Toeren door de Franse Ard

In de Zuid-Franse regio Rhône-Alpes ligt het departement Ardèche. Vernoemd naar de gelijknamige rivier die er dwars doorheen stroomt en de thuisbasis van een magistraal mooi berglandschap, waarover de meest schitterende motorwegen zijn gedrapeerd. Wij maakten een driedaagse groepsreis door dit rustgevende stukje Frankrijk onder begeleiding van Endurofun Tours.Het loopt al tegen zessen als ik na meer dan duizend snelwegkilometers een stuk onder Valence eindelijk de binnenlanden induik. De zon zakt al langzaam achter de horizon en kleurt alles is een warme zachtgele gloed. De felle zonnestralen die me de hele dag in hun verstikkende greep hebben gehouden, verliezen beduidend aan kracht en de zwoele temperatuur die ervoor in de plaats komt, is een welkome afwisseling. Een enorm contrast met vanmorgen toen ik gewapend tegen de Hollandse regen aan de reis begon. Nog een dikke zeventig kilometer scheiden me van het plaatsje Les Vans, het eindpunt na een lange dag toeren. Mooie kilometers, want na de ietwat plichtmatige en weinig spectaculaire snelweg, schudden een paar bochten de ingedutte geest met een ruk uit een diepe slaap. Wat een verschil, het lijkt wel of er zich na de afrit een compleet nieuwe wereld heeft geopend. Is de hoofdweg van Privas naar Aubenas al een verademing voor de stramme ledematen, het laatste deel door de bergen naar Les Vans belooft heel wat goeds voor de komende dagen.Niet alleen de omgeving heeft een positieve uitwerking op het humeur, ook de weersvoorspelling. Het aanhoudende slechte Nederlandse weer heeft me enigszins wantrouwend gemaakt, maar een lokale TV-zender stelt me gerust. De drie woorden Frans die ik spreek bieden weinig uitkomst, maar de stralend gele zonnetjes die her en der op de weerkaart verschijnen zeggen genoeg. Prachtig weer, een schitterende omgeving en drie dagen rijden voor de boeg. Alleen de voorpret maakt de reis eigenlijk al de moeite waard.De Franse weerdiensten blijken de volgende morgen uiterst betrouwbaar. Het is nog vroeg als de zon haar stralen zacht op aarde laat vallen. Onder een strakblauwe hemel welteverstaan. Het is al aangenaam warm en het kopje koffie met twee croissantjes en een gekookt eitje worden dan ook in de prachtige binnentuin van het karakteristieke Franse hotel genuttigd. Ondertussen wordt het programma doorgenomen: een eerste kennismaking met de rivier waar dit departement z’n naam aan dankt, gevolgd door een paar bergetappes. Maar eerst nog even een bezoekje aan de plaatselijke markt.Het lijkt wel een kleine stap terug in de tijd. Geen kille koelvitrines als in Nederland, maar de charme van ouderwetse houten kraampjes, tafeltjes met parasol of twee schragen met een oude houten plank. Alles waar ook maar iets op kan worden uitgestald, is gepromoveerd tot marktkraam, waarbij de meest uiteenlopende lokale lekkernijen de revue passeren. Olijven in alle soorten en maten, geurige knoflookworst, smaakvolle olijfolie, crème de châtaigne (kastanjelikeur). Ondanks dat we het ontbijt net achter de kiezen hebben, doet het aroma dat de straten vult de smaakpapillen meteen weer op volle toeren draaien. En waar de Nederlandse markten uitblinken in chaos en drukte, gaat het er hier beduidend gemoedelijker aan toe. Het beeld van de authentieke Fransman die ongedwongen zijn levensmiddelen voor de komende week verzameld, blijkt overeen te komen met de werkelijkheid. Wat een prachtige sfeer!Maar goed, we zijn hier met heel andere bedoelingen gekomen en dus wordt de bagage op de motoren bevestigd. Eerst nog even de tanks vullen, waarna we Les Vans achter