Dolf’s Domein MP 17-2012
Er zijn diverse goede redenen te bedenken om te gaan bungeejumpen, synchroonzwemmen of zijspanrijden. Een zijspan bijvoorbeeld, is erg handig wanneer je de liefde voor honden en passie voor motorrijden wilt combineren. Geen ‘kat in het bakkie’ dus, maar een hond. Of twee! Als lokaal zijspanrijder raakte ik aan de praat met Guzzi-piloot Ruud, die samen met zijn lief op het ‘hondenbakkenplan’ was gekomen. “Zijspanrijden, is dat wat? En wat kost zo’n ding als jij hebt?” Zo’n ding als ik had, bleek geen optie. Een Russische zijklepper staat namelijk krap boven een postkoets en trekschuit. Een derde wiel aan een dikke Guzzi kan echter prima, zeker omdat zijspanrijden simpelweg erg leuk is. Het combineert op een prettige manier alle nadelen van het motorrijden met die van het automobileren. Het zaterdagse boodschappen doen, wordt er een feest door. Het kostenverhaal is daarbij heel breed. De vertederende Velorex bakjes, denk aan € 1.500,-, zijn te licht en te klein voor twee honden maatje XL. Dan zijn er de Heelers van Goos Bos, houd rekening met € 3.000,-, maar die zijn slechts geschikt voor één passagier, maakt doorgaans niet uit op hoeveel poten die loopt. In het top end van de markt praat je over heel serieuze bedragen. Maar ik kon Ruud gelukkig geruststellen. Wanneer je zoals elke Russenrijder een marginaal leven lijdt, dan is dat leven vaak verrassender en in ieder geval altijd veel goedkoper dan dat van anderen. Je komt in een apart universum terecht. Een heelal van glimlachende mensen, die met beperkte middelen zoveel mogelijk proberen te doen. En grappig genoeg hebben ze, hebben we, daar allemaal pret in, in dat leven van ‘op de markt is uw daalder een euro waard’. De prijzen van Russische motorfietsen, zijspannen en onderdelen zijn bijvoorbeeld de enige die niet crisisgevoelig zijn. Het heeft allemaal nooit wat gekost en blijft stabiel op dat niveau. In dit wereldje is Richard Bussweiler een kalme rots in de branding. En Genemuiden een soort van Mekka. Had hij in de reguliere handel gezeten, dan zou het voor de hobby zijn. Nu laat hij motorfietsen en onderdelen van eigenaar veranderen. Zonder garantie, maar met mededogen. Een telefoontje maakte duidelijk dat er twee zijspan bakken ter adoptie stonden. We regelden een stevige aanhanger en gingen op pad. Al snel bleek dat het zijspan dat in de slechtste staat verkeerde, volgens de twee rustig overleggende mannen toch de beste keus leek. Er zaten wat roestgaten en deuken in, maar via Ruud’s netwerk zou er makkelijk allerlei las- en spuitwerk geregeld kunnen worden. Een Dneprframe was bij de koop inbegrepen, als donor voor de zijspan montagekogels. “De voorvork moet je maar een keer terugbrengen.” Nog een kuipzeiltje erbij en klaar. Terwijl Ruud ging pinnen om zijn project definitief te adopteren, keek ik in de container naast die waar de bak uit was gekomen. Daar stond een doorleefd uitziende Moto Guzzi. Richard’s vader, ook een liefhebber van Russisch erfgoed, was bezig wat dingen te herindelen in de container, drie versnellingsbakken lagen al keurig op een rij. “Ik heb een zwak voor Guzzi’s, mijn vorige Cali II heeft zo’n vier ton gelopen en klonk mooi”, sprak ik hem aan. “Mijn vader is dood, maar als jij mijn vader was, wat zou je dan zeggen als ik je vertelde dat ik wel interesse heb in die Guzzi?” Senior zei: “Dan zou ik zeggen dat je gewoon nog even moet doorsparen.” Kijk, dat soort advies, daarmee krijg je het vertrouwen in de mensheid weer terug. Ik was blij en verdrietig tegelijkertijd. Buiten waren de zaken gedaan en konden de aanwinsten de aanhanger in. Deze winter heeft Ruud weer wat te doen. Het gewone laswerk is nog niet voldoende uitdaging, hij wil nu dat hun honden naast elkaar kunnen zitten, het zijspan moet dus verbreed worden. Voor het zover is gaan we eerst nog een rondje doen op het parkeerterrein met de Russische zijklepper. Daarna gaat Ruud op cursus bij Rob Teffer, zijspandeskundoloog te Lelystad, en aansluitend hebben we de feestdagen alweer. En van het voorjaar is alles dik voor mekaar, 2013 wordt nu al een topjaar! En die Guzzi bleek later een voorbeeldige onderhoudshistorie te hebben, maar ik heb Busweiler seniors raad toch maar opgevolgd. Oh ja, als er iemand nog een hulpfreempje voor een Guzzi T3 heeft liggen?
