Column rijbewijs halen (slot) – examen

Laaghangende mist en temperaturen rond het vriespunt. Dat klinkt de meeste motorrijders – uitzonderingen daargelaten – niet echt als muziek in de oren. En om eerlijk te zijn mij ook niet, maar het waren wel de omstandigheden op de ochtend dat ik het (laatste) praktijkexamen moest doen. Dan maar dik aankleden voor deze vierde en laatste column uit deze reeks!

• Lees dit hele artikel inclusief de foto’s in ons digimagazine

Als een soort verdwaalde eskimo loop ik met m’n helm onder de arm naar de motor. Ik heb mijn eigen (leren) sporthandschoenen toch maar omgeruild voor een dikker setje van de rijschool, achteraf geen onverstandige keuze. Helm op, starten en rijden maar. Met gezonde spanning rijd ik richting Enschede, waar het examen wordt afgenomen. Het is niet dat ik er geen vertrouwen in heb, en mijn instructeur Johan ook niet, maar af en toe wil ik nog weleens een putdeksel te laat zien of net op de verkeerde manier over een witte pijl heen rijden. Dat kan bij een examen natuurlijk worden afgestraft, dus daar moet ik extra goed op letten.
Terwijl ik even later op de parkeerplaats van het CBR de ééncilinder tot stilstand breng, merk ik dat er een aantal ogen op me gericht is. “Hey man, is dat een A1-fiets?”, vraagt een instructeur op een R1250GS als ‘ie achter me de parkeerplaats wil verlaten. “Inderdaad, klein brommertje vergeleken met die BMW hè?”, antwoord ik. Hij lacht, wenst me succes en rijdt weg. Ondertussen komt mijn examinator naar me toe lopen. “Dus jij gaat enduro’s rijden? Of ga je me vertellen dat je voor de lol op zo’n brommertje gaat zitten?”, grapt hij als ik hem een hand heb gegeven. Dat kan natuurlijk ook nog, bedenk ik me. Zitten er dus toch meer voordelen aan zo’n A1-rijbewijs dan ik dacht….

“Blijf jezelf en geniet er gewoon van. Succes!”, sluit hij uiteindelijk zijn praatje af.
Ik zet m’n helm op, start de Honda en rijd de parkeerplaats weer af. We blijven in het begin een beetje in de buurt van het CBR, wat inmiddels bekend terrein is voor mij. Na de binnenstad rijden we over een soort landweg, waar ik ook al vaker ben geweest. Ik rijd lekker door, en al slingerend tussen de weilanden voel ik me haast een beetje een coureur.
Het laatste stukje over de snelweg gaat, alhoewel de 125 niet veel sneller dan de maximumsnelheid wil, voor mijn gevoel ook goed. Niet veel later staan we al weer bij de parkeerplaats van het CBR. Voor mijn gevoel wel erg snel. Oeps. De twijfels slaan onmiddellijk toe. Ben ik wel goed over de pijlen heengereden? Heb ik overal goed gekeken? Ben ik dingen vergeten?. De examinator haalt me snel uit mijn lijden: “Goed gedaan man, gefeliciteerd!”, zegt hij, terwijl hij z’n hand uitsteekt. Ik antwoord met een lichtelijk verbaasde, maar blije ‘bedankt’, en geef hem een hand. Over de dingen waar ik me druk om maakte, merkt hij niets op. Het enige puntje van kritiek is de (te korte) afstand ten opzichte van een voorganger aan het einde van de rit. Verder is hij dus tevreden. Als hij afscheid neemt en naar binnen loopt, feliciteert Johan me ook. Daarna zet ik m’n helm op, start de motor en rijd met een tevreden gevoel terug naar Markelo. Yes, het rijbewijs is binnen en Nederland is een motorrijder rijker! Ik kan (weer) twee jaar vooruit. Gas er op en op naar de volgende!