Zelf meerijden in een 24-uurs race
Volgas beukt de R1 door de diepduistere nacht, de toerenteller gilt richting het rode gebied en het shiftlight flikkert kortstondig in mijn vizier. Ik rem kort en hard waarbij de koplamp extreem duikt, stuur de snelle chicane op het circuit van Oschersleben in naar rechts en meer op intuïtie dan op zicht leg ik ‘m hard accelererend op zijn andere oor en druk mijn kneeslider tegen de grond. Nog één bocht en dan heb ik weer twee uurtjes rust…Welkom in het World Endurance Championship, kortweg WEC. Meer specifiek: welkom in de 24 Uren van Oschersleben. Het is nu vier uur ’s nachts en ik rij op een R1 van Team Equipe37, een team dat uitsluitend uitkomt in endurance- en straatraces, zoals de Isle of Man en de North West 200. De naam Equipe37 is een eerbetoon aan de eerste Le Mans-deelname van dit team in ’97. Inderdaad, met startnummer 37. Ik leerde deze bende kennen op het Isle of Man en toen de plannen werden gesmeed om te starten in deze 24-uurs-race werd ik gevraagd om als derde teamlid mee te doen. Natuurlijk! Acht keer een vol uur knallen op een intensief circuit, kan het leven nog mooier zijn? Ter voorbereiding op deze race regelen we de benodigde internationale licenties en inschrijvingen middels donaties aan de KNMV, werken we hard aan conditie en kracht en prepareren we een 2005-R1 in Helmond, zodat de machine voldoet aan het Superstock-reglement. Het motorblok moet dus standaard blijven en snelwisselsystemen voor wielen en remmen zijn niet toegestaan. De R1 wordt gestript tot een kaal frame en vanaf daar wordt elk onderdeel minutieus geïnspecteerd, vernieuwd, verbeterd en vervolgens geborgd met borgdraad en Loctite. Uitvallen door een knullig losgelopen schakelstangetje of iets dergelijks is immers geen optie. En hoewel we tegen de topteams uit het WEC moeilijk een vuist kunnen maken, zijn we vastbesloten onze huid duur te verkopen, zonder echter overdreven risico’s te nemen.Het hele team bestaat uit ruim 20 personen. Dit lijkt veel, maar bedenk wel dat de ook de monteurs en de timekeepers in een tweeploegendienst werken gedurende de 24 uur. Met een teamchef en de catering heb je dus een hele kudde mensen nodig om die ene motor een etmaal aan het rijden te houden.Woensdag zijn de eerste vrije trainingen en er is veel werk aan de winkel om een afstelling te vinden, waarbij ook wordt gestreefd naar een zo lang mogelijke levensduur van de Continental RaceAttack-banden. Voor beginnen we met de Medium, die een standtijd heeft van zeker 6 uur. Met de speciale SBS-remblokken kunnen we theoretisch 12 uur rijden, al is de voering dan ook nog maar 0,4 mm dik… De achterkant vergt het meeste denkwerk. Met de RaceAttack Street blijken we met de fijnzinnige Hyperpro-achtervering 4 uur te kunnen rijden, maar bij rondetijden sneller dan 1.36 wordt de grip wel kritisch. We proberen het dus met de zachtere Endurance-compound en na flink wat schroeven aan de vering en variëren met de bandenspanning halen we daarmee zo’n 140 rondjes oftewel 4 uur racen, terwijl de voorband nu acht uur meekan. Bij die wissel, verversen we ook de remblokken.We besluiten elk uur een pitstop te maken om overzicht te behouden. Dankzij de 24 liter tank gaat dit riant, we hebben zelfs benzine voor 10 minuten extra bij ons. Ook draaien we nu soepel en risicoloos 1.35-ers. Omdat het de kwalifikatie op vrijdag, kunnen we de speciale Conti Qualifier niet gebruiken en blijven we met de tijdens op 1.35 steken. Team Kawa France pakt de pole met 1:28 en dat is ook echt snel, want dat rijdt bijvoorbeeld ook de Dutch Superbikes hier niet! Van de ruim 60 teams staan we 42e en daar zijn we niet blij mee. Maar dat zijn we wél met onze set-up en met de uitgedokterde strategie.Aangezien