Alpenmasters 2025 – Middenklasse nakeds

Iedereen die door weer en wind door de Dolomieten – de gedroomde motorregio – reist is blij met elk beetje wind- en weerbescherming. Daardoor hebben regen en wind aanzienlijk minder kans om de rijder te bereiken. Een blik op de Fernpas tijdens de reis vanuit het noorden laat regelmatig een andere optie zien: koppel de aanhanger achter de auto, laadt de motoren erop en haal ze er pas af op de plek van bestemming. Zo versla je comfortabel het weer bij vertrek en aankomst. Op die manier heb je ook geen charmant plastic regenpak nodig om te genieten van de vele bochten in de Alpen.

De motoren in kwestie, de Ducati Streetfighter V2 S en Kawasaki Z900 SE, zijn bijna ideale speelfietsen voor de bochten in de Alpenmasters 2025. Waarom? Omdat ze met 120 pk (Ducati) en 124 pk (Kawasaki) genoeg vermogen hebben om elke extreem steile helling te bedwingen met een snelle beweging van de rechterhand. Het ontbreken van beschermend plastic betekent ook minder gewicht. In de 2025-trim zet de Streetfighter V2 S met een volle tank slechts 187 kilo op de weegschaal. De Kawasaki lijkt daarbij met zijn 215 kilo bijna aan obesitas te lijden. Maar zoals het voetbalgezegde luidt, “wat telt gebeurt op het veld”. Er is geen tijd om overhaaste conclusies te trekken, onze achterwerken hebben zich al in de zadels geplaatst. Het stuur van de Ducati is licht naar achteren gekanteld maar verlegt de aandacht onmiddellijk naar het voorwiel. Hoewel de zithouding een aanvallende stemming oproept is het niet te radicaal, doordat de smalle 15-liter tank de knieën als vanzelfsprekend integreert. Bovendien is de afstand tussen het 845 millimeter hoge zadel en de voetsteunen royaal. Het levert een vriendelijke kniehoek op. Ook lange rijders zullen tevreden zijn met deze zithouding.

Over het algemeen zit de Kawasaki-rijder op de Z900 SE iets compacter. Het stuur buigt meer uitgesproken naar achter en staat dichter bij de rijder. De zithoogte is met 835 millimeter ook iets lager, wat leidt tot een scherpere kniehoek bij gelijk geplaatste voetsteunen. Verschillen in de details, maar voor naked bikes zijn beide nog steeds geschikt om kilometers te maken. Zelfs na uren testrijden knelde er niks op beide motoren.

Ook qua motorblok bieden beide motoren, ondanks de verschillende configuraties, zorgeloze pakketten. Met de huidige Streetfighter V2 S heeft Ducati haar oude Superquadro V2 met 155 pk en desmodromische kleppen afgezworen. Nu regelt een variabele inlaatklepregeling de brandstoftoevoer voor de V2. Op weg naar de top van de Sella valt het vermogenstekort ten opzichte van zijn voorganger minder op dan de veel betere rijeigenschappen: er zijn bijna geen trillingen meer, het rijdt probleemloos 40 kilometer per uur in de vierde versnelling, en als het moet klimt de V2 nog steeds graag naar de hoogste regionen van het toerenbereik. Ook de Kawasaki beheerst al deze deugden met gemak. Zijn viercilinder scoort met pure souplesse, draait soepel bij lage toerentallen – zelfs net boven het stationaire toerental – maar marcheert ook met verve door het toerengebied. Dankzij de korte overbrengingsverhouding zijn de trekkracht en acceleratiewaarden nagenoeg perfect in de Alpen en houdt de vierpitter een vurig pleidooi voor zijn ontwerp.

Dat komt ook door de betere omstandigheden. De koppeling is goed te doseren en aan te spreken met minimale handkracht, het brandstofverbruik is met 1 op 22,2 laag. Daarmee haalt hij het kostbare sap terughoudend uit de 17 liter tank. Bovendien glijdt de Kawasaki met zijn strak afgestelde rijwielgedeelte zeer zelfverzekerd over de klim naar de top van Pordoi, waarbij hij ondanks de vele hobbels en het gehavende asfalt met voorbeeldig gemak afdraait. De Ducati mist deze lichtvoetigheid een beetje. Hij wil door een hardere hand gestuurd worden. Zijn koppeling vereist meer kracht en om door de bochten te duiken vraagt hij, ondanks het brede stuur, iets meer inspanning dan de Z900 SE. Hoewel hij ook op een goedmoedige en vrij pittige manier door elke bocht raast, vereist elke rijmanoeuvre iets meer concentratie dan op de Kawasaki. Hij mist een beetje diens vanzelfsprekendheid bij het nemen van bochten. Aan de andere kant is hij wel stabieler dan zijn Japanse concurrent. Er is niets dat zijn rijwielgedeelte snel kan verstoren. Dat is een feest voor snelle bergrijders, maar gaat wel ten koste van het comfort. Aan de andere kant meldt de Streetfighter kristalhelder wat er onder de voorband gebeurt bij het remmen in bochten, iets wat de Kawasaki op een gelijkwaardig niveau doet. Oprichten bij remmen kennen beide motoren alleen van horen zeggen. Over remmen gesproken: met talloze ABS-modi biedt de Ducati de beste voorwaarden voor nauwkeurig stoppen op de limiet. Maar de beslissende meting voor de puntentelling wordt altijd gedaan in de modus waarin het achterwiel veilig aan de grond blijft. Dat bereikt de Ducati alleen in de meest defensieve modus, ABS-modus 3, waarbij de veiligheid ten koste gaat van de remweg. Daardoor wordt de doelsnelheid van 25 kilometer per uur pas na 30,6 meter bereikt. De Kawasaki staat eerder stil en heeft slechts 25,4 meter nodig voor diezelfde test. Dit levert de Japanner niet alleen een voorsprong op van acht punten op dit gebied, maar met nog een paar pluspunten ook een plaats in de finale van de Alpenmasters 2025!

MotoPlus-conclusie
De puntentelling vertelt het verhaal: geen van beide naked bikes heeft zwakke punten in de Dolomieten, maar maken juist indruk met geweldige motoren, rijwielgedeeltes en puur rijplezier. Uiteindelijk krijgt de Z900 SE het puntenvoordeel, die dankzij meer rijcomfort, betere handling en een korte ABS-remweg bergaf net voor de Streetfighter eindigt.