Motorreis door de Oekra
De Oranje-demonstratie op de pleinen van de Oekraïnse hoofdstad Kiev in december 2004 staat menigeen nog vers in het geheugen. Het zorgde voor een omwenteling in deze voormalige graanschuur van de Sovjet Unie. Het zorgde er ook voor dat de Oekraïne op steeds meer belangstelling mag rekenen van toeristen. Ride-On Motortours van Rob en Dafne de Jong reden er afgelopen najaar rond met een groep Nederlandse motorrijders. Het is voor ons niet de eerste keer dat we de Oekraïne bezoeken, maar ondanks het feit dat de visumplicht nu twee jaar geleden werd afgeschaft heb ik telkens weer een licht nerveus gevoel als we de grens naderen. De omgeving werkt daar ook een beetje aan mee: vanuit het bergachtige, levendige Polen rij je een wijdse vlakte in over een kaarsrechte weg. Geen enkel gebouw te zien, tot daar dan plotseling, vanuit het niets, een nieuw betonnen complex oprijst: de grenspost tussen Polen en Oekraïne. Slagbomen versperren hier de doorgang en in een piepklein wachthuisje houdt een soldaat de wacht. Vrachtwagens staan links en rechts door elkaar geparkeerd, chauffeurs lopen wat rond en maken een praatje met hun collega “King of the Road” wachtenden. We sluiten aan in de wachtrij en parkeren onze motoren. “Waar gaat de reis heen,” vraagt een chauffeur in het Duits. Ik leg hem onze geplande route uit. Hij grijnst. “Modderpaden en keien zo groot als mijn wielen, dat wordt niet leuk voor jullie en voor jullie motoren!” Ik kijk achterom naar mijn reisgenoten en stel ze meteen maar gerust. Iedereen is echter meteen onder de indruk van de stelligheid waarmee de chauffeur ons in feite voor gek verklaard. Maar we moeten eerst Polen uit zien te komen en dat valt altijd weer tegen; de Polen lijken maar moeilijk afscheid te kunnen nemen van de lange rijen wachtenden die hun grenzen vroeger sierden. Dat belooft wat aan de Oekraïense kant, denk ik gelaten als we eindelijk de Poolse douane achter ons kunnen laten. Boven een Oekraïense grenspost hangt een bordje “EU”, maar niemand wacht ervoor. We passeren een lange rij Oekraïners in auto’s en voelen ons een tikje schuldig. Hoe lang staan deze mensen hier al? Het lijkt wel of ze nu een visum nodig hebben om hun eigen land in te komen. Wij zijn meteen aan de beurt. En wat een verschil met enkele jaren geleden: verdwenen zijn de gruwelijk lange rijen en enorme papierwinkel om doorheen te worstelen. De computer heeft het werk overgenomen en vereenvoudigd. Er wordt zelfs gelachen en de formaliteiten nemen per persoon slechts een minuut of tien in beslag. De weg naar de oude stad Lviv ligt nu voor ons open in al zijn verscheidenheid. Niet de ligging of het bochtige karakter zorgt voor de afleiding. Nee het is de constructie van het asfalt dat hier ligt en dan vooral de variatie hierin. Het ene moment rij je nog over glad-als-een-biljartlaken-asfalt, maar dat veranderd plotsklaps in een glibberig-en-hobbelig-als-een-klinkerpad-wegdek. En een brede zesbaans-rijksweg (zonder enige belijning, dat wel) gaat zonder enige waarschuwing over in een anderhalve baan breed pad vol strepen. Allesbehalve saai en het houdt de geest bezig. En de aandacht op de weg. Lviv zelf bereidt een hartelijk welkom voor met een uitgekiende voorstelling aan weggebruikers en hun vrije interpretatie van verkeersregels. Wie groot is, is sterk en wie sterk is, heeft heel vaak gelijk en dus voorrang. Stoplichten worden op het laatste moment gehoorzaamd, maar zeker niet eerder dan dat deze al heel dik op rood staan. Gelukkig is de tolerantie onderling erg groot en maakt niemand er een probleem van. En wij, wij volgen het voorbeeld gewoon. Lviv zelf ligt aan de poort van de Oekraïense Karpaten, een prachtig ruig gebied met een aantal bergen van meer dan 1000 meter hoogte. Lviv vormt daarmee een uitstekende startplek voor onze rit door