Saroléa Manx

Als je visioenen hebt, zullen de meeste mensen je waarschijnlijk aanraden om eens langs een dokter te gaan. Dat zullen Torsten Robbens en zijn kleine Saroléa-team in ieder geval niet doen. Merknaam kopen, een elektrische motorfiets ontwikkelen, bijna alles zelf produceren en een groot doel voor ogen hebben: in 2016 de E-race tijdens de TT op het Isle of Man winnen.

Vele wegen leiden naar Rome, maar Torsten Robbens neemt in de eeuwige stad met zijn camper ongewild een heel bijzondere weg. Zijn oude beestje waadt door kniediepe putten, huizenhoog riet zwiept tegen de zijkanten, een fles water valt door al het gehobbel uit een bovenkastje. Braziliaanse jungle of stiekem toch de juiste weg naar het testterrein van Bridgestone? Een doorsnee West-Europese camperbemanning zou er in deze situatie mentaal volledig doorheen zitten, maar Torsten Robbens doorstaat deze beproeving zonder enig spoor van nervositeit. GPS, innerlijk kompas, coolness, heldere blik naar voren en geen enkele vorm van twijfel. Omdraaien is geen optie.
Maar met de nodige flair komt het reisschip toch steeds weer op de hoofdweg richting ons uiteindelijke reisdoel terecht. En daar volgt de eigenlijke opgave van deze expeditie: journalisten, die al jarenlang niets anders doen dan benzine verbranden, de zogeheten ‘Fuelheads’, kennis laten maken met de elektrobike uit eigen huis.
Saroléa, dat zijn in de eerste plaats de tweelingbroers Torsten en Bjorn Robbens, beide geboren en trotse Belgen. Die trots vormt wellicht ook een kleine bouwsteen onder hun missie. De broers zelf formuleren die missie als ‘It’s all about the journey’, vrij vertaald: ‘de weg is het doel’. Deze reis is ze ontegenzeggelijk iets waard, want volgens eigen opgave hebben ze inmiddels al een zevencijferig bedrag in het project geïnvesteerd. Een ongelukkige indruk maken ze echter allerminst. Waar Bjorn in ‘het echte leven’ zijn geld in de IT-sector verdient, leeft ‘mastermind’ Torsten 100 procent voor tastbare hightech onderdelen. Hij maakt carbon delen voor de ruimtevaart, is daarnaast werkzaam in het Formule 1-circus en levert onderdelen aan Audi voor de Le Mans prototype racewagens. Op de vraag of er via Audi niet ook een betrekking bij Ducati in zit, speelt er slechts een klein lachje rond zijn mondhoeken. Hoe dat zit, vragen we later wel, eerst concentreren we ons op Saroléa.
Saroléa, een traditionele Belgische onderneming, maakte in de negentiende eeuw eerst wapens en later, naast andere voertuigen, hoofdzakelijk motorfietsen. Er kwamen zelfs echte fabrieksracers uit België. In de jaren zestig van de vorige eeuw ging, net als bij zo veel Europese motorfabrikanten, ook bij Saroléa het licht uit, om in 2008 weer virtueel te gaan branden toen de broers Robbens de merkrechten verwierven.
Een nieuw begin met een naam uit het verleden komen we vaker tegen, maar de beide broers zijn enorm geloofwaardig bezig en laten er beslist geen gras over groeien. Programmeren, onderdelen fabriceren, motor ontwikkelen, testen, virale marketing, op en neer door Europa – de gebruikelijke Power-Pointers is de broek dan waarschijnlijk al tot op de knieën gezakt. Laten we de broers zonder een waardeoordeel te vellen eens als hipsters bestempelen, die er in zijn geslaagd om ook qua design een geheel eigen weg te bewandelen. De drietrapsraket van eigen E-techniek, ambachtswerk en een geheel eigen retro-design mag dan in eerste instantie misschien wat vreemd overkomen, maar bij een nadere blik is het wel een bijzonder stemmig geheel.

Dat het Saroléa-team sinds september 2015 op het Isle of Man naast een Europese straathomologatie ook nog een sjiek ‘Manx 7’-kenteken bezit, mag gerust als een succes worden beschouwd. Met de straatversie Manx7 is ook de boog van de SP7 racevariant (Saroléa Project) gespannen. De straatversie moet vanaf 2017 leverbaar zijn en in meer of minder mate met de racer overeenkomen. Kleine domper voor mensen die er nu direct een willen bestellen: de portemonnee moet goed gevuld zijn, want de prijs zal rond de 150.000 euro komen te liggen.
Wat de aspiraties voor het racen betreft blijft Torsten geduldig op de koers van zijn missie. “We willen bij E-bike-racing net zoiets opbouwen als de mannen van Kalex in de Moto2 hebben gedaan”, licht hij toe. “Daarom hebben we tot van de wielen tot de accu’s, remmen en veerelementen ook alles zelf gebouwd.” Veel zaken, bijvoorbeeld alles rond de gebruikte accutechniek, blijft het geheim van de broers. Per slot van rekening moeten ze zich tijdens de TT Zero meten met een wereldmacht als Honda. En het gaat er tijdens de slechts één ronde tellende TT voor E-bikes op de Mountain Course toch als een strategiespel aan toe. Alle teams zoeken naar het optimale compromis tussen gewicht, een zo hoog mogelijke accucapaciteit, voldoende vermogen en rijbaarheid. Accumanagement is daarbij net als voorheen het grootste issue. En omdat Team Mugen-Honda met meervoudig TT-winnaar John McGuinness de circuitkenner bij uitstek in huis heeft, zullen de jongen van Saroléa er een schepje bovenop moeten doen om die zo gehoopte zege te pakken. We laten ons verrassen, zeker gezien het feit dat het E-bike rondenrecord inmiddels op meer dan 188 km/uur gemiddeld staat. Wat de motor betreft hebben de Robbens geen geheimen en dat hart laten ze ook maar al te graag zien. De stator van de axiaalmotor bedraagt een aanzienlijke 400 millimeter bij een maximum toerental van 2.600 tpm. Bij 300 tpm (inderdaad geen 3.000!) is er al een ongelooflijk koppel van 700 Nm voorhanden! De motor kan tot 240 pk leveren, maar tijdens de TT zijn het er 168 en in de straatversie 128. Energiebesparing gaat in dit geval boven pronken met pk’s. Om de motor te koelen wordt de binnenkomende lucht in de stroomlijn direct door het blok geleid en stroomt het er aan de achterzijde onder het zitje weer uit. Het gewicht van het accupakket blijft geheim, maar dat zou zomaar eens meer dan 100 kilo kunnen wegen. Plus 40 kilo motor, plus de overige onderdelen. Onder de streep zou je dan over de 200 kilo gaan. Een goede reden om waar het kan maximaal gewicht te besparen. De veerelementen werken bijvoorbeeld met lucht in plaats van stalen veren om gewicht te besparen. De imposante carbon swingarm heeft een aluminium kern, en is opgebouwd als een honingraat. In eerste instantie baseerden de makers van de Saroléa zich wat afmetingen betreft op de Ducati 1098, maar in een later stadium werd de balhoofdhoek gewijzigd in een steilere 69 graden. De coaxiale positionering van het scharnierpunt van de swingarm en het kettingtandwiel voor een constante kettingspanning is nog zo’n mooi detail.
Nieuwsgierig geworden? In het kader op deze pagina lees je onze korte rij-indruk. Voor fans is het absoluut de moeite waard om hier een kijkje te nemen: www.sarolea-racing.com. Hier telt de klok af tot de start van de Isle of Man TT 2016!