Warmdraaien 18 – 2017
Afgelopen week moest het er dan toch maar weer een keer van komen: een nieuwe tv. Ons oudje deed het verder nog prima, maar onder druk van de alsmaar oprukkende digitalisering en, toegegeven, lichte druk van de kinderen staat er nu een ultrasmal, ultra-HD en ultraslim apparaat met ultraveel mogelijkheden op de kast. Alleen, waar ik me vroeger kon verheugen op het installeren van zo´n nieuwe tv en het ouderwets in de weer zijn met allerlei stekkertjes voor het aansluiten van de randapparatuur, was dat ´verkneukelmomentje´ met de nieuwe aanwinst van korte duur. Dat lag niet zozeer aan de tv maar eerder aan mezelf. Meer precies aan mijn hartgrondige afkeer van het ontbreken van een deugdelijke handleiding en het vervolgens daarmee samenhangende snelle opraken van mijn geduld. Eindeloze garantiebepalingen, een summiere omschrijving van de inhoud van de verpakking en een paar pagina’s probleemoplossingen, meer heeft zo’n vodje niet om het lijf. De eigenlijke handleiding bevindt zich ‘in’ de tv, en neemt je na de eerste keer inschakelen stap voor stap mee in het installatieproces. Althans, als je er eerst in slaagt om je te registreren met een mailadres en een wachtwoord. Na poging drie was bij mij de lol er af dacht ik al met weemoed terug aan het afgedankte oudje. Wat was het leven toen simpel: stekker er in, op de knop drukken, zenders installeren en kijken. Gelukkig heb ik een vrouw met engelengeduld in dit soort zaken en was het hele karwei in uurtje gepiept en konden we genieten van, ook toegegeven, een retestrakke beeldkwaliteit. Afijn, het zal de leeftijd wel zijn….
Diezelfde leeftijd maakt ook dat ik met een sceptisch oog de ontwikkelingen rond elektromobiliteit volg. Ik heb een aantal maal met verschillende elektrische motoren en scooters mogen rijden, maar afgezien van de kick van vol koppel bij optrekken voor een stoplicht ben ik nog niet gegrepen door het ‘elektrische virus’. Dat heeft deels te maken met de (nog) beperkte actieradius, maar meer nog met het totale ontbreken van de dynamiek en beleving, die motorrijden juist tot zo’n heerlijk verslavende bezigheid maken. Het dynamische samenspel tussen rechterhand en linkerhand en – voet en – afhankelijk van het type motorfiets – het gillen, roffelen of stampen van het blok bij het klimmen van het toerental. Dat belangrijke aspect van motorrijden zal een elektrische krachtbron wellicht nooit kunnen evenaren. En ach, misschien is ook dit wel een gevalletje ‘het zal de leeftijd wel zijn’….
Maar ik wil de kop ook niet in het zand steken. Het verslechterende klimaat, de eindigheid van fossiele brandstoffen; er komt natuurlijk een moment dat het echt anders moet allemaal. Als de oplossing elektrisch is, dan zal ik me daar uiteindelijk ook – geduldig – in moeten schikken. En waar ik, kijkend naar het haarscherpe beeld op mijn nieuwe tv, mijn oude tv en mijn niet al te enthousiaste eerste kennismaking met de nieuwe inmiddels al lang en breed vergeten ben, weet ik straks elektrisch zoemend over een lekker stuurweggetje misschien ook wel niet beter. Maar voorlopig blijf ik nog een verstokte ‘petrolhead’.
En die ‘petrolhead’ in mij kreeg afgelopen maand een welkome egoboost in de vorm van een persbericht van het Duitse Bosch. Daarin stelt CEO Volkmar Denner dat de verbrandingsmotor een klimaatneutrale aandrijving kan worden door het gebruik van synthetische brandstoffen. Voor de productie van deze brandstoffen is CO2 nodig, waardoor broeikasgassen dus een grondstof worden, waaruit met behulp van elektriciteit uit hernieuwbare bronnen benzine, diesel en gas geproduceerd kunnen worden. Volgens berekeningen van Bosch kan er tegen het jaar 2050 op deze wijze als aanvulling op elektrificatie liefst 2,8 gigaton aan CO2 worden bespaard. Luchtfietserij? Laten we hopen van niet. Het mes snijdt dan immers aan twee kanten: het milieu wordt ontzien en motorrijden blijft die heerlijk dynamische bezigheid waar we allemaal zo verslaafd aan zijn!
Jeroen Hidding, adjunct-hoofdredacteur MotoPlus
