Motor-paparazzo
Hij weet dat ze komen, maar niet wanneer. Zij vermoeden dat hij er zal staan, maar weten niet waar. Het enige dat hij wil is zijn foto. En het enige dat zij niet willen, is op de gevoelige plaat vastgelegd worden. Een bijzonder kijkje in de wereld van de man in de schaduw, die ons steeds weet te verassen met foto’s van nog niet gelanceerde motorfietsen.
Eurowings-vlucht EW520 landt, na een reis van iets meer dan twee uur, boterzacht op het internationale vliegveld van Barcelona, dat ook wel ‘El Prat’ genoemd wordt. De vroege ochtendvlucht is de enige directe vlucht vanuit Keulen naar de Catalaanse hoofdstad en is daarom goed volgeboekt. Het ondertussen wereldwijd bekende coronavirus is op dit moment nog iets dat ofcieel alleen in Azië voorkomt, dus van enige vliegangst is geen sprake. We volgen Bernhard Höhne die direct na de landing richting een autoverhuurbedrijf loopt om zijn gereserveerde vierwieler af te halen. In de lucht boven ons hangt was losse sluierbewolking. “Ideale omstandigheden”, laat Bernhard weten. “De nacht was koud, en het ziet er naar uit dat het droog blijft. Als ze er zijn, dan gaan ze vandaag zeker rijden. Dit kan goede dag worden.” Bij het plaatselijke verhuurbedrijf is Bernhard, die ondertussen al zo’n 10 jaar foto’s levert aan MotoPlus, inmiddels een bekende. Niet vreemd, want hij is een vaste klant hier. Al zal hij het meest opvallen door zijn eigenaardige verzoeken. Zo moet de auto die hij huurt, absoluut niet herkenbaar zijn als huurauto. Dus moeten alle stickers die daarop kunnen duiden, van de auto verwijderd worden. Zelfs de grote ‘D’ op het tankdeksel, waarmee huurders erop gewezen worden dat ze met een dieselauto rijden en dus geen benzine moeten tanken, moet van de auto gehaald worden. Kan dat niet, dan zal er een andere auto voorgereden moeten worden. Als die wel in de smaak valt, verschijnt er een grijs op het gezicht van onze fotograaf en legt hij zijn apparatuur snel achterin “In eerste instantie waren ze slechts bijvangst. Toch maak ik tegenwoordig bijna exclusief foto’s van motoren. Het is een spannende strijd, waarbij we aan elkaar gewaagd zijn.” de kattenbak om er als een razende Roeland vandoor te gaan. “Waarom? Als ze eenmaal weten in wat voor auto ik rij, dan is het spelletje gedaan”, legt hij uit. “Dan zien ze me al van verre staan en draaien ze om voor ik ze heb kunnen fotograferen.“
En met ze, bedoelt Höhne de testrijders van motorfabrikanten. In het bijzonder die van Triumph en KTM, omdat juist zij het grootste deel van het jaar in de omgeving van Santa Olivia te vinden zijn. Een stadje dat op zo’n 70 kilometer van Barcelona ligt. Een plek die twee dingen te bieden heeft. Olijfbomen en het testcircuit van de IDIADA. Waarbij die laatste verscholen gaat achter metershoge privacy wanden die een direct zicht op het circuit blokkeren. Het circuit, met zijn enorme hogesnelheids-ovaal en verschillende testbanen biedt alles dat je nodig hebt om een nieuw ontwikkeld motormodel te testen op situaties die je op de straat ook tegen kunt komen. Zeker als je het combineert met het prachtige gebied er omheen, dat vol ligt met prachtige bergwegen, een mild klimaat, fraai asfalt en weinig verkeer. Een waar motorparadijs. Geen wonder dat juist hier motoren rondrijden die fabrikanten liever pas enkele maanden – of zelfs jaren – later aan het grote publiek willen laten zien. Precies de motoren waar Bernhard deze ochtend ook naar op zoek is. Een zoektocht die overigens begint met wachten in het aangrenzende industriegebied. Bernhard weet namelijk precies welke hallen er door motorfabrikanten gehuurd zijn en laat de deuren van deze panden geen moment uit het oog. Onderwijl zorgt hij er ook voor dat hij zelf niet opvalt. Dus staat de auto een stuk verderop geparkeerd en leunt hij zelf tegen een boom. Hoewel hij er nu, in de schaduw, rustig uitziet. Staat hij onder grote druk. Als er ook maar iets veranderd, moet hij in actie komen. Dan gaat het van 0 naar 100 in een oogwenk. Dit is zijn Uur U. En net als bij andere jagers, betekent het vooral dat de boog continu gespannen moet staan.