ons laten op weg naar Massette Plage. Slechts een paar kilometer rijden en voor de Kawasaki Versys een mooie gelegenheid om eerst even de spieren wat los te schudden. De weg naar het strandje aan de Chassezac, een zijrivier van de Ardèche, is omgeven door bosrijk groen en hoe dichter we ons doel naderen hoe smaller en slechter het asfalt wordt. Uiteindelijk meldt de rivier zich en komen we aan bij een groot kiezelstrand. Op zich weinig spectaculair, ware het niet dat aan de andere oever steile rotswanden statig loodrecht uit het water omhoog rijzen. Buldert de rivier na hevige regenval tussen de rotspartijen door, nu is het water lakenglad en vervolgt bedaard en onverstoorbaar haar weg richting de moederstroom. Een rustgevend stukje Frankijk en een eenvoudige weergave van de Gorges de l’Ardèche waar we vanmiddag mee zullen kennismaken. De nieuwsgierigheid is in ieder geval geprikkeld.Voor het echter zover is staat ons eerst nog een beklimming te wachten. Een kleine, maar toch. We slingeren via hetzelfde straatje terug omhoog naar de D111, een kleine hoofdweg die richting Ruoms voert. We buigen af richting het kleine plaatsje Grospierres en ondanks dat we al veel moois hebben gezien deze morgen, begint het serieuze werk hier pas echt. Een bergmassief lijkt uit het niets op te doemen en een slingerend koord van het mooiste asfalt verdwijnt in de hoogte. Vol enthousiasme gaat het naar boven, waarbij de willekeur aan bochten het hart steeds sneller doet kloppen. Lange aanhoudende knikken, doordraaiers, een snelle 90º-slinger, afgewisseld met haarspeldbochten die in z’n één genomen moeten worden. Magistraal. De Versys is duidelijk in z’n element. Vastberaden sleurt de twin over het asfalt, waarbij de opwekkende roffel bij het uitaccelereren een stille vraag naar nog meer actie lijkt. En die krijgt ‘ie. Hoe hoger we komen, des te scherper de bochten en steiler de weg. Alsof het hier speciaal is geschapen voor de motorrijder en zo uitdagend dat je bijna vergeet te genieten van de indrukwekkende omgeving. Eenmaal op de top ontvouwt zich een panorama dat rechtstreeks gekopieerd lijkt van een ansichtkaart. Indrukwekkend is hier niet eens het goede woord, adembenemend wel. Een schijnbaar bodemloos dal opent zich voor ons en ver beneden in de diepte kronkelt de rivier als een zilveren slang tussen de krijtsteenrotsen en groen bedekte oevers door. Een mooi moment om even op adem te komen. Helemaal omdat de weg terug naar beneden van hetzelfde kaliber is. Dat we niet de enige motorrijders zijn die deze weg ontdekt hebben, maakt de langskomende gendarmerie al snel duidelijk. Het “bon” in combinatie met de gebaren die het betere bochtenwerk uitbeelden, geeft aan dat de plaatselijke diender best sympathie kan opbrengen voor het gemotoriseerde gezelschap. Het “pas de rapide” met een blik op zijn bonnenboekje echter ook, dat hij het uitschrijven van een fikse boete niet schroomt. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.We vervolgens onze weg richting Sampzon en zetten de motoren bij een afgelegen sfeervolle taverne op de jiffy. Het is inmiddels al ver na twaalven en een stevige lunch gaat er wel in. Ondanks dat we ver zijn verwijderd van de bewoonde wereld, is het er erg druk. Dat lijkt in eerste instantie te danken aan de ligging in de nabijheid van de Pont d’Arc, een natuurlijk brug over de Ardèche en dé trekpleister van de regio. Dit blijkt echter slechts deels het geval. Het gebied rond de meanderende Ardèche geniet een grote aantrekkingskracht op off-road rijders, die hier nog vrij hun gang kunnen gaan. Die duiken dan ook in