dit gebied. Het is een prachtige stad met schitterende parken en pleinen en behoorde ooit tot het Poolse rijk. Voor veel Polen is een bezoek aan Lviv een geliefd uitje. Ze zijn dan ook welkome gasten in deze Oekraïnse stad. De blik van veel Oekraïeners is echter niet alleen op Polen gericht, maar ook op de rest van het westen. Lviv straalt het uit en niet alleen Lviv, want stiekem praat men in heel de Oekraïne al over de EU en een eventueel lidmaatschap. Hoe anders is het net buiten de grote stad: onder een dreigend wolkendek laten we de “grote wegen” achter ons. “Welkom in Tsjirets” staat er in gedeeltelijk vervaagde kleuren op een bord. Maar daar had dus volgens één van de motorrijders uit onze groep ook kunnen staan “Welkom in de 17e eeuw”. Maar ondanks de vergane glorie hangen er toch met kant afgezette stralend witte gordijntjes voor de ramen van de ietwat vervallen huisjes. En de hekwerken om de tuinen zijn ook kleurrijk geschilderd. Op een bepaalde manier heeft men het hier dus zo slecht nog niet. Ik stop even om het beeld van de stoffige paden, kleine huisjes met moestuinen, loslopend vee en een kromlopend oud vrouwtje die een emmer water uit de dorpspomp pompt in me op te nemen. “Waar vandaan?”, vraagt een geïnteresseerde jongeman met open en vriendelijk gezicht. “Galandja,” antwoord ik, wat dus Holland betekent. Dan volgt er een waar vragenvuur van zijn kant. Hij wil alles van ons weten, maar vooral alles over onze motoren: “Hoe snel is die motor, hoeveel cilinders heeftíe en wat kost zo’n motor.” Het is duidelijk: hier komen geen buitenlanders en zeker niet met motoren zoals wij die bij ons hebben. Moderne machines, stoere all-roads of echte toerbuffels. Er wordt gelachen en geroepen naar dorpsgenoten die uit hun moestuinen en schuren tevoorschijn komen. Steeds meer mensen verschijnen terplekke. Wie kijkt er nu naar wie en wie verbaast er zich nu het meest over de ander, bedenk ik me. Zo dicht bij elkaar en toch zo ver verwijderd. “Holland,“ vraagt een oude vrouw, “waar ligt dat?” Ik leg het uit. Ze knikt, maar ergens heb ik het vermoeden dat ze zich er geen voorstelling van kan maken. Ondanks dat we slechts enkele minuten in het dorp zijn nemen we bijna als vrienden afscheid. Oekraïners zijn gastvrij en zoeken graag contact. Een uur later herhaalt het ritueel zich als we in Striy stoppen voor koffie. In de verte ontwaren we dan al de bergtoppen van de Karpaten en niet ver na Striy verlaten we het asfalt om via onverharde paden dieper het land in te trekken. De Karpaten strekken zich uit van Roemenië tot in de Oekraïne. De hoogste bergtoppen, die zeer ontoegankelijk zijn, bevinden zich in Roemenië. De Oekraïense Karpaten zijn wat kleinschaliger en vooral meer open. Het pad dat we volgen is breed en slingert zich door de dalen. In kleine dorpjes rennen kinderen achter ons aan en zwaaien ons uitbundig uit. Een groet die we uiteraard altijd beantwoorden met een tegengroet. Op de toppen van de heuvels verbazen we ons over de overvloed aan wilde bloemen. De zon schijnt weer en er heerst een aangename temperatuur. En dan staan we ineens voor een schitterende geasfalteerde weg. Breed met prachtige bochten door een glooiend landschap. Ideaal en geschapen voor pk-pakhuizen als een R1. Mijn Yamaha XT doet zijn best en ik geniet van de omgeving en de weg maar toch… Die vloeiende bochten, de leegte van de weg, dat strakke asfalt… Als ik toch eens kon toveren was dit wel het moment om mijn XT in een R1 te veranderen… Onze eerste overnachting is in het dorp Sinevir, dat globaal 140 km ten zuiden van Lviv ligt. Het dorp is een klein pareltje dat verborgen ligt in een schitterend dal waar een rivier doorheen loopt. Vroeger maakte hij deel uit van een netwerk aan waterwegen die goederen en hout vervoerden tot diep in Roemenië. De jaagpaden zijn hier en daar nog