Uren lang staart hij de straten door op zoek naar een teken van leven. Ook als hij in een nabijgelegen tankstation een kopje kofe haalt, blijft hij goed opletten. “U wilt een café con leche?”, vraagt het meisje achter de toonbank hem als hij de zaak binnen komt stappen. Het moge duidelijk zijn, ook hier kennen ze hem. Toch is de vriendelijkheid geen teken voor Bernhard om te verslappen. Want hij weet dat hij ieder moment in actie moet kunnen komen. En zelfs dan is er voorzichtigheid geboden. Bij het maken van zijn foto heeft Bernhard namelijk een voltreffer nodig, geen schampschot. Dus geen vage foto, geschoten vanuit een rijdende auto of één met een roestig hek op de voorgrond. “Dat is voor de expert misschien voldoende, die alleen wil weten of er iets veranderd is aan het frame, de vering of het design. Maar voor tijdschriften als MotoPlus heb ik echt andere foto’s nodig. Bij voorkeur gemaakt met perfect licht en schuin van voren. Maar ook weer niet té diagonaal, zodat je toch genoeg van de motor kunt zien. En als het even kan, dan het liefst met een azuurblauwe mediterrane lucht als achtergrond. En natuurlijk super scherp.“ Hij lacht en haalt vervolgens zijn schouders op. Zo makkelijk als hij het nu doet voorkomen, is het immers niet. En dat weet hij. Zelfs bij een professionele shoot, waarbij de motorrijder doelbewust voor de foto rijdt, zijn er soms wel 20 sessie nodig voor alles goed op beeld staat. Die luxe is bij Bernhard non-existent. Hij heeft één kans en die móet goed zijn. Ook dit keer, net als alle andere keren, wordt het geduld goed op de proef gesteld.
Het is namelijk al laat in de middag als we eindelijk het bekende geluid van een diepademende V2 door het industriegebied dreunt. Met drie man sterk komen ze hal uitgereden. Als Bernhard naar zijn auto sprint, draaien de motoren een landweggetje op om de bergen in te trekken. Aan Bernhard de taak om ze bij te blijven zonder op te vallen. Want als ze doorhebben dat hij ze achterna zit, is alle wachten voor niets geweest. Gelukkig heeft Bernhard een troef achter de hand. Omdat hij dit al zo lang doet, ken hij de omgeving feilloos en weet hij hoe hij de groep kan onderscheppen. Helaas voor hem, kan deze route op twee manieren gereden worden. Als hij verkeerd gokt, kan het dus alsnog mis gaan. “Als je de kortste van de twee routes neemt, ben je met 20 minuten weer terug. Zijn ze langer dan 25 minuten onderweg, dan nemen ze dus de lange route en moet ik heel snel naar een andere plek rijden. De tijd is krap, maar het kan”, legt Bernhard uit. Ondertussen weet hij ook welk prototype vandaag getest wordt. “Die in het midden. De nieuwe KTM 1290 Super Duke GT. En voorop rijdt de Kawasaki H2, de superchared versie, die als referentie meerijdt. Achteraan rijdt de huidige Super Duke GT. Ze rijden vaak in deze formatie, waarbij de rijder voorop de weg verkent en de rijder achteraan gebruikt wordt als buffer tussen het overige verkeer en de nieuwe motor. Voor mij is het uiterst belangrijk dat de voorste rijder me niet ziet.” Om dat te voorkomen heeft Bernhard ondertussen plaatsgenomen achter een stuk vangrail met daarvoor wat hoog gras. De ideale plek voor een hinderlaag.
