Interview Walid Kahn
Tijdens de TT-persconferentie van 2016 werd Walid Kahn door teammanagers Jarno Janssen, Wilco Zeelenberg en Torleif Hartelman nog bestempeld als het grootste wegracetalent van Nederland. De jonge coureur die destijds deelnam aan de Red Bull Rookies Cup kreeg alle lof toegezwaaid. Hij leek een gouden racetoekomst tegemoet te gaan, maar het liep allemaal anders.
Walid Kahn was in 2016 zeer succesvol in de Red Bull Rookies Cup en leek regelrecht op een contract bij een Moto3-GP-team af te stevenen. Maar achter de schermen speelde meer dan menigeen kon vermoeden. Door persoonlijke problemen was van een thuissituatie namelijk geen sprake en vaak wist de jonge Drent na een raceweekend niet eens waar hij naar toe moest. ’s Nachts leefde hij vaak op straat, tussen daklozen en junks. Niet bepaald een situatie waar je als zeventienjarige op zit te wachten, en al helemaal niet als je op dat moment op hoog niveau moet racen. Dat had tot gevolg dat er geen vervolg voor hem kwam in de Red Bull Rookies Cup. In 2017 nam Kahn nog wel deel aan het Duits Moto3-kampioenschap, waarin hij als tweede eindigde in de eindstand, maar daarna was het gedaan en verdween het jonge talent langzaam maar zeker in de anonimiteit.
We ontmoeten de inmiddels 21-jarige Walid Khan bij Assenaar Stanley Sibering, die hem tegenwoordig onder zijn hoede heeft. Kahn wil zijn levensverhaal eenmalig vertellen, wat hem overduidelijk energie kost en emotioneel maakt.
Kahn werd geboren in Assen en tussen zijn tweede levensjaar en zijn zeventiende groeide hij op bij pleegouders in Coevorden, die hij door privéomstandigheden in 2018 verliet. “Als ik terugkijk op wat er allemaal is gebeurd in die tijd, kan ik het nog niet begrijpen”, begint Kahn. “Ik heb best een goede tijd gehad bij mijn pleegouders en ben ze nog steeds dankbaar voor wat ze allemaal voor me hebben gedaan. Maar op een bepaald moment begint de pubertijd en begin je je tegen iedereen af te zetten. Ik was op zoek naar mijn roots, daar wist ik bijna niets van. Ik zocht antwoorden, maar die vond ik niet en kreeg ik ook niet van mijn pleegouders. Er ontstonden meningsverschillen en op een bepaald moment was het onderlinge begrip en vertrouwen weg. Voor mijn gevoel was ik toen helemaal alleen op de wereld. Ik wil er niemand de schuld van geven en misschien hadden we alle drie wel schuld. Maar ik was nog zo jong en je weet dan ook niet hoe de wereld in elkaar zit.”
“Dat heeft al met al twee jaar geduurd en in die tijd had ik eigenlijk al hulp moeten zoeken. Maar dat durfde ik niet, omdat ik me schaamde voor wat er allemaal gebeurde. De jongens waar ik op de circuits mee omging, leken allemaal een goede familieband te hebben en ik had dat op dat moment niet. Snap je hoe moeilijk het was om dan op de motor ook nog goed te presteren? Uiteindelijk liepen de spanningen zo hoog op dat ik uit huis werd geplaatst en in een woongroep terechtkwam. Mijn pleegvader, die me ooit de kans gaf om te kunnen racen, bleef wel gewoon mee gaan naar de races, maar de onderlinge verhouding was niet goed genoeg meer om op niveau te kunnen racen.”