wel te zien evenals de restanten van oude rivierstations. Gebrekkig onderhoud en snellere transportmiddelen hebben de rivier teruggebracht tot zijn originele functie: het vervoeren van water. De volgende dag splitst de groep zich in tweeën. Er zijn een aantal berijders van wegmotoren die vanaf hier kiezen voor de normale route over de doorgaans redelijke wegen. De allroad rijders gaan vanaf hier proberen de in Nederland geplande route te volgen en die voert deels over – naar nu blijkt – behoorlijk kapot gereden zandwegen en paden. We rijden eerst voorzichtig door enorm diepe sporen. De weg is gebouwd op de helling van een berg waardoor er zowel links als rechts weinig uitwijkmogelijkheden zijn. Bij een splitsing twijfel ik sterk. Geen wegwijzers hier. Gelukkig zitten voor een verlaten kerkje een aantal mannen met elkaar te praten. Ondanks het vroege tijdstip lijken ze echter al aardig dronken. Ik vraag de weg naar Drakowo en volgens hun aanwijzingen moeten we naar links. Na 500 meter staan we oog in oog met een zeer glibberige afdaling die uitmondt in een stromende beek. Aan het begin van de helling staat een fleurig geschilderd huisje wat verborgen achter een aantal fruitbomen. Buiten staat een oude Lada. Een hond blaft vanuit een hok en ik hoor gerommel in het huis. Als de deur openzwaait staart een stomverbaasde man ons aan. “Naar Drakowo? Nee, nee, dan zit je fout. Je moet naar boven, maar die weg is nu erg slecht want het heeft veel geregend.” We gaan toch kijken. De sporen die de weg vormen staan vol water. Op zich geen probleem maar het spoor is zo smal en diep dat de BMW GS-sen in onze groep met de cilinders af en toe vastlopen. We gaan het toch maar proberen, maar na twee uur ploeteren hebben we nog geen 10 km afgelegd, dus we besluiten om te keren. We moeten ook wel een keuze maken, aangezien we hebben afgesproken om elkaar in Rachib weer te ontmoeten en onze mobiele telefoons hier niet werken. We kunnen de anderen dus niet waarschuwen dat we vertraging hebben opgelopen, maar dat ze zich niet ongerust hoeven te maken. De zon brandt er nu genadeloos op los en in de steden en dorpen is volop leven op straat. Ook het stadje Rachib. Overal waar je kijkt lopen mensen te winkelen, te flaneren of gewoon net zoals wij te genieten van het prachtige weer. Maar aan al dat goede komt snel een einde, want de lucht betrekt en het firmament wordt gevuld met donkere wolken. Onze hoop dat het een lekker buitje voor het stof wordt gaat aan diggelen als er een bijna tropische regenbui losbreekt. We vinden een schuilplek in een verlaten bushokje. De weg verandert in een rivier en de rivier naast de weg verandert in een woest kolkende watermassa. Sommige automobilisten proberen nog verder te gaan, maar enkele akelig dichtbij klinkende donderslagen doen ook de meest gedrevene tot stilstand komen. Aan de overkant van de weg staat een meisje bij een boom een koe te bewaken. Haar paraplu heeft het begeven en ze probeert er nu de koe mee naar een betere en veiligere plek te dwingen, maar de koe houdt niet van water en weet van geen wijken. Ons bushokje vult zich ondertussen langzaam met water en we staan al snel op de krakkemikkige bankjes. Vertwijfeld kijken we elkaar aan. Hoe lang gaat dit nog duren? Wanneer het iets minder hard gaat regenen besluiten we om toch maar verder te rijden. We komen echter niet ver want 400 meter verder blijkt de weg over een meter of 50 weggeslagen te zijn. We kijken even naar de modderstroom die door het gat in de weg stroomt en naar de wanhopige automobilisten die aan beide zijden net als wij niet verder kunnen. Wat nu? We kijken op de kaart, draaien om en proberen een alternatief. Ook nu moeten we diverse malen kleine overstromingen doorwaden tot het weer heel slecht wordt. Dan maar weer terug. Bij de plek des onheils aangekomen zien we