Eerste Test Yamaha MT-03
Wie Yamaha MT-03 zegt, denkt waarschijnlijk in eerste instantie aan de funky 660 cc eencilinder, die de Japanners in 2006 lanceerden. Met de MT-01 vormde deze ‘03’ het eerste MT-platform, maar een doorslaand succes werden beide machines niet. Dit jaar keert de naam MT-03 in een volledig andere gedaante terug; als rijbewijs-A2-variant met een 321 cc twin in de huidige, succesvolle MT-lijn van Yamaha.
In het eerste decennium van deze eeuw probeerde Yamaha het al eens met een MT-lijn. Met achtereenvolgens de MT-01 en de MT-03 verschenen er destijds twee eigenzinnig en haast industrieel vormgegeven machines, die hun tijd wat dat betreft misschien net iets te veel vooruit waren. En in het geval van de ‘01’ werd de aandrijving, een 90 pk sterk, 1.670 cc metend cruiser-blok, ook niet helemaal begrepen door het grote publiek. Zowel de MT-01 als de MT-03 brachten niet het succes waar op werd gehoopt, al geniet de MT-01 tegenwoordig haast een cultstatus.
Met de driecilinder MT-09 naked waagde Yamaha in 2013 een hernieuwde poging om een MT-platform op poten te zetten. En dit keer werd wel de juiste snaar geraakt, waarna de lijn snel naar de onderzijde werd uitgebreid met de MT-07 twin en naar de toeristische kant met de MT-09 Tracer. Met de MT-125 volgde nog een variant voor het A1-rijbewijs en met deze MT-03 voor de A2-rijder wordt het MT-gamma opnieuw een stukje completer en kun je bij Yamaha als beginnend motorrijder bij wijze van spreken volledig opgroeien in het MT-segment, met als voorlopige heilige graal de binnenkort te verschijnen beresterke MT-10 met een aangepaste versie van de YZF-R1-viercilinder.
Afijn, voor de A2-rijder is die laatste nog verre toekomstmuziek en is de nieuwe MT-03 vooralsnog de aangewezen machine. En dat is beslist geen straf, zo blijkt tijdens deze eerste kennismaking in en rond het Spaanse Benidorm, waar de door Yamaha in Indonesië geproduceerde MT-03 zich als een lekker frisse verschijning presenteert. En dat niet in de laatste plaats door de 42 pk sterke 321 cc vloeistofgekoelde paralleltwin met 180 graden krukas, die overigens volledig identiek is aan de krachtbron van de afgelopen jaar geïntroduceerde sportieve Yamaha YZF-R3. Het blok, met in dit segment zeker niet gebruikelijke features als gesmede aluminium zuigers en een offset cilinderbank voor minder wrijving, draait aangenaam soepel en is tegelijkertijd lekker levendig en energiek. De vermogensontplooiing is mooi lineair, en bovenin toeren wil de twin nog best makkelijk doorlopen. Afdalend over het brede en wulps slingerende asfaltlint richting Benidorm bivakkeert de naald van de toerenteller steevast tussen de 8.000 en 11.000 toeren en dat is niet geheel toevallig het gebied waarin de twin het sterkst aanvoelt. Die relatief hoge toerentallen slikt het blok door het korte-slag-karakter overigens makkelijk. Maar ook tussen de 3.000 en 6.000 toeren zit er meer dan voldoende fut in de twin om lekker ontspannen door het stadsverkeer te tokkelen.
De grote analoge toerenteller vormt trouwens een beeldbepalend element van een best kek en goed afleesbaar dashboard, dat verder behoorlijk compleet is met een schakellamp en een digitaal display met onder andere een versnellingsindicator en diverse verbruiksfuncties.
Met de toerentellernaald bovenin de schaal geparkeerd, valt ook op dat trillingen nagenoeg schitteren door afwezigheid. Meer dan een laagfrequent vibreren is niet voelbaar. Het blok kan door de 180 graden krukas met tegengesteld lopende zuigers trouwens toe met een enkele balansas en die doet zijn werk dus goed. Door deze constructie is er bovendien sprake van minder pompverliezen en ook een lager verbruik. Nu hebben we tijdens deze test geen verbruiksmeting kunnen doen, maar afgaand op het verbruik van 1 op 27,7 dat we afgelopen jaar al eens met de R3 realiseerden, moet het wat dat betreft ook met deze MT-03 wel snor zitten. En dat levert met 14 liter tankinhoud een heel behoorlijke actieradius op.