In de woongroep woont Kahn samen met andere moeilijk opvoedbare kinderen en begint er weer een nieuw hoofdstuk in zijn leven. “Dat was best zwaar”, blikt Kahn terug. “Mijn vrienden woonden allemaal in Coevorden, dus in de groep moest ik helemaal opnieuw beginnen. De belangrijkste persoon in mijn leven was destijds Lorenzo. We konden lekker met elkaar chillen en begrepen elkaar. Door hem ben ik ook anders gaan denken en daar ben ik hem nog steeds erg dankbaar voor. Maar door een noodlottig ongeval kwam hij helaas plotseling te overlijden. Ik was helemaal kapot. Zijn ouders stonden toen voor mij klaar, maar ik wilde hen niet tot last zijn. Zij hadden al genoeg verdriet om het verlies van hun zoon. Ik wilde op dat moment even helemaal niets en het verwerken. Uiteindelijk moest ik zelfs kiezen tussen de begrafenis van mijn beste vriend of een race rijden in de Red Bull Rookies Cup. Ik heb toen zelf de keuze gemaakt om naar de uitvaart te gaan en niet te racen en daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Het team zat dus zonder coureur voor die race en dat betekende mijn het einde in de Cup.”
Ook in de woongroep ging het vervolgens verre van goed met Kahn. “Er waren wat akkefietjes waar ik de schuld van kreeg en uiteindelijk voor naar een gesloten inrichting in Friesland moest”, legt hij uit. “Dat wilde ik niet, want ik wist dat het in zo’n instelling nog sneller bergafwaarts zou gaan. Ze geven daar niets om je. Het enige wat ze doen, is je volstoppen met pillen. Er wordt puur uit de boekjes gewerkt, zonder dat er echt naar de achtergrond wordt gekeken van de personen die ze er behandelen.” De gedachte aan een gedwongen verblijf in de gesloten woongroep beangstigde Kahn dusdanig dat hij op de vlucht sloeg en in Emmen op straat terecht kwam. “Op dat moment had ik geen idee meer hoe mijn toekomst eruit zou zien. Ik zag het lange tijd echt niet meer zitten en het enige wat ik nog wilde was doodgaan en bij Lorenzo zijn.”
In die moeilijke periode hoorde Peter Schorer, perschef van het TT Circuit Assen, over de problemen van Kahn. Hij nam contact op met Stanley Sibering met de vraag of hij mogelijkheden zag om Walid persoonlijk te begeleiden. Sibering is met zijn bedrijf BuzzCore al jaren gespecialiseerd in het analyseren en meetbaar maken van persoonlijke kwaliteiten en is daarmee succesvol bij atleten, het bedrijfsleven en op scholengemeenschappen. Kahn: “Ik woonde toen bij een vriend in Emmen die ik op straat had ontmoet. Verder had ik me voor alles en iedereen afgesloten. Op dat moment was ik mezelf kapot aan het maken en Peter was de enige die ingreep. Daar ben ik hem dankbaar voor. Dankzij hem en Stanley heb ik weer vertrouwen in mensen gekregen.”
Sibering: “Toen ik voor het eerst met Walid sprak, wist ik dat hij snel goede hulp nodig had. Beroepsmatig werk ik veel met getalenteerde mensen die in soortgelijke situaties terecht zijn gekomen. Veel talent en een hoge sensitiviteit, waardoor problemen en onbegrip ontstaan. Elke professionele sporter heeft eigenlijk mentale begeleiding nodig. Dat is op WK-niveau heel gebruikelijk, behalve in de motorsport. In het begin maakte ik tien keer een afspraak met Walid op het station in Assen. Negen keer kwam hij niet opdagen met een smoesje, maar bij de tiende keer was hij er. Hij stapte in mijn auto en bij de eerste bocht zei hij: ‘Jij bent anders dan die andere hulpverleners. Jij werkt niet volgens een bepaalde methodiek’. Walid doorziet mensen heel snel. Mensen die niet echt zijn, herkent hij meteen. Daar is hij in de loop der jaren heel goed in getraind. Ik heb zijn emotionele triggers in kaart gebracht, zodat hij weet waarom hij voelt wat hij voelt en waarom hij tijdens racen, trainen en opdrachten, reageert zoals hij reageert. Ik heb hem getraind om zijn emoties te overstijgen, zodat hij zijn talenten optimaal kan gebruiken. Ook de communicatie met zijn team is hierdoor enorm verbeterd.”