dat de eerste voertuigen al met moeite de oversteek maken. Ik waag het erop en geef mijn Yamaha XT de sporen. Staand op mijn stepjes rij ik voorzichtig door het water. Zo nu en dan duik ik een geul in en dan, midden in de stroom modder sta ik in één keer stil. Het kost moeite om overeind te blijven in de stromende bruine brei en het is niet makkelijk af te stappen om te zien wat er aan de hand is. Er blijkt een tak vast tussen de spaken van mijn voorwiel te zitten. Ik trek hem eruit en haal het verder probleemloos naar de overkant. Net zoals ik komen ook de anderen, waaronder een aantal op zware fietsen zoals een FJR en een aantal BMW’s, heel aan de overkant en we delen vol opluchting elkaar schouderklopjes uit. Terugkijkend naar de bruine massa die nog steeds gestaag over de weg stroomt hebben we terecht een ‘toch-even-mooi-geflikt’ gevoel. De dag kan niet meer stuk. De volgende dag gaan we op weg naar Kamyanets-Podilski. In het wolkendek ontstaan hier en daar kleine openingetjes en dan breekt de zon door. De regenpakken kunnen weer uit en ook de Oekraïners komen weer tevoorschijn. Een oude man komt zijn huis uit en vraagt waar we vandaan komen. Schijnbaar lijkt Holland teveel op Poland want hij begint in gebroken Duits te vertellen hoe mooi Polen is. Hij heeft een vriendelijk gezicht, praat vrolijk door en laat zich gewillig fotograferen voor zijn idyllisch ogende huisje waar geen stromend water, elctriciteit of wc aanwezig lijken te zijn. Toch lijkt deze man niet een ontevreden mens. Het gefortificeerde klooster (Kremlin) in Khotin, dat uit de vijftiende eeuw stamt, ligt erbij of het gisteren gebouwd is. Het lijkt een beetje overgerestaureerd te zijn, een probleem waar meerdere oud Oostblok landen mee lijken te kampen. In Kamyanets komen we oog in oog te staan met een 15e eeuwse kapel waarop de in de 17e eeuw heersende Turken een 42 meter hoge minaret plaatsten. En wanneer de Polen later het gebied weer heroveren besluiten ze om bovenop deze minaret weer een goudkleurig engelfiguur te plaatsen. Een fraai stukje geïntregeerde bouwkunst met in elkaar overvloeiende geloofsovertuigingen… De zon brandt als we weer op pad gaan voor de 385 km lange rit naar Odessa. Het geeft voldoende vertrouwen om de onverharde paden weer op te zoeken. Nu het zondag is lijken de wegen nog rustiger dan normaal. Toch wordt er ook vandaag nog gewoon aan de weg gewerkt. Naast mannen met asfaltmachines zien we ook veel uiterst schaars geklede vrouwen langs de weg lopen. Ook een soort “wegwerkers” zeg maar… In een lokaal café drinken we koffie en al snel stroomt het verlaten lokaal vol met de plaatselijke bevolking. Niemand komt om iets te kopen; allemaal kijken ze geamuseerd naar dat groepje Nederlanders die met hun motor onderweg zijn in de Oekraïne. Wij kijken op onze beurt weer geamuseerd hoe de plaatselijke ballenartiest zijn jongleerkunsten vertoont. Ook hier worden we weer uitgezwaaid wanneer we het been weer over de buddy slaan. Zondag of niet, vee verplaats zich gewoon over de weg. Niks geen grote vrachtwagens zoals bij ons, maar slechts een man of vrouw met een twijg om de runderen in bedwang te houden. Koeienogen staren ons aan en natte neuzen ruiken even aan het staal van onze rossen. Waarschijnlijk stinken we. “Boehhh!” De meute loopt verder op weg naar groene weides. Het is hier wel erg belangrijk om een goede landkaart te hebben. Wegaanduidingen zijn schaars en een GPS geeft hier met moeite soms nog net een aantal grotere wegen aan. Wegenkaarten van dit land zijn in West-Europa bijna niet te vinden, maar gelukkig zijn de kaarten in de Oekraïne zelf wel goed voorhanden. En een goede kaart maakt het toch allemaal wat prettiger reizen, zeker wanneer je weer eens op een kruispunt staat met enkel een oude telefoonpaal als oriëntatiepunt… We zijn nu echt in het binnenland