ik de snelste kwalificatieronde van het team heb gereden, mag ik ook starten in de race; ik voel me vereerd en bezorgd tegelijk. Ook omdat het pas vlak voor de race stopt met regenen. Zodat we toch weer voor andere banden kiezen: een regenband voor en een droogweer RaceAttack achter.De startceremonie neemt een half uur in beslag, inclusief 2 opwarmronden. Dan wordt de motor aan de ene kant van de baan vastgehouden door helper Feiko en om stipt 15.00 uur wordt de Duitse vlag gezwaaid en sprint ik samen met 60 andere rijders in volle racetrim de baan over, spring op de R1 en duw op de startknop. Met een heel kleine vertraging, welke aanvoelt als een eeuwigheid, slaat de motor aan en zo kom ik toch goed weg.Op de opdrogende baan ben ik tamelijk voorzichtig tussen een veld vol dwazen. In de tweede bocht ligt de eerste al in de grindbak. Handig, in een 24-uurs-race! Ik win een plek of 15, maar na een half uur droogt de baan goed op en begint de regenband voor fors te glijden. Om een extra pitstop te vermijden rij ik toch door en na 45 minuten kom ik binnen om de banden te laten wisselen en de machine te overhandigen aan Axel. We zijn dan geklommen naar de 36e plek. De volgende drie sessies rijden we elk een uur en vijf minuten, zodat we weer op ons strakke schema zitten. 23 stops moeten dus kunnen volstaan, waarvan 2 grote stops (om de 8 uur beide wielen en de voorremblokken) en om de 4 uur nog een achterbandje wisselen. We komen in een mooi ritme en heel gestaag klimmen we elk uur een plekje. Om 21:00 komt Florian binnen met een horror-verhaal: in de supersnelle triple-links haalde een Kawa hem in, die vervolgens crasht, waarbij de tank explodeerd. Hierna rij een prachtsessie waarin het van schemer naar donker gaat, iets wat je als normale coureur nooit meemaakt. De sessies hierop verlopen allemaal bijna saai goed en kort voor middernacht draai ik mijn vierde tour-of-duty. Na enkele ronden stuur ik de fameuze triple-links hard in, schraap met de knie over de grond en zie dan met daverend geweld een helrode vuurbal in mijn linkerooghoek opdoemen, gevolgd door een donderende klap. Wat is dít? Er volgen nog meer knallen en lichtflitsen en opeens realiseer ik me dat dit de vuurwerkshow rond middernacht is.De sessie verloopt verder prima, alhoewel ik niet gelukkig ben met de matige koplampen. Dat is een verbeterpuntje voor een volgende keer. Strak 01.00 uur stuur ik de pitstraat weer in en geeft de R1 aan de pitsbemanning, die met ogen zo groot als schoteltjes klaar staan om me op te vangen. Moe, maar stijf van de adrenaline. Zij werken in een Die mannen hebben een typisch ritme: één uur en 55 minuten rust en dan 5 minuten hoogspanning. Nu snel eten en slapen, want over twee uurtjes moet ikzelf ook weerDie volgende nachtelijke sessie is er één om snel te vergeten. Allereerst rij ik op de teller harder dan de toegestane 60 km/uur de pits uit. Stom, want aan het eind zie ik een official met een lasergun ijverig gaan schrijven. Ik verwacht dus een drive-through-straf, maar kan in het donker de pitborden niet goed zien. En als ik dat bord vijf ronden negeer, wordt ons team gediskwalificeerd en is dus alles voor niets geweest. Ik wordt bijna ziek van die gedachte en rijd als een draak. Omdat ik na een rondje of 15 nog steeds niets heb gezien, neem ik de gok en rij gewoon door. Maar even later begint mijn nieuwe racepak mijn knieën af te knellen en dat doet zoveel pijn dat ik amper kan gaan verzitten. En om de pret compleet te maken is de voorband in zijn achtste uur en werkelijk totáál versleten, waardoor de R1 bijzonder slecht gaat sturen. Ik ben zielsgelukkig als ik tegen vieren de pits in rij. Pia, de masseuse van onze buren in onze pitstraat biedt haar diensten gelukkig aan en