“Bij Stanley ben ik geen nummer”, vult Kahn aan, “maar een persoon waar hij echt klaar voor staat. Mensen die me echt willen helpen, dat kende ik niet en daar moest ik even aan wennen. Stanley stelde me alleen wel meteen voor de zware keuze om de motorsport een seizoen helemaal los te laten. Omdat ik enorm in mijn woede en rancune zat, wilde Stanley me eerst naar een nulpunt brengen en van daaruit trainen. Dat was een zwaar en intensief jaar, waarin ik veel heb gehuild maar ook heel veel gelachen.”
Kahn begon met een horecaopleiding als kok, volgt een sportopleiding en werkt daarnaast in een restaurant. Er zat weer structuur in zijn leven. En het racen? Daar kwam ook weer schot in nadat teammangeer Rob Vennegoor een interview met Kahn op RTV Drenthe zag en hem vroeg of hij voor zijn team in het IDM Supersport 300 wilde rijden. Kahn had toen al een jaar niet meer op een motor gezeten, maar tijdens een aantal trainingssessies op het TT Circuit Assen zette hij tot ieders verrassing continu de snelste rondetijden op de klok. Uiteindelijk won Kahn nog verschillende IDM-races en werd derde in het eindklassement, terwijl hij midden in het seizoen instroomde.
“Dat was onze beloning”, lacht Sibering. “Daar hadden we zo hard voor gewerkt. Hij was rustig en stabiel, een cultuurshock voor iedereen die de oude Walid kende. Hij had zich kwetsbaar opgesteld en was bereid door een diep dal te gaan voor zijn sport!“ Kahn: “Toen ik bij Stanley kwam, heb ik alleen maar pijn, pijn en pijn gehad. Al mijn frustraties en verdriet kwamen er na jaren uit. Eindelijk was er iemand die me begreep. Dat gaf me weer zelfvertrouwen voor de toekomst.”
Sibering: “Walid is een intelligente jongen, anders zouden we niet met elkaar kunnen werken. Ik snap wel dat mensen negatief over Walid spraken, omdat hij nooit echt heeft geleerd om rustig te luisteren en zich te uiten. Hij moest leren denken voor hij iets ging zeggen, maar dat had hij uitgeschakeld. Hij is zeker niet dom, anders had hij in een jaar tijd niet alles kunnen verwerken en leren waardoor we deze resultaten hebben kunnen behalen. Hij heeft plezier in zijn werk, hij kookt, maar bedient ook de gasten. Dat kun je niet als je geen sociale vaardigheden hebt.”
In eerste instantie gooide de corona-pandemie roet in het eten, maar toen er weer meer mogelijk was en ook het racen weer doorgang vond, meldde het Duitse Freudenberg-team zich. In eerste instantie om haar IDM Supersport 300-machines te testen, maar uiteindelijk liet het team Kahn ook weer racen. Hij won races en streed tot het laatste moment mee om de IDM-titel. “Zijn focus is inmiddels zo sterk dat hij zich enorm goed kan concentreren”, zegt Sibering. “Dat hij tot het laatst meedeed om de titel is bijzonder knap, omdat Walid verder niet tussendoor heeft kunnen trainen. Hij heeft geen motor tot zijn beschikking om bijvoorbeeld op de TT Junior Track te trainen, zoals veel jonge coureurs wel doen. De enige momenten dat hij op een motor zit is tijdens de raceweekenden. Dat is een handicap, maar ook een voorbeeld van zijn bijzondere talent en mentale weerbaarheid. En daarnaast heeft hij enorm veel talent! Belangrijk is nu dat er een sponsor komt, die het mogelijk maakt om een heel seizoen te kunnen rijden. Het Freudenberg-team wil in ieder geval graag met hem verder en heeft hem, al een goed aanbod gedaan.”
Walid kijkt zelf ook weer positief naar de toekomst: “Ik heb weer een rijk leven met goede vrienden en Stanley en Peter die mij in de sport helpen waar ze maar kunnen. Maar ik ben er nog niet. Het liefst zou ik uiteindelijk naar het WK Superbike willen en dan met de mensen die mij een warm hart toe dragen.”¬¬¬¬¬