En warempel, het lijkt te gaan werken want het fluiten van de compressor-Kawa,en het krachtig stampend van de V-Twin’s in beide 1290’s komt dichterbij. Exact op het door Bernhard voorspelde moment en precies in de door hem beschreven formatie. En hoewel de voorste rijder de berm nauwlettend in de gaten houdt, is het voor hem al te laat. Bernhard heeft zijn camera al in de aanslag en vuurt een salvo af met zijn Canon. Dat gaat razendsnel met sluitertijden van twaalf frames per seconde. Als de motoren uit beeld zijn, controleert hij direct zijn ‘vangst’. Het is gelukt, de nieuwe GT staat er goed op. “Hier en daar zal ongetwijfeld nog iet aangepast worden aan de motor”, laat Bernhard weten. “De kuipdelen komen nog van het oude model en de voorkant oogt nog wat onaf.” Dat laat meteen zien dat Bernhard weet waar hij het over heeft. Sinds hij tien jaar geleden zijn eerste spionagefoto verkocht, van een Honda Crossrunner, is hij namelijk een echte expert geworden. En dat terwijl hij niet eens een motorrijbewijs heeft. Sterker nog, hij heeft nog nooit op een motor gereden. “Ik begon mijn carrière met het fotograferen van auto’s. Motoren waren toen slechts bijvangst. Maar ik begon er steeds meer lol in te krijgen. Vooral omdat het een heel andere wereld is en een veel grotere uitdaging. Als het om auto’s gaat, dan kan het de testrijders vaak niet eens schelen of ze gefotografeerd worden. Vermoedelijk omdat het consumenten ook niet veel doet. Mijn theorie daarachter is dat het merendeel van hen toch iedere twee jaar een nieuwe auto van de zaak krijgt. Dat ligt bij motorfetsen wel anders. Daar hebben mensen vaak een veel grotere band mee en dat geldt ook voor de fabrikanten zelf. De eerste foto van een nieuw model is dus echt iets bijzonders. Daarnaast geniet ik ook echt van het kat-en-muisspel en volgens mij hebben de testrijders er net zoveel plezier in.”
Het bewijs daarvoor wordt snel geleverd als de drie motoren vanaf de andere kant van de rotonde weer aan komen rijden. De voorrijder rijdt zelfs tot bij Bernhard in het hoge gras voor een praatje. “You can go home, no more prototype today…” krijgt hij te horen van een breed lachende testrijder die zijn vizier omhoog geklapt heeft. De man geeft gas en onze fotograaf begint ook te lachen. “Het spel is voor vandaag gespeeld“, aldus Bernhard. Hij stuurt de gehuurde Mini de weg om weer richting het bekende industriegebied te rijden waar hij de motor nog één keer te zien zal krijgen bij terugkomst. Dat loopt anders. Plots slaat de sfeer namelijk om als er een oranje bestelbusje tegemoet komt rijden. “Dat is hun busje!”, roept Bernhard. “Ze laden de motor elders op omdat ze weten dat wij op de loer liggen. “ Het jachtinstinct neemt over, en de Mini wordt stantepede omgekeerd. Dit keer geen hinderlaag, maar een frontale aanval. “Snel, snel, voordat hij erin staat.” Geheel tegen zijn beleid in, fotografeert Bernhard de GT vanuit de auto. Om te voorkomen dat er nog meer foto’s genomen kunnen worden, springt de bestuurder van het busje voor de motor. Ondertussen ratelt de camera door. Veertien frames per seconde. De stress heeft ook zijn weerslag op de stemming van alle aanwezigen, want die reageren nu licht geïrriteerd. Gelukkig escaleert de boel niet, en de man die op de rotonde ook in was voor het spelletje weet de boel te kalmeren met een mix van Engels en Italiaans. Hij weet het immers al: de jager heeft dit keer gewonnen. Dus zit er voor hen niets anders op, dan een doek over de motor te trekken waarmee de strijd defnitief ten einde komt. Lachend geven de mannen elkaar. “See you tomorrow”, zegt Bernhard. “Hopefully not”, is het antwoord van de testrijders in koor.