verwend mijn knieën, maar ook mijn rechterpols en hand, die het zwaar hebben. Dan snel weer even snurken.Als ik me weer in de pitbox meld voor de dienst van 06:00, hoor ik dat alles weer gesmeerd loopt en dat we in het WEC inmiddels naar de twintigste plek zijn geklommen. In onze eigen Superstock-klasse liggen we vijfde!Ik rij om 09:00 veruit mijn beste sessie en draai een uur lang 1:35-ers, haal veel rijders in en we komen daardoor zelfs even derde te liggen. In een wereldkampioenschap! De sessie van 12.00 uur is mijn laatste en ik verbaas me over hoe gemakkelijk het rijden nog steeds gaat. Niks aan het handje, voetje of nekje! Totdat ik het olielampje zie oplichten. Nee hè, het zal nu toch niet meer mis gaan, zo in het zicht van de haven? Ik ga dus voortijdig d epits in en na het bijvullen van een halve liter olie blijkt het euvel opgelost. Ik rij mijn laatste half uurtje uit, waarbij het matige comfort van het racezadel nu toch zijn rauwe tol begint te eisen. Mmmm, volgende keer toch maar een fietsbroek aan onder het leren pak. Om 13:10 kom ik voor de laatste keer binnen, stort ik me in de armen van het team en het is alsof ik helemaal leegloop. De klus is geklaard, de druk is van de ketel, voor mij zit het erop. Florian draait zijn laatste sessie (alsof het zijn eerste is) en om half drie neemt Axel het stokje over en brengt de Yamaha veilig thuis, waarbij die laatste ronde een soort triomfantelijke intocht in met vuurwerk, wheelies en burnouts. Equipe37 reed in totaal 815 ronden en we worden vijfde in de Superstock-klasse, achttiende in het WEC en 22e in totaal, inclusief de Duitse Open klasse ook meerekent. Met wat kleine verbeteringen blijken het podium en WK punten helemaal niet ondenkbaar. Het blijkt dat we ook in de pits fantastisch gepresteerd hebben met een totale pittijd van slechts 41 minuten, wat de 14e tijd is van alle teams, en dat dus zónder snelwisselsystemen! Geweldig om zoiets een keer mee te mogen maken![[kasten 1, ergebnisse, am ende plazieren]]DE UITSLAGMet snoeihard rijden en ultra korte pitsstops (15:35 minuten over 23 pitstops!) won het Suzuki Endurance Team won deze race. Ook opvallend is dat er zes Kawa ZX-10R’s bij de eerste 8 eindigen! En dan hebben we natuurlijk nog de BMW R1200S-sen op plaats 5 en 9 (zij werden in de “Open Class” 1 en 2). Op de baan waren deze fabrieks-boxers tot eind vierde versnelling zeker zo snel als onze R1! Bovendien hadden ze toprijders en was de pitbox gevuld met BMW Motorrad-ingenieurs. Zonder twijfel het team met het grootste budget. En slim genoeg om Oschersleben met zijn korte rechte einden en veel richtingswisselingen als strijdtoneel te kiezen: ideaal voor de boxer met zijn koppel en een in de langsrichting draaiende krukas. Het enige andere Nederlandse team, FCC TSR Eurosport, staakte na 14 uur de strijd wegens technische problemen.Plaats Team Klasse Motor Aantal ronden1. Suzuki Endurance Team SBK Suzuki GSX-R1000 9052. Team Kawasaki France SBK Kawa ZX10-R 8933. Yamaha Austria Racing SBK Yamaha R1 8854. Bolliger Switzerland SBK Kawa ZX10-R 8785. BMW Motorrad Motorsport Open BMW R1200S 8736. Raffin Motorsport SPP Kawa ZX10-R 8717. Diablo 666 Bolliger SBK Kawa ZX10-R 8708. Jadoul Motosport SPP Kawa ZX10-R 8689. BMW Motorrad Motorsport Open BMW R1200S 86810. Endurance Moto 38 SPP Yamaha R1 866Snelste ronde: Team Kawasaki France 1.29,678Snelste kwalificatie: Team Kawasaki France 1.28.572[[Bildunterschrifte in dieser Kasten]]Plat, platter platst. En dat 24 uur achtereen. Hier het Suzuki en Kawa-team die ook als één en twee eindigden.De BMW R1200S fabrieksmachine: onwaarschijnlijk snel![[kasten motorpreparatie]][[Bild DSC 7766, mit die untere Texte rund das Bild, mit ein Pfeil vom Text zur Bild. Dieser kasten wird zirka eine Halbe Seite gross auf Seite 76]]]MOTORPREPARATIE[[Pfeil nach Windschirm]]Een hoge MRA-ruit voor betere windbescherming.