gekomen. In de kleine dorpen lijkt het leven soms eeuwen te hebben stilgestaan. Lijkt, want een dorp verder loopt een moderne tiener met haar mobieltje foto’s te nemen van ons en de motoren. Oekraïne is echt een land van contrasten! We gaan verder langs velden en bossen, die dan weer overgaan in kilometers lange zonnebloem-akkers. Ganzen lopen luid gakkend voor ons uit in de dorpen en honden doen vol bravoure schijnaanvallen naar onze wielen. Mensen op door paarden getrokken karren begroeten ons als oude bekenden. Nooit is men afwijzend, wanneer je vraagt of je een foto van hen mag maken. En telkens is er weer die verbazing of grijns wanneer men zichzelf op de display van de digitale camera terugziet. We stoppen nog een keer in het dorp Savran voor de nacht. Een van de keren dat we in een lokaal gastenverblijf overnachten. Het is hoogseizoen in de Oekraïne, maar desondanks blijken we de enige gasten te zijn. En dat heeft vooral een positieve uitwerking op de snelheid waarmee we hier een biertje geserveerd krijgen! Vanuit Savran is het nog slechts 200 km naar Odessa. Via een aantal korte onverharde wegen komen we op een prachtige lap asfalt, die uitnodigt tot een stukje hardrijden. Er is nauwelijks verkeer en nog minder politiecontroles. We leven ons dus even uit na de slechte wegen in het binnenland. Odessa zelf ademt een sfeer van vergane glorie, oude mystiek en moderne bravoure uit. Het is warm in de stad en de mensen zoeken verkoeling aan het water of onder de bomen in de parken. Langs de brede straten, die omgeven zijn door prachtige bomenrijen zijn de nodige terrassen al bevolkt. De beroemde Potemkin-trappen liggen er verlaten bij. Dit is ook geen weer om de lange trappen te beklimmen. We bezoeken nog even het strand voor een frisse duik. In de verte verdwijnt een veerboot richting Istanbul en in onze dromen zwemmen we achter haar aan. De gedachte aan Istanbul balsemt onze fantasie en het water van de Zwarte zee ons lichaam. Oekraïne heeft ons echt versteld doen staan door zijn verscheidenheid. En ook vooral door de open en vriendelijke bevolking van dit land. Wat een prachtig land. Een land dat er alles aan lijkt te doen om je steeds weer te kunnen verrassen. Ik kom hier zeker terug. Een land ook waar je je best thuis kunt voelen, ook al weet ik nu al dat ik weer zenuwachtig zal worden als ik opnieuw aan de grens zal staan. [[infokasten seite 59]] INFO Oekraïne is met een oppervlakte van 603.700 km² bijna 14 maal zo groot als Nederland. Er wonen met ruim 47 miljoen inwoners echter maar drie keer zoveel inwoners als in Nederland. Kiev is de hoofdstad van de Oekraïne, dat in 1991 onafhankelijk werd van de Sovjet-Unie. De taal is Oekraïens, wat veel op Russisch lijkt. Voor de Oekraïne is een paspoort nodig dat nog minimaal 6 maanden geldig is. Sinds 2005 is de visumplicht vervallen. De grensformaliteiten nemen circa 20 minuten in beslag. Kijk vooraf wel even op je groene kaart of Oekraïne (UA) wel meeverzekerd is. Bijverzekeren aan de grens is echter mogelijk. Een internationaal rijbewijs is handig. Zorg verder dat je kenteken in orde is. Mocht de motor waarop je rijdt bijvoorbeeld op een andere naam staan, zorg dan voor een verklaring van de eigenaar waarin staat dat je gerechtigd bent om het voertuig te besturen. Reizen in de Oekraïne Het land heeft een uitgebreid wegennet. De wegen variëren in kwaliteit van zeer goed tot slecht. De wegbewijzering is op de doorgaande wegen voldoende, maar wel in het Cyrillische schrift. Probeer verder rijden in het donker te vermijden in verband met veel onverlichte karren en zelfs auto’s. De politie houdt op de doorgaande wegen regelmatig snelheidscontroles. Benzine is overal verkrijgbaar en van goede kwaliteit. De prijs ligt rond de 60 eurocent per liter. Let wel: in Oekraïne betaal je eerst en daarna kun je pas