Het uitlaatgeluid is bij deze hoge toerentallen opvallend volwassen, een lekker hees blaffen. Onderin toeren klinkt het geluid juist weer wat blikkerig. Flink toeren draaien is dus het devies, wat ook voor een vlotte inhaalactie aan te bevelen is trouwens. En om de aansluiting met mede-MT-03-rijders te behouden, want een te hoge versnelling kiezen, resulteert al snel in enkele tientallen kostbare meters achterstand…en die maak je niet zomaar weer goed…
…tenzij je een late remmer bent. Maar ook dan ben je me de MT-03 goed bediend, want de Yamaha beschikt over de betere stoppers in dit segment. Ze spreken lekker direct aan en zijn goed doseerbaar, maar voor hard doorremmen, moet je flink in het hendel knijpen, dat overigens net als het koppelingshendel niet instelbaar is. Het voorwiel graaft zich dan zeker niet in, maar voor een machine van dit kaliber is de vertraging meer dan acceptabel. Het ABS grijpt aan de voorzijde bovendien niet al te vroeg in. Wel regelt het wat grof af, ook achter, waar het ABS trouwens wat vroeger ingrijpt.
Schakelen doet de zesbak van de Yamaha eveneens goed, al liet de nauwkeurigheid bij terugschakelen in de lagere versnellingen af en toe te wensen over. Maar dat had waarschijnlijk meer te maken met de nog maagdelijke kilometerstand van de testmotoren, waar nog maar een paar honderd kilometer op stond. De eerste en ook de tweede versnelling zijn kort gekozen en dienen voornamelijk om de MT-03 op gang te helpen, terwijl de zesde versnelling juist weer lang is, om het brandstofverbruik verder te optimaliseren.
Net als het blok zijn ook het stalen buizenframe, de vering, wielen en banden en de geometrie één op één overgenomen van de YZF-R3. En dat maakt ook deze MT-03 een wendbaar, neutraal en uitgebalanceerd sturende machine. Eentje die met een zithoogte van slechts 780 millimeter ook nog eens heel toegankelijk is. Bovendien beschikt de MT-03 door onder andere de smalle tank over een uitgesproken wespentaille, waardoor je nog eens extra makkelijk met de voeten bij de grond kunt. Anders dan de YZF-R3 heeft de MT-03 een recht stuur, niet al te breed, maar nog altijd ruim voldoende om de twin, semi-actief rechtop zittend, makkelijk en speels onder je weg te drukken in snel opeenvolgende bochtencombinaties. En dat zonder al te veel krachtsinspanning, want met een rijklaar gewicht van slechts 168 kilo, exact een kilo minder dan de R3 rijklaar op de schaal zet, is de MT-03 een echte vlieggewicht, die je frivool van het ene op het andere oor legt.
Net als zijn sportieve evenknie staat ook de MT-03 op Michelin Pilot Street rubbers en niet op goedkope Aziatische banden, die je in dit segment maar al te vaak tegenkomt. Het zijn lekker communicatieve banden met een goed gripgevoel, die bovendien nog een behoorlijk sportieve rijstijl toestaan. Ook weer niet overdrijven, want dan rijd je op een gegeven moment wel tegen de grenzen van het mogelijke aan. Kortom, een geslaagd compromis tussen alledaags gebruik en sportief sturen. En dat geldt ook voor de vering. Die is uiteraard vrij sober uitgevoerd, met alleen aan de achterzijde een stelmogelijkheid voor de veervoorspanning, maar zowel voor als achter is de MT-03 aangenaam comfortabel geveerd met voldoende dempingsreserves.
Met de komst van de puik presterende MT-03 vult Yamaha niet alleen de lagune in de onderzijde van haar MT-lijn, maar breidt het de keuzemogelijkheden voor de A2-rijder weer een belangrijk stukje uit. Alhoewel je hier en daar best de rode stift van de boekhouder herkent (rem- en schakelpedaal bijvoorbeeld), is de ‘03’ verder keurig afgewerkt en wat styling betreft mooi in lijn met de familietrekken van de rest van het MT-gamma. Bovendien is de twin met een prijs van € 5.699,- aardig competitief geprijsd in het segment waarin tot dusver de Kawasaki Z300 (€ 5.499,-) en de KTM 390 Duke (€ 5.610,-) de dienst uitmaakten.