grote getale op uit alle hoeken en gaten. Weg of geen weg.Na het verorberen van een uitsmijter met ham, kaas en champignons slingeren we met hernieuwde energie de motorfietsen weer aan. Het doel is eerst een blik werpen op de Vallon Pont d’Arc, om daarna de rivier verder te volgen door de Gorges de l’Ardèche tot het rustieke St. Martin d’Ardèche. Eerstgenoemde is slechts een paar kilometer rijden en het is niet moeilijk voor te stellen waar de Pont d’Arc zijn grote aantrekkingskracht vandaan haalt. Alsof duizenden jaren geleden geboetseerd door holbewoners torent de natuurlijke rotsbrug majestueus boven het helderblauwe water uit. Het naastgelegen strandje wordt door kanoërs dankbaar als pleisterplaats gebruikt, waarbij velen van hen van de gelegenheid gebruik maken om een verfrissende duik te nemen. Een aanlokkelijk idee, de zon staat inmiddels hoog aan de hemel en zonder de verkoelende rijwind voelt het zwarte textiel al snel als een oven. Snel verder dus maar.Met de rivier als chaperonne aan de rechterkant gaat het in een opzwepend ritme richting St. Martin d’Ardèche. Op de kaart staat deze weg aangemerkt als ‘parcours pittoresque’ en het laat zich eenvoudig raden waarom. Aan de ene kant slingert de glinsterende brede stroom door het landschap, terwijl hoge rotspartijen begroeid met heldergroene bomen zich aan de andere zijde hebben genesteld. En daartussenin A-kwaliteit asfalt dat parallel aan de rivier loopt. Om een ongewilde spagaat te voorkomen is het bijna noodzaak om de route twee keer te rijden: één keer om de glorieuze omgeving in je op te nemen en één keer om je volledig over te geven aan het ritme van de weg. Aangekomen in het dorpje voert een oude brug ons over de Ardèche. Het loopt al tegen vijven en daarom gaat het via allemaal kleine D-wegen in één ruk via Bessas naar La Croisée de Jalés. Frankrijk is toch het wijnland bij uitstek en de coöperatie aldaar schijnt een assortiment te hebben waarvan het spreekwoordelijke water de echte wijnconnaisseur in de mond loopt. In dit geval is het maar gelukkig dat ik niet tot die groep behoor, want het is natuurlijk vrij lullig rondlopen in een wijnmekka in de wetenschap dat je geen ruimte hebt om het naar Nederland te vervoeren. Iets waar de met koffers behangen Norge van een collega geen last van heeft en die laat zich dan ook vol overgave voorlichten door de freules achter de toonbank.Le Rouret vormt de volgende morgen de uitvalsbasis voor een dag vol bergetappes in het westen van het departement. Verschillende bergmassieven volgen elkaar hier op en het aantal cols is dan ook ontelbaar groot. Het gebied heeft dan ook niet alleen een grote aantrekkingskracht op motorrijders, ook wielerfanaten weten massaal de weg naar hier te vinden. Begrijpelijk, de beklimming van de Grospierres gisteren was al fantastisch, maar slechts een schijntje in vergelijking met de wegen richting het hoogste punt van het Massif de Prataubérat. De klim begint bij Chambonas en via Thines slingeren we richting Sablières. Onderweg passeren we bochten die zo mooi zijn, dat de lokale overheid besloten heeft enkelen een eigen naam te geven, getuige de borden die in de berm staan. Volledig terecht, slingers die je zo in vervoering brengen horen niet anoniem door het leven te gaan. En net als gisteren worden we ook hier op weg naar de top eindeloos vaak getrakteerd op de mooiste panorama’s. Robuuste rotspartijen die zich verheffen boven het statige groen van de bossen en het verfrissende blauw van de verschillende stromen die hier hoog in de bergen hun oorsprong vinden. Wat het allemaal nog leuker maakt zijn