Warmdraaien 9/2012
Tot twee keer toe reed ik de afgelopen maand op de motor door Marokko: eerst een paar dagen met de KTM 350 Freeride en enkele weken later was ik er voor een zevendaagse allroad-toer georganiseerd door Bert Duursma en Memo Tours. In één van de komende nummers van MotoPlus kun je een uitgebreid verslag lezen van deze avontuurlijke motorvakantie in een land dat qua afstand niet eens zo gek ver van Nederland is, maar waarin je echt in een hele andere wereld terecht komt.
Uit eerdere bezoeken aan Marokko wist ik al wel zo’n beetje wat me te wachten stond. Als liefhebber van allroad- en offroad-rijden staat dit land erg hoog op mijn favorietenlijstje. Er zijn namelijk maar weinig goed bereisbare landen waar je zo een diversiteit in landschappen, ondergronden, wegen en culturen kunt aantreffen. Van groene berglandschappen met schitterende slingerende asfaltwegen (waarop je zelfs met een sportfiets je hart kunt ophalen) tot uitgestrekte pistes door de woestijn, tussen tientallen meters hoge zandduinen door. Na 2.600 kilometer en een veerboot van Spanje naar Marokko rij je hier een totaal andere wereld binnen. Het noorden van Marokko lijkt nog wel enigszins op Zuid-Spanje of Zuid-Italië, rij je vervolgens vanaf de Middellandse zee circa 600 kilometer naar het zuiden, dan passeer je het Atlas-gebergte en rij je vanuit de bergen (met in april nog volop besneeuwde bergtoppen!) zo de woestijn in. Het meest zuidelijke punt van onze trip was Erfoud, een echte woestijnstad waar tegenwoordig veel (luxe) hotels staan. Erfoud geldt als de poort naar de Sahara, vlakbij het Erg Chebbi zandduinengebied. Gekscherend wordt wel eens gezegd dat in Erfoud de beschaving eindigt en ik wil iedereen aanraden om dat ooit eens met eigen ogen te gaan bekijken. Zeker weten dat het diepe indruk maakt.
Wat ook zeker indruk maakt op ons motorrijders is het chaotische verkeersbeeld en het brede scala aan vervoersmiddelen. Met name naar het zuiden toe zijn de kameel en ezel nog echte ‘vervoersmiddelen’, maar evenzogoed word je voorbij gestoken door dure, luxe limousines; het contrast is enorm. Verder rijden er heel veel volgepakte busjes (met meestal een enorme berg bagage op het dak) en stokoude Mercedes taxi’s met minimaal een miljoen kilometer op de teller. Vraag echter niet naar de uitlaatgasemissie, want het Marokkaanse verkeer beweegt zich traag en vooral walmend, rokend en puffend voort. Hoezo Euro 5, hybride, groene stroom, elektrische voertuigen en A-labels? In Europa (met Nederland voorop) doen we ons best om het milieu te sparen, maar in Marokko braken dertig jaar oude Mercedes diesels enorme roetwolken uit. Natuurlijk moeten wij onze ogen niet sluiten voor het milieu en alle inspanningen doen op dat gebied, maar mondiaal is er nog heel erg veel werk te verzetten. Ook wat dat betreft bestaat er 2.600 km verderop een totaal andere wereld.
Mijn laatste vlucht naar Marokko maakte ik trouwens vanaf Charleroi Airport, ongeveer 50 kilometer onder Brussel. Steeds vaker ga ik in zo’n geval met de motor naar het vliegveld, niet in de laatste plaats om de torenhoge parkeerkosten voor te zijn. Ter plekke motor parkeren, motorpak en helm in de koffers opbergen en dan wandel je fluitend de vertrekhal binnen. Charleroi-Airport bleek een perfecte motorparkeerplaats te bezitten: duidelijk bewegwijzerd, overdekt, aparte met beugels afgezette vakken, een rail voor het kettingslot en dat alles vlakbij de ingang. Mijn complimenten hiervoor. Door dit soort details krijg ik steeds vaker de indruk dat de motorfiets in België anno 2012 een beter geaccepteerd vervoersmiddel is.
Eric Bulsink
Hoofdredacteur MotoPlus
