Rij-impressie Moto Guzzi Bellagio

Moto Guzzi is al meer dan 85 jaar gevestigd in Italiaanse Mandello di Lario aan het Comomeer. Bellagio is een veel chiquere plaats aan datzelfde meer dan Mandello. En de naamgever aan Moto Guzzi’s nieuwste creatie: een chique custom. Met die nieuwe Bellagio heeft het tegenwoordig onder de beursgenoteerde Gruppo Piaggio vallende Moto Guzzi grootse plannen. In 2004 zijn er minder dan 4000 Guzzi’s gemaakt; in 2006 waren dat er alweer 10200. En om die groei in 2007 door te zetten wil men onder meer gaan scoren op de Amerikaanse markt en daravoor werd deze Bellagio ontworpen. Daniele Bandiera, de “Chief Executive Officer” van Moto Guzzi, bracht dat verhaal subtiel in zijn presentatie. De Bellario werd daar punt voor punt vergeleken met wat hij noemde “the main competitor”. En zelfs zonder veel denkwerk was het duidelijk dat de machines die daar in de tabellen als grote concurrent werden opgevoerd de Harley-Davidson Sportsters waren. Een trotse Bandiera concludeerde tevreden dat zijn Bellagio op alle fronten beter scoorde dan die “grote concurrent” en dat Moto Guzzi dus klaar was om de Noord-Amerikaanse markt te bestormen. De Bellagio is duidelijk Moto Guzzi’s Italiaanse idee van hoe een voor de Amerikaanse markt bedoelde custom er uit moet zien. De nieuwe troef heeft een nieuw brugframe uit stalen buis, boven een aandrijflijn die in feite iets minder revolutionair is dan de enthousiaste Italianen wisten te melden. De 935,6 cc metende luchtgekoelde twin (met twee bougies per cilinder) is eigenlijk een bekende 850 met een iets grotere boring. Die dubbele bougies zijn er om diverse redenen. Zo zorgen ze ervoor dat de motor er beter door oppakt. Bovendien helpen ze mee dat deze rijwindgekoelde Italiaan verbazend en voorbeeldig voldoet aan de geldende Euro3-eisen. Ook het injectiesysteem en de drieweg-katalysator met Lambda-sonde dragen daar hun steentje toe bij. De zesbak en het zo overtuigende CA.R.C. (de Cardano Reativvo Compatto) systeem dat de cardan-reactiekrachten opheft zijn ook gebleven. Als iets goed is moet je het ook niet veranderen. En als het daarnaast ook nog mooi is, zeker niet! Het is trouwens nog maar een jaar of 25 geleden dat die combinatie van ‘mooi’ en ‘goed’ nog vrij uitzonderlijk was in Italië. De motoren waarop we in Italië alvast even mochten kennis maken, waren nog echte “voorserie-exemplaren”, aangezien de daadwerkelijk productie pas over een aantal weken wordt opgestart. Feitelijk waren deze testmachines na een paar nachten doorhalen nog maar precies op tijd klaar voor deze eerste testritten. Wel werd ons verzekerd dat deze voorserie al heel dicht tegen de definitieve uitvoering aan zat. En de Bellagio is een erg mooie motorfiets geworden. Basic zonder design-decadentie. De detaillering is subtiel. Witte knipperlichtglaasjes. Wat chroom accenten. Zeker het vlakke stuur op zijn twee strakke risers is daarbij een kers op de cake. Vrij zicht op mooie blank aluminium delen en het bloedrood van het tankembleem. Onder de gordel zorgt de optische balanceeract tussen de dubbele uitlaten aan de ene kant en de fysiek zo nadrukkelijk aanwezige cardanbehuizing aan de andere kant voor een spannend gezicht. Het model van het ingewerkte achterlicht is eigenlijk het enige waarmee je enige overeenkomst met de “main competitor” zou kunnen vinden. Het feit dat de V-twin daarbij in alle kleuren leverbaar is zolang het maar zwart is, draagt duidelijk toe aan de uitstraling van het geheel, maar maakt de Bellagio niet somber of dreigend. Dit glanzende zwart is de vrolijkste kleur zwart die we in tijden hebben gezien, maar dat is natuurlijk persoonlijk. In zijn verschijning laat de Guzzi zien hoe breed het begrip custom kan worden geïnterpreteerd. Harley-Davidson is natuurlijk de oervader van alle customs, de inmiddels weer van het toneel verdwenen C-modellen van BMW zijn een voorbeeld van de Duitse insteek om cool en gerelaxed onderweg te zijn. En motoren als de Yamaha WildStar, Suzuki Intruder, Kawasaki Vulcan en Honda Shadow doen Amerika op de Japanse manier. En de Moto Guzzi Bellagio… De Moto Guzzi Bellagio schept voor zichzelf weer een heel klein eigen hoekje. Want heb je ooit een custom gezien met zulke Brembo’s in zo’n stel strakke gespaakte wielen met Takasago-velgen? De geperforeerde schijven aan de voorkant meten maar liefst 320 mm. Samen met de stevige Brembo-remklauwen en staalommantelde remleidingen maken dat menige sportfiets jaloers is op deze remmerij. Het voorwiel zit tussen een stel aluminium onderpoten met 45 mm dikke binnenpoten. Die Marzocchi voorvork is instelbaar en getooid met fraaie kroonplaten en een duidelijk, chroom omrand