de ploeterende wielrenners die malend op de pedalen in een slakkengang omhoog kruipen. Zorgt er alleen maar voor dat ik nog meer geniet van deze motorische bochtenwals. Ieder zo zijn hobby!Aangekomen in Sablières krijgt het zevental nog natikkende motoren even de tijd om af te koelen, net als het opgewonden groepje piloten. De kaart wordt erbij gepakt om een mooie route naar Largentière uit te zoeken. Bij voorkeur weer een ‘parcours pittoresque’, dat toch telkens weer een schot in de roos blijkt te zijn. En gelukkig worden we op onze wenken bediend. Binnen de kortste keren bivakkeert het adrenalinepeil weer op eenzame hoogte en blijft daar tot de stadsgrens van Largentière zich meldt. Het is zondag en traditiegetrouw betekent dit dat iedere rechtgeaarde Fransman zijn lunch buiten de deur geniet. Alle auberges zitten dan ook stampvol en het is maar goed dat we een tafel besproken hebben. We krijgen een smakelijke en uitgebreide viergangen lunch voorgeschoteld, waarbij het opvalt dat de ons omringende Fransozen het eten tot een ware kunst hebben verheven. Ieder hapje bedachtzaam tot zich nemend, waarbij tijd even helemaal geen rol speelt. La belle France in optima forma.Het uitermate charismatische stadje Balazuc aan de oevers van de Ardèche mag zich ’s middags verheugen op een bezoekje. De weg erheen is smal en wordt aan de ene kant geflankeerd door een loodrechte muur van grijze rots, terwijl een bevallig stenen muurtje aan de andere kant moet voorkomen dat een stuurfoutje niet wordt afgestraft met een duik in het diepe. Een weg met karakter en passend bij het stadje waar het naar toe voert. Dat ook het typisch Franse bergplaatsje een toeristische trekpleister is, blijkt wel uit de ongekende drukte die er heerst. De vele souvenirwinkeltjes genieten een hoop aandacht van de aanwezige toeristen en alle terrassen zitten vol. Een schril contrast met de rust die verderop in het binnenland overheerst.De middag loopt ondertussen op een eind. We overnachten in het 25 kilometer verderop gelegen Vals les Bains, maar willen toch nog één col bedwingen voor de we machines voor vandaag definitief op de jiffy zetten. Het wordt de Col de la Bauzon, net zo enerverend als de andere bergen en een waardige afsluiter van de dag.Werd ik de eerste twee dagen nog vrolijk gewekt door zonnestralen die het hoofdkussen streelden, op dag drie tekenen de contouren van zware regenbuien zich af tegen de donkere lucht. Een onheilspellende voorbode die het niet alleen bij dreigen houdt. De motorolie is nog niet eens op temperatuur of de weergoden zetten de hemelsluizen vol open. De regen komt met bakken tegelijk uit de hemel en binnen ettelijke seconden heeft het textiel zich volgezogen met water. Het stroeve asfalt dat ons al twee dagen naar de meest waanzinnige plekken heeft gevoerd, verandert in korte tijd in een glijbaan. Om de zoveel honderd meter doorwaden we kleine stroompjes bergwater die dwars over de weg lopen op zoek naar de kortste weg naar beneden. We besluiten de zware buien uit te zitten middels een bezoekje aan een lavendelmuseum in St. Remèze. En daar arriveren we net op tijd, felle lichtflitsen sieren bij tijd en wijle de donkere hemel en zware donderslagen weergalmen tussen de bergen. Niet zoals ik me vandaag had voorgesteld. Helaas brengt ook het onvoorziene bezoekje geen respijt. Anderhalf uur later heeft de regen nog niets van zijn felheid verloren en rest er niets anders dan een vroege lunch. In de Ardèche rekent men niet in kilometers maar in tijd. En tijd is een rekbaar begrip. Onder zware slagregens duurt de 25 kilometer naar Ruoms