet te vertellen hoe ze een mooie en goede motorfiets moeten bouwen. De 650-basis is dus goed genoeg om er ook een afwijkend model als een scrambler mee te bouwen. Bij een ruiger model als een scrambler wens je soms iets meer vermogen, maar vooral een ander setje schokdempers. Ach, met een aanschafprijs van nog geen tien mille doet een bezoekje aan een veringspecialist ook niet zo zeer.