stel instrumenten met witte cijferplaten. Het elektronische info display heeft een vracht uitleesmogelijkheden waarvan gamers vijf jaar geleden alleen maar konden dromen. De instelling van de achtervering gebeurt met een handige stelknop. Om die spaakvelgen liggen passend klassiek ogende 120/70 en 180/55 Metzeler Roadtec Z6-banden. Bijzonder is dat de gespaakte wielen met stijve Takasago-velgen ondanks hun klassieke spaakpatroon toch voorzien zijn van tubeless-banden. Dat kon omdat men het “velglint” van weleer nieuw heeft gedefiniëerd, zodat die voor een luchtdichte zone zorgt. De Bellagio start met eend ruk op de knop en de V-twin hangt dan lui blobberend onder zijn nieuwe, strakke frame. Van meet af aan reageert hij direct al goed op gascommando’s. De zit op de Bellagio is lekker laag; het mooie stuur op zijn strakke risers maakt de zithouding wat hongerig, zonder de berijder gestrekt op de tank te leggen. Met een korte klik gaat de bak in zijn één en de kennismaking wordt wat serieuzer. Eenmaal rollend zitten de knieën mooi aangesloten en is de zitpositie cool, maar actief. Het dasboard is overzichtelijk en ook de bedieningsclusters komen zakelijk en doeltreffend over. De spiegels zijn goed genoeg om de achterrijdende rijders in de gaten te houden. Prima. Intussen zijn de zes versnellingen al een keer op en neer geweest en dat schakelen gaat goed. De koppeling vraagt ook niet om kingsize grijpers, werkt licht genoeg en is prettig te doseren. Voor “old skool riders” die hun laatste schakelwerk op een cardanfiets zo’n twee decennia geleden hebben gedaan werkt het allemaal zelfs ongelooflijk goed. Dat heet dus vooruitgang. De motor hangt keurig aan het gas en bewijst daar – samen met zijn “main competitor” trouwens – mee dat dikke V-twins blijkbaar erg goed reageren op inspuiting. Het lage zwaartepunt maakt slenteren van stoplicht naar stoplicht of door het stadsverkeer mogelijk. Maar het wordt pas een feest als de zweep er over gaat. Heel rustig, bijna sloom, cruisen buiten de stad? Amme hoela: de Guzzi briest en de toerentellernaald springt vrolijk omhoog als je hem de vrije teugels geeft. Alles natuurlijk bezien van uit het perspectief dat de Guzzi nog steeds een stoterstangen-motor met de nodige draaiende massa is. Maar vanuit die optiek is het een geval van ”petje af”! Nu werkt de bochtige omgeving rond het Comomeer dat snelheidsgevoel natuurlijk ook wel in de hand. Voor je het weet ben je hier zelfs op de Bellagio dapper aan het gummen, in plaats van cool aan het cruisen. Berg op is er met die 75 pk en het eerlijke koppel stoom genoeg om naar boven te draven, zeker als je de toerentellernaald strak bovenin houdt. En op weg naar beneden, en voor elke haarspeldbocht, tel je de zegeningen van een goed stel remmen en een goed afgesteld rijwielgedeelte. Dat kunnen ze echt, daar in Italië! Als je tot slot weer heerlijk rustig door een dorpje tokkelt, dan zwaaien de inwoners naar je en steken ze hun duimen op. Voor het lokale verkeerslicht kijk je even naar links. En zie je een grijnzende motorrijder in de etalageruit naast je. De Moto Guzzi Bellagio is nu weer eens zo’n machine waar koele cijfers eigenlijk geen enkele vat op hebben. 224 kilo doorggewicht, 75 paardekrachten. Ach het zal allemaal wel. Deze net geen 14 mille kostende chique Italiaanse custom laat je hart gewoon sneller slaan, zeker wanneer je er een proefritje mee hebt mogen maken. Het is beleving en emotie, en wat heb je dan nog aan die koele cijfertjes? TECHNISCHE GEGEVENS MOTOR luchtgekoelde viertakt tweecilinder 90° V-motor, twee kleppen per cilinder bediend door stoterstangen, wetsump smering, Weber benzine-injectie met Ø 40 mm gaskleppen, geregelde katalysator, 350 watt dynamo,12V/18 Ah accu, mechanisch bediende droge tweeplaats koppeling, zesversnellingsbak, cardan. Boring x slag 95,0 x 66,0 mm Cilinderinhoud 935,6 cc Compressie 1 : 10 Max. vermogen 55 kW (74,8 pk) bij 7200 tpm Max. koppel 78 Nm bij 6000 tpm RIJWIELGEDEELTE stalen brugframe, Marzocchi voorvork Ø 45 mm, geheel instelbaar, eenzijdige aluminium swingarm met cardan en CARC-reactiesysteem, volledig instelbare monoschokdemper, dubbele schijfrem voor Ø 320 mm, zwevende Brembo tweezuiger-remklauwen, enkele schijfrem achter Ø 282 mm, zwevende dubbelzuiger remklauw. Gespaakte wielen 3.50 x 18/5.50 x 17 Bandenmaat 120/70ZR18; 180/55ZR17 Banden op testmotor Metzeler Roadtec Z6 MATEN EN GEWICHTEN wielbasis 1570 mm, balhoofdshoek 28°, naloop 165 mm, veerweg v/a 140/120 mm, zithoogte 780 mm, drooggewicht 224 kg, tankinhoud/reserve 19/4 liter. Garantie 2 jaar Kleuren zwart Prijs NL € 13.990,- / B € 12.490,- INFO (NL + B) Moto Tricolore, www.mototricolore.com