zelfs naar Ardèche begrippen extreem lang.Aangekomen bij het restaurant blijkt een groep van pak ‘m beet veertig motorrijders hetzelfde idee te hebben gehad als wij. Het terras staat volgepakt met motorfietsen en binnen is het etablissement veranderd in een zwembad. Op het humeur van de patron heeft dit echter allerminst een slechte uitwerking. Direct worden er droge handdoeken uitgereikt en in een oogwenk staan er zeven dampende koppen koffie voor onze doorweekte gestalten. Van rijden komt er vandaag niet veel meer. De regen houdt het gebied in een ijzeren greep en onophoudelijk klettert het water naar beneden. Zelfs de korte rit terug naar het hotel kunnen we niet onder droge omstandigheden volbrengen. Jammer, want het is hier overal zo beeldschoon en opwindend, iedere minuut die je binnen zit is eigenlijk verloren tijd. Het voelt daarom ook een beetje als een onafgesloten hoofdstuk. En wat moet je doen om van dat gevoel af te komen? Precies! Gewoon snel weer terug komen. ________________________________________INFOHet Franse departement Ardèche valt onder de regio Rhône-Alpes en is ruwweg vier keer zo groot als de provincie Utrecht. Het departement is vernoemd naar de brede meanderende rivier die er dwars doorheen stroomt en er ook het honderden meters diepe kloofdal Gorges de l’Ardèche in het kalksteen heeft uitgesleten. Een schitterend natuurfenomeen dat jaarlijks vele toeristen trekt. Daarnaast strekken de Franse Alpen zich over een groot deel van het departement uit. Het is dus heerlijk rijden: goed onderhouden wegen door een werkelijk fascinerende en met name variërende omgeving. Ook off-road rijders komen in de omgeving goed aan hun trekken. De heuvels, grindwegen en riviertjes in het zuiden van het departement, zijn voor de enduro-liefhebber een echte uitdaging. Meer richting het noorden zijn vele mooie bochtige wegen die voeren door een werkelijk schitterend landschap. REISDe hoofdstad Privas van het departement ligt ongeveer 150 kilometer onder Lyon. Vanuit Utrecht is de afstand een kleine 1030 kilometer via Luxemburg, Metz, Dijon, Lauzanne, Lyon en Valence. De totale reisduur neemt zo’n elf tot twaalf uur in beslag bij een gemiddeld tempo. Via de autosnelwegen moet je per enkele reis rekenen op een kleine € 20,- aan tol.De Ardèche behoort tot de armste regio’s van Frankrijk, vervelend voor de bewoners, maar dat betekent wel dat het er ook erg rustig is. Op de hoofdwegen is er nog wel veel verkeer, maar eenmaal in de bergen of wat verder in het binnenland overheerst de rust. Ideale omstandigheden voor de fervente motorrijder.GEORGANISEERD REIZENHet Duitse Endurofun Tours organiseert zowel begeleide normale als off-road motorreizen in de Ardèche. In verband met de hitte in de zomer worden deze vooral in het voor- en najaar georganiseerd. Een vijfdaagse reis op basis van volpension en inclusief overnachting kost 691 euro. Ga je voor het off-road parcours dan kost een vijfdaagse reis onder dezelfde voorwaarden 598 euro. Neem voor meer informatie contact op met:Endurofun ToursJochen Ehlers Postfach 4325710 Burg / DithmarschenT 0049-4825 1695E info@endurofuntours.comI www.endurofuntours.com[[BILD ARDÈCHE OFF-ROAD]]CONTACTVoor meer informatie over het departement Ardèche kun je contact opnemen met het toeristenbureau van de Ardèche:Ardèche Tourisme4 Cours du PalaisF-07000 PrivasFranceT 0033-475 64 04 66I www.ardeche-guide.comOf met het Frans Verkeersbureau te Amsterdam:Maison DescartesVijzelgracht 2A1017 HR Amsterdam T 0900-112 2332E info.nl@franceguide.comI www.maisondescartes.com AANTAL REISDAGEN: 5GEREDEN AFSTAND: 2750 km