[[Pfeil nach Vorderradbremse]]Goodridge remleidingen en speciale, beperkt verkrijgbare Shell Donax UB remvloeistof voor stabiel rempunt. De SBS 634DS remblokken gingen 8 uur mee.[[Pfeil nach Verkleidung]]Een racekuip met koplampen; de lichtopbrengst was echter matig. Alles is met snelsuiters gemonteerd.[[Pfeil nach Sturz-bolzen am seiten]]Grote valproppen om de gevolgen van een mogelijke valpartij te reduceren. Daarvoor zijn ook de opnamepunten voor de achterbok groot en stevig uitgevoerd.[[Pfeil zur Stossdampfer hinten]]Hyperpro-vering en stuurdemper. Topspul, met ook dankzij de persoonlijke begeleiding ter plekke.[[Pfeil nach reifen]]De banden speelden een sleutelrol in de pitstop-strategie. Wij konden 4 uur racen met de achterband en 8 uur met de voorband.[[Pfeil zur kette (oder mitte hinterrad)]DC-ketting in 525-formaat met aluminium AFAM-tandwiel achter. Deze gaven beiden geen krimp. Een merkloos aluminium achtertandwiel was in één uur helemaal versleten![[Pfeil zur Rucklicht]]LED-verlichting, die reglementair dubbel moet zijn uitgevoerd.[[Pfeil zur tank]]De 24 liter tank met snelvulinstallatie (gekocht van een Frans Yamaha-team). Die tank loopt ver naar achteren door, waardoor het zadel hoger kwam te zitten, maar dit bleek juist comfortabel![[Pfeil zur Zundkerzen (motor oben)]Eén graad koudere bougies om ellende als smeltende zuigers te voorkomen.[[Pfeil zur Airbox (vordere Teil der tank]]Speciale DT-1 enduranceluchtfilters, deze zijn net wat dikker dan de full-race-filters.[[Pfeil zur Kupplung (motor unterseite)]]In verband met de reglementen bleef het R1-blok standaard. De koppeling werd wel aangepast voor verlengde levensduur: EBC raceplaten (eentje meer dan standaard) en 10% zwaardere veren. Verder kreeg het blok vooraf een grote beurt, inclusief klepspeling-controle en verse Shell Advance synthetische olie.[[Pfeil zur Lenker-Ende]]ProGrip Gel-handvaten met lekker veel grip en erg goede demping van de trillingen. Door het zachte rubber waren deze na 24 uur wel versleten.[[bildunterschrifte]]1Cruciaal voor een goede uitslag: een goede strategie en snelle pitstops. We reden 815 ronden in 24 uur en stonden slechts 41 minuten in de pits. Het winnende Suzuki-team voerde in minder dan 16 minuten 23 pitstops uit!2Een echte ‘Le Mans-start’, dus rennen naar de motor, terwijl chefmonteur Feiko zijn handen warmt…3Equipe37 met Matthijs aan het stuur in een heftig duel met het Yamaha Austria Team.4Benzine tanken met een snelvul-installatie: de benzine valt door een dikke pijp zo de tank in, omdat de lucht er via een andere dikke pijp ook even hard uit kan.5Het team bestaat uit drie rijders: terwijl de ene rijdt, kleed de ander zich uit na zijn sessie en maakt nummer drie zich klaar voor de volgende rit.6Als de uren gaan tellen is een massage best lekker. Zelfs op een veldbedje in de pits.7Ook de monteurs proberen tussen de stops wat slaap te pakken.8Onze ‘professionele’ helmdrooginstallatie’ in actie.9Acht keer een uur rijden, verdeeld over een etmaal. Matthijs is zo weer aan de beurt.10Eind goed, al goed. Wat begon als een geintje, eindigde in een vijfde plaats in de Superstock en een achttiende in deze Endurance WK-wedstrijd!11Niet alle R1’s kwamen ongeschonden uit de strijd.13Het Suzuki Endurance Team won deze 24-uurs-race mede dankzij een bizar korte totale pitstoptijd van 15:35 minuten over 23 pitstops!14abcVoor het maken van snelle pitstops worden allerlei handige hulpmiddelen bedacht, zoals bokjes (onder meer van oude voorvorken) op luchtdruk en verbrede voorvorken, zodat het voorwiel tussen de remtangen door past voor een snelle wissel.