tanken. Er gaan nog steeds veel indianenverhalen over berovingen en diefstal over Oekraïne, maar in onze ogen is het best een veilig land. Wij zijn er nog nooit bedreigd, beroofd of bestolen. Dit betekent natuurlijk niet dat je waardevolle spullen achteloos op je motor achter kunt laten zitten. Een goed motorslot is ook geen overbodige luxe, evenals je motor ’s nachts altijd bewaakt te parkeren. Kaarten, GPS en telefoneren Er zijn zeer goede en gedetailleerde kaarten van Oekraïne verkrijgbaar in de grotere stedenin het land zelf. Ze zijn nauwkeurig en ideaal omdat ze ook in het Cyrillisch zijn (zelfde dus als de wegwijzers). Een modern GPS werkt er redelijk goed, al zijn de GPS-kaarten vaak niet gedetailleerd genoeg als je van de hoofdwegen afgaat. Je kunt er gewoon je GSM gebruiken, maar buiten de steden is de ontvangst in de bergachtige gebieden soms kritiek. De netspanning is er 220V en je kunt gewoon je eigen twee-pins stekkers gebruiken. Welke motor? Voor de Oekraïne heb je niet speciaal een off-road-motor nodig; een normale wegmotor brengt je bijna overal. Een all-road-machine is wel fijn als je ook echt het binnenland in wilt, waar regelmatig onverharde wegen zijn. Door het slechte wegdek is het wel zaak een stevig bagage- of kofferrek te hebben. In de grote steden zijn al diverse motorzaken, waar je al veel spullen kunt verkrijgen, zoals echte motorfietsolie. Vertrek altijd op nieuwe banden en neem enkele bandenreparatiesetjes mee. Rij overdag met licht aan. De maximumsnelheid voor motorfietsen is (officieel) 90 km per uur op de buitenwegen en in de steden 50km/u. Overnachtingen In de grote steden zijn de hotels vaak erg duur en de kwaliteit wisselt enorm. Alle grote hotels hebben bewaakte parkeerplaatsen, waarvoor apart betaald moet worden. In veel kleinere steden is vaak wel een hotel, maar deze zijn van mindere kwaliteit. Steeds meer Oekraïeners starten een B&B, maar als je de taal niet spreekt blijkt het veelal zeer moeilijk er te overnachten. Kamperen kan in de grote plaatsen en, hoewel officieel verboden, wild kamperen is ook vaak geen enkel probleem. Eten en drinken Verwacht geen hoogstandjes. De bekende rode bietensoep (borsht) en shaslik staan bijna overal prominent op het menu. Op het platteland is de keuze beperkt, in de grotere steden komen de internationale restaurants echter als paddestoelen uit de grond. Probeer eens blini’s (pannenkoekjes met diverse vullingen) of de stevige Solyanka soep. Ook het rijstgerecht Plof is aanbevelswaardig. Wodka verliest op dit moment stevig terrein aan bier als nationaal drankje. Oekraïense bieren zijn van zeer goede kwaliteit, wodka’s zijn er in vele kwaliteiten. Beide dranken zijn volop verkrijgbaar en goedkoop. De beste reistijd Het land heeft een landklimaat met koude winters en hete zomers. De beste periode van reizen is mei tot en met juli en de maand september. Augustus kan erg warm zijn en in oktober wordt het s’nachts al koud. Het kan sneeuwen in december en deze blijft tot eind maart liggen. Gemiddelde neerslag is 4%, dus statistisch gezien regent het minder dan in Nederland. Geld De lokale munteenheid is de Hrivna (spreek uit Grivna) en je krijgt ongeveer 6,2 Hrivna voor 1 Euro. Pinnen van geld is bijna overal mogelijk en net zo veilig of onveilig als in Nederland. Credit-cards worden steeds meer geaccepteerd, met Visa en Mastercard als populairste. Euro’s kunnen bij de meeste banken/hotels worden gewisseld. Aan de grens kun je tegenwoordig ook geld wisselen. Georganiseerd naar Oekraïne Ride-on Motortours, het reisburo van auteurs Rob en Dafne de Jong, organiseert elk jaar een geheel verzorgde reis naar de Oekraïne. Dit reisverslag werd gemaakt aan de hand van de 2006-reis. Rob en Dafne spreken de taal en zijn echte Oekraïne-kenners. Kijk voor meer informatie eens op www.Ride